ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (3)

POÉSIE EN LANGUE GRECQUE (3)

YUNAN DİLİNDE ŞİİRLER (3)



Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν. 100/1975), απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος ιδιωτικού ή μεταφρασμένου έργου με οποιοδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του συγγραφέα και του μεταφραστή.


Το μονοπάτι της ζωής



Σκληρό και μαρτυρικό το μονοπάτι

μες στης ζωής τα εργαστήρια.

Όποιος δεν έχει την καρδιά να το αντέξει,

το ξεπουλάει για μερικά αργύρια.


Το ποίημα μην το καταποντίζεις

στα βαθιά πλατάνια.

Θρέψε το με το χώμα και το βράχο που έχεις.

Γιώργος Σεφέρης


Ένα παλιό βιβλίο


Ένα παλιό βιβλίο με φύλλα σκονισμένα,

ένα ποιητικό βιβλίο απ' αυτά τα ξεχασμένα.

Στης αγοράς τα λιανοπωλεία,

στης αγοράς τα μεταχειρισμένα,

το βρήκα στα παλιά βιβλιοπωλεία,

χάμω, μέσα στα πεταμένα.


Στην πρώτη του σελίδα, ο δύστυχος ο ποιητής,

είχε μια προσφορά αδελφικής τιμής,

μια προσφορά βαθιά λησμονημένη

στον εκλεκτό του φίλο και λογοτέχνη.

Είκοσι χρόνια, μα ολόκληρα περάσανε,

μέχρι τα φύλλα του που κιτρινίσανε.

Ο αδελφικός του φίλος και κατά τ' άλλα λογοτέχνης

τ' αράδιασε σε μια γωνιά, στ' αζήτητα της τέχνης.


Πόσο μου φαίνεται αβάσταχτα παράξενο,

πόσο μου φαίνεται αλόγιστα πικρό,

σε κόπο να μην μπήκε τα φύλλα να χαράξει,

τους στοχασμούς του φίλου του να δει και να διαβάσει!


Στης αγοράς τα λιανοπωλεία,

στης αγοράς τα παλιά βιβλιοπωλεία,

χάμω, σ' ένα σωρό, μέσα στα πεταμένα,

ένα πρωί, ένα βιβλίο περίμενε εμένα.



Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0

Je me suis appuyée à la beauté du Monde

Et j'ai tenu l'odeur des saisons dans mes mains.

Anna de Noailles

Να η ζωή


Ψωμί κι ελιά, ουρανός καθαρός.

Πράσινη φύση και μόνο πράσινη γεμάτη ζωή.

Πρόσωπο περήφανο να το δέρνει ένας άνεμος δροσερός

και την κίνηση σπαρτών και λουλουδιών να χορογραφεί.


Ψωμί κι ελιά, μ' ένα τίποτα.

Χωρίς αύριο, με σιωπή.

Ναι ψωμί κι ελιά,

με τη φύση αγκαλιά.

Μακριά από την αστική ύπαρξη

και δικιά σας η κάθε μεγαλόπολη.


Εγώ, ακόμα ανατριχιάζω

στο πρωινό κελάηδισμα των πουλιών

και στο νυχτερινό φτερούγισμα των κλαδιών.

Δεν θέλω να είμαι ένας αστός πολύπλοκος,

αλλά της φύσης άνθρωπος απλός.

Θέλω να είμαι ο πρωτοπόρος της νέας ανθοφορίας,

μιας χαρισματικής κι αναλλοίωτης ευφορίας.


Ψωμί κι ελιά, να η ζωή.

Αντί ρολόγια, να σε ξυπνούν επίμονα μόνο κοκόρια.

Ψωμί κι ελιά κι ο κόσμος να χαλά,

εγώ, θα ζω εκεί, που ανήκω συναισθηματικά,

μέσα στ' αμπέλια, στους ελαιώνες και στα φυτά.

Ψωμί κι ελιά κι η ψυχή μας ας πλανά

μέσα σε κρυστάλλινα νερά, λιβάδια και βουνά

για ν' αλλοιωθούν τ' ανθρώπινά μας βάσανα.




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0


Αχ! Θεέ μου!


Ας έπλαθες τη γη απ' την αρχή

κι ας ήμουνα κι εγώ κοντά Σου.

Θα Σου 'λεγα πολύ απλά:

Ή ξέγραψε για πάντα τ' όνομά μου

ή πλάσε έναν κόσμο δίκαιο

όπως το επιθυμούν τα όνειρά μου.

O Tempora! O Mores!

Ciceron


Κατάμουτρα


Θα σας τα λέω κατάμουτρα,

σκληρά,ελεύθερα κι όπως μου φέξει,

αδιαφορώντας αν σας ενοχλεί

κι αν ο τρόπος μου δε σας αρέσει!


Χρόνια και χρόνια τώρα κουράστηκα

μέσα στα χαρακώματα κηρύγματα να κάνω,

στην ασυγκίνητη κι ασφυκτική ζωή

άσκοπα μ' εσάς το χρόνο μου να χάνω.


Θα σας τα βγάζω τ' άπλυτα

γελωτοποιοί του εαυτού σας,

να βλέπετε πώς καταντήσατε

αναίσθητοι μέσα στην ηδονή σας.


Τρέξτε ασήμαντοι να ντύνεστε από ψευτιές,

πληρώστε από τον κόπο σας όσα κι όσα,

να κοροϊδέψετε κατσούφηδες όπως εσάς

κι άδεια φαντάσματα καμπόσα.


Βαρέθηκα τα ψέματα, βαρέθηκα τα ύπουλα

και μου 'ρχεται τις μάσκες σας να σπάσω

για να μη βλέπω την αδιαφορία σας,

μόλις την προσοχή μου αποσπάσω.


Θα σας τα λέω με βαθιές φωνές,

υποκριτές, κηφήνες, φουκαράδες,

ότι είστε οι πρώτοι κι οι άπιαστοι,

αποκριάτικοι, αιώνιοι μασκαράδες.




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0


Όσο περισσότερο γνωρίζω τους ανθρώπους,

τόσο περισσότερο θαυμάζω τους σκύλους.

Κυρία ντε Σεβινιέ


Για όλες τις γενιές


«Υπόθεση Λεόνσκι»

και «Φονική Τροχιά»,

«Προσωπική Βεντέτα»

με εγκλήματα, στραγγαλισμούς

και ουρλιαχτά.

Σκληροτράχηλος ράμπο,

που σπέρνει πανικό και τρόμο.

Πτήσεις φονικές,

με αληθινά εγκλήματα και βομβιστές.

Κυκλώματα παράνομα,

με άφθονα ναρκωτικά

και καταστάσεις «φαρσικές».

Ταινίες αμερικανικές

για ηλίθιους θεατές.

Ακριβοπληρωμένες Χολιγουντιανές παραγωγές,

με αθλιότητες φρικιαστικές.

Άξιες για όλες τις γενιές.

Από ξεκούτηδων ματιές,

μέχρι κι αθώες κι αγνές.




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0


La route est courte

On arrive bien vite

Au pierres de couleur

Puis

À la pierre vide.

Paul Eluard


Δε φαίνεται να μαθαίνουμε


Θεοί, λαοί, πλούσιοι και φτωχοί

αιώνες τώρα όλο παθαίνουμε

αλλά τίποτα δε φαίνεται να μαθαίνουμε.

Τρέχουμε, ναι, όλο τρέχουμε,

νομίζοντας ότι τους άλλους πίσω τους αφήνουμε

αλλά και πάλι μπροστά τους αντικρίζουμε.


Μαζεύουμε, συσσωρεύουμε, προστατεύουμε

και στο τέλος όλα εδώ τ' αφήνουμε.

Μισούμε, περιφρονούμε κι αδιαφορούμε

αλλά το θάνατο ισότιμοι θα το διαβούμε.

Ακούραστοι βαδίζουμε

κι όλο ανεβαίνουμε στην κορυφή,

κατρακυλάμε σαν το Σίσυφο

για ν' αρχίσουμε και πάλι από την αρχή.




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0


Αφιερώνεται στα νεόπλουτα τρωκτικά

που διαπρέπουν κερδοσκοπικά ανά την υφήλιο


Ύμνος βουλιμικών


Από μιας κλεφτοδότρας μήτρα είμαι βγαλμένο,

βουλιμικό, έχω το χέρι πάντα απλωμένο,

δεν χορταίνω, δεν χορταίνω, δεν χορταίνω!


Κλέβω, αρπάζω, τρώω και διαβαίνω,

δρασκελώ ζωντανό, άρρωστο και πεθαμένο,

δεν χορταίνω, δεν χορταίνω, δεν χορταίνω!!


Και στον τάφο το μοιραίο σαν θα μπαίνω,

θα μασάω ψόφιο κι ό,τι άξιο κι άγιο φυλαγμένο,

ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΩ, ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΩ, ΔΕΝ ΧΟΡΤΑΙΝΩ!!!




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0





Για τελευταία φορά

ο ήλιος θ' ανατείλει

λίγο πιο πέρα απ' τον ορίζοντα των σκιών

και θα συμβιβαστεί να βασιλέψει

μες στο χαμόγελο ενός παιδιού.



Ο μαρμαρωμένος ήλιος


Πουλιά χωρίς κελάηδισμα

δώστε ζωή σ' έναν μαρμαρωμένο ήλιο.

Σηκώστε τον από τα χαμηλά,

πριν τον προλάβουν τα σκυλιά

και τον σπαράξουν τα αγρίμια.

Και βάλτε τον στις άκρες του βουνού,

να πάρει λίγο χρώμα!

Χρώμα από τις φλέβες τ' ουρανού,

που ανοίγουν διάπλατα,

χρώμα από των ρόδων την καρδιά,

χρώμα, που θρέφεται μόνο μ' αγώνα και με αίμα.



Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0







Βούλιαγμα


Βουλιάζει ο ήλιος,

βουλιάζει το φως,

βουλιάζουν οι συνειδήσεις

κι οι έγνοιες των συνειδήσεων.

Βουλιάζει κι αυτός, που κρατάει

τον ήλιο, το φως

μαζί με τις συνειδήσεις,

μαζί με τις έγνοιες των συνειδήσεων.



Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0





Sur mes cahiers d'écolier

Sur mon pupitre et les arbres

Sur le sable, sur la neige

J'écris ton nom « Liberté ».

Paul Εluard


Ελευθερία


Ακούραστο, μυστηριακό πουλί,

αόρατο μέσα στο φως πετάει

κι αθόρυβα τη μαύρη νύχτα διαπερνάει,

τίποτα δε ζητεί και μόνο κελαηδάει!


Μοναχικό κι ανεξήγητο πουλί,

με ρόπαλα ο εχθρός το κυνηγάει,

περήφανο και σιωπηλό δεν υπακούει,

τίποτα δε ζητεί και μόνο τραγουδάει!


Ατρόμητο κι ανεξάντλητο πουλί,

το βάρος της σκλαβιάς στις πλάτες κουβαλάει,

σαν σύννεφο πάνω απ' τη γη περνάει,

τίποτα δε ζητεί, μόνο τη λευτεριά λαλάει!




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0



Το ίδιο δράμα


Ήλιε, το αίμα τώρα κυλάει,

το φως τώρα στραγγαλίζεται,

η φωνή τώρα πληγώνεται.

Ρημαγμένη η ελευθερία

σαν γερασμένο πουλί

ξαναρχίζει το ίδιο δράμα,

το πανάρχαιο!



Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0


Μεγαλόπρεπα περάσματα

των θεών που δεν πιστεύω

 από σας πιο μεγαλόπρεπος

γαληνά σας αγναντεύω.

Κωστής Παλαμάς


Εωσφορικό


Κι οι εφτά ήταν εκεί σ' ένα πεζούλι καθισμένοι,

γελούσανε σαλεύοντας μισοπροσκυνημένοι.

Ήταν εκεί, οι πανωάνθρωποι του αιώνιου νόμου

για να δικάσουν τους θνητούς του κάτω κόσμου.

Ήταν εκεί, οι Ουριήλ, Γαβουδελών και Μιχαήλ,

οι Ακιήρ, Ζαβουλεών, Γαβριήλ και Ραφαήλ.

Με άκρα προσοχή προσπάθησα να τους ξεφύγω,

όμως ήτο αδύνατο την καληνύχτα τους να αποφύγω.

Πού πας μικρέ και το 'βαλες στα πόδια;

Με ρώτησε ο Ακιήρ ελέγχοντας τα εγχειρίδια.

Δε βλέπω να σε κατατάξαμε σ' αυτή τη λίστα!

Δευτερολόγησε ο Μιχαήλ, μες στην ολόπηχτη τη νύχτα.

Μήπως δε μας εγνώρισες μικρέ; Είπε ο Γαβριήλ.

Οι εφτά αρχάγγελοι είμαστε! Ξεφώνησε ο Ραφαήλ.

Αμέ και σας εγνώρισα, τους είπα χωρίς φόβο,

είστε οι κύριοι αρχάγγελοι, κάθε νυχτιά σας κόβω!

Κάθε νυχτιά στο νου μου τριγυρνάτε,

θνητούς όπως εμέ ν' αρπάξετε κοιτάτε!

Είστε τα θλιβερά του νου τα πλάσματα,

του ψεύδους τα στραβά κατασκευάσματα!!!

Άκου μικρέ, ίσως να έχασες τα λογικά σου!

Απάντησε ο Μιχαήλ! Μην έρθει κι η σειρά σου!!!

Ό,τι και να μου κάνετε, τους είπα επιτέλους,

για με, θα 'στε φαντάσματα του ψεύδους!

Και ποιος είσαι, εσύ μικράνθρωπε,

έτσι να μας προσβάλεις;

Φώναξε ο Ζαβουλεών:

γονάτισε μπροστά μου και μη σφάλλεις!!!

Άσε με κυρ-αρχάγγελε και μην το παρακάνεις!!!

Αυτό, που 'χω στο νου δεν πρόκειται να το ξεκάνεις!

Ίσως να είμαι ένας μικράνθρωπος, όπως εσύ το θέλεις,

αλλά στο νου είμαι ένας μικρός Αριστοτέλης!!!

Είμαι θνητός του λόγου και της σκέψης

και δε χρειάζομαι εσέ για να με φέξεις!

Είμαι ένας ποιητής, ασήμαντος, πολεμιστής του λόγου

και μ' αξιοπρέπεια μάχομαι για το καλό του κόσμου!

Αφήστε με κύριοί μου στην ερημιά μου!

Εσείς να 'στε αρχάγγελοι

κι εγώ ποιητής στο επάγγελμά μου!!!

Πάτε να κοροϊδέψετε θνητούς, που σας πιστεύουν,

αυτοί, πάντα θα σας λατρεύουνε κι ας μη σας βλέπουν.

Είμαστε κυρ-Γαβουδελών κατασκευάσματα κι οι δύο!

Όμως εσείς είστε το ψεύτικο κι εγώ τ' αληθινό τοπίο!

Αρχάγγελοι! Κραύγασε ο Ουριήλ:

ακούσατε τις θλιβερές ειδήσεις;

Υπάρχουν άνθρωποι,

που δεν πιστεύουν στις δικές μας επικλήσεις.

Συνάδελφοι, ας μην τα βάζουμε με τους εωσφόρους ποιητές,

μην τύχει και μας ξεβρακώσουν σε ύποπτες στιγμές!

Πάμε ν' αρπάξουμε θνητούς, όπου κι όπου βρούμε

και ν' ασκήσουμε το επάγγελμα κουτσά στραβά όπως μπορούμε!

Αμέτε στο καλό, τους είπα κι εγώ,

Αρχάγγελοι κατασκευάσματα του ψεύδους,

τα θλιβερά τρομοφαντάσματα του ανθρωπίνου γένους!

Αμέτε στο καλό και μπρος στο δρόμο μου να μην ξαναβρεθείτε

κι εκεί ψηλά στους ουρανούς,

την άρνηση του ποιητή να διηγηθείτε!!!




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0

Τραγουδώ την ειρήνη

κι όλα γύρω γελούνε,

και μαζί τραγουδούνε

άνθη, ζώα, πουλιά.

Δ. Μανθόπουλος


Στο παράθυρο της Ειρήνης


Τα μεγάλα περιστέρια

θα σαλπάρουν

αν τους δώσει η Ειρήνη το σύνθημα.

Στην άμμο θα αφήσουν

τα λόγια της κακίας και του μίσους

και θα πετάξουνε προς το μεγάλο δέντρο,

που στάζει ήλιο

και φωτίζει μ' ελπίδα

όλο το πρόσωπο της γης.




Ιωάννης Μποζίκης

Στων Παθών τη Λύσσα

ISBN: 978-960-930193-0




Περ' από τη ζωή


Ατελείωτη η ζωή,

που αγγίζει τα σύννεφα

και χάνεται

μες στη διαύγεια της αιωνιότητας,

περνώντας από την πλαϊνή πύλη τ' ουρανού.



Στα βήματα του έρωτα


Τα μάτια σου στάζουν φεγγάρι,

φεγγάρι πληγωμένο.

Η κάθε σταγόνα του γίνεται φως

και στάζει πάνω στα χείλη σου,

για να φωτίσει τις ερημιές του ύπνου,

τις μεγάλες γραμμές της παρηγοριάς,

τα γενναία βήματα του έρωτα,

που ακολουθεί παντοτινά ο χρόνος.



Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1

Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε από τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Χατζή το 2005




Ο Έρωτας


Ηλιοκαμένη καμπύλη,

πρωτόβγαλτη οπτασία.

Εκτυφλώνει ξαφνιάζοντας και τον ήλιο

και σχίζει με το φέγγος του

το θάνατο σε χίλια χρώματα,

σταλαγματιές του ονείρου,

διακλαδωμένες

στις απόκρυφες στοές της ηδονής.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1





Βλέπω το γέλιο σου


Βλέπω το γέλιο,

που έγραψαν τα χείλη σου.

Ορμητήριο της ερεθισμένης σου επιθυμίας,

αργόπρεπο και μυστικό καρδιοχτύπι αναπάντεχο.

Ανάγερτο αληθεύεται, γλιστρώντας απαλά -απαλά

πάνω σ' ένα σώμα διάφανο και ζωντανό,

όπου χάνεται ατελείωτο,

σαν ένας άνεμος γλαυκός,

σαν μια ανάσα κατασταλαγμένη.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1



Στην Αριάδνη,

την κόρη μου,

του ήλιου υπόσταση,

που στολίζει το φως

και με το φέγγος της

σπέρνει τα χίλια χρώματα

ως αρχαιά Αριάδνη μυριόχρωμη.


Έλα να δεις


Αριάδνη, έλα να δεις

ένα τριαντάφυλλο στον κήπο σου έχει ανθήσει.

Είναι κόκκινο πορφυρό,

σαν το χιτώνα του Ιησού Χριστού

και σαν το αίμα που κυλάει στο κορμί του.

Αριάδνη, έλα να δεις να το χαρείς,

στα δυο μικρά αγγελικά σου χέρια

να το αισθανθείς,

χωρίς όμως να το αγγίξεις.

Απόλαυσέ το αν μπορείς,

για λίγο ακόμα στο φως θα θριαμβεύει.

Ω Θεέ μου, πόσο εφήμερη που είναι η ζωή!

Ίσως το βράδυ να έχει ήδη μαραθεί,

μόλις ο ήλιος βασιλέψει.





Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1

Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε από τον μουσικοσυνθέτη Ιωσήφ Μπενάκη το 2007



Στην Αριάδνη

τη λατρεμένη κορούλα μου


Το γέλιο αυτό σου το γλυκό



Το γέλιο αυτό σου το γλυκό κι εαρινό,

άνθος βαθύχρωμο, εξαίρετο κι ευγενικό,

που πάλλει σαν τη νεφέλη με ρυθμό,

λάμπει σαν ρόδο ολοπόρφυρο κλειστό.


Το γέλιο αυτό σου το ξέχειλο και ζωηρό

άρωμα μυροβόλο, ακαθόριστο κι ιερό,

που μπαίνει στα ρουθούνιά μου αναλυτό

μυρίζει σαν απριλιάτικο ανασασμό.


Το γέλιο αυτό σου το αγνό και γαληνό

φως ακτινοβόλο, ανήσυχο και ειρηνικό,

που ταξιδεύει στην ψυχή μου φτερωτό,

αστράφτει σαν μαργαριτάρι στο βυθό.


Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Τα δύο μου μάτια


Άναψε το κερί

με τις αχτίδες των ματιών μου

κι άφησε τα σημάδια του,

πάνω στο πρόσωπό μου.

Είδα τα δυο μου μάτια παραπονεμένα,

να λιώνουμε σαν το κερί

και να δακρύζουνε για μένα.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1

Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε από τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Χατζή το 2005



Φίλη της νύχτας


Εσύ το ερεθισμένο ξεδίπλωμα

των εφηβικών μου δακρύων,

το νυχτερινό υφαντούργημα,

που μου χαρίζεις τις γυμνές ώρες,

την αναμφίβολη ευτυχία μου.

Φίλη της νύχτας, τι όμορφη που στέκεσαι

μες στον ορίζοντα των αστεριών!

Ανεκμετάλλευτό μου γιασεμί,

τι όμορφη που είσαι μέσα στα νυχτολούλουδα, που ανθίζουν!

Εσύ, η αφοσίωσή μου η μακρινή,

η άπιαστή μου οπτασία.

Ανασκαμμένη απ' τα ευρύχωρά μου όνειρα

ακόμη περιμένω το φιλί σου,

εκεί στις ανηφοριές του φέγγους

που μάτωσε η σιωπή μου.

Φίλη της νύχτας,

αγνό γλυπτό που χύνεται το φως,

τι όμορφα που ταξιδεύουμε

μέσα στα δάκρυα των τραγουδιών μας,

τη μέθη των συλλογισμών μας!

Ποια ξεγνοιασιά του φεγγαριού

θα χαϊδέψει την όμορφη κορμοστασιά σου;

Ποιο αναλλοίωτο άστρο θ' αρπάξει

το ανένδοτο φιλί σου;

Ποιος απαράλλακτος ορίζοντας

θ' αγκαλιάσει τη σκόρπια μοναξιά σου.





Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Στην αμεριμνησία του ονείρου μου


Το καινούριο μου όνειρο πρωτάκουστο,

βγαίνει από τα σωθικά πρωτάκουστων πουλιών.

Δυο νεράιδες αγκαλιασμένες

ξαγρυπνούν μέσα σε μια λίμνη από ναρκίσσους.

Με τα δάχτυλα αθώα κι ελαφρά

χειρονομούν πάνω στα αμαρτήματα της ζωής.

Ξεχασμένες στην ξεγνοιασιά του έρωτα,

υφαίνουνε το δικό τους ανθρώπινο είδος.

Έπειτα γέρνουν προς τους ναρκίσσους

κι αργά -αργά βυθίζονται

στην αμεριμνησία του ονείρου μου.

Ανεξιχνίαστη, η νύχτα ξετυλίγεται

και πέφτει στην αγκαλιά της αυγής.

Ο ήλιος, φοβισμένο βλέφαρο νεράιδας,

ξαναγεννιέται δειλά-δειλά,

ξαναγεννιέται μέσα από τα σωθικά

πρωτάκουστων πουλιών.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




.



Τι παράξενο


Τι παράξενο δειλινό στην ακύμαντη θάλασσα!

Τι παράξενη διαύγεια στην καρδιά του καλοκαιριού!

Μόλις, στον ορίζοντα εμφανίζονται τρία αστέρια,

παράξενα τρεις γλάροι χάνονται στο μέρος που φυσά ο αγέρας.

Όσο βραδιάζει, τόσο φέγγει η θάλασσα.

Σπασμένα σχήματα βλέπεις στο γύρω - γιάλι.

Κοιτάζοντας τη θάλασσα ν' αστράφτει,

όλο και βασανίζεις το μυαλό σου.

Τι παράξενο να κοιτάς όλη νύχτα

τα περίεργα σχήματα.

Να προσπαθείς να τα συναρμολογήσεις

και στο τέλος της προσπάθειας αυτής,

ν' ανακαλύπτεις ένα πρόσωπο.

Και τι παράξενο ακόμη να προσπαθείς

να του δώσεις ένα όνομα,

ένα απροσδιόριστο όνομα,

που παρασύρεται από τα φύκια.

Ένα βαλσαμωμένο όνομα,

που βουλιάζει μες στην άμμο.

Όμως εσύ ατάραχος συνεχίζεις το σεργιάνι,

ανασκάπτοντας μες στη σιγή,

πάνω στο μόλο εκεί που πέφτει ο λυγμός

τη δική σου Αργώ, τη δική σου μικρή Κολχίδα,

ανιχνεύοντας και ψηλαφώντας

στο σχήμα μιας ξανθιάς γοργόνας,

το δικό σου νήμα,

το νήμα μιας νεότερης Αριάδνης.





Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1





Ερωτικό ανάβλυσμα


Μ' ακράτητο μεθύσι,

διασχίζω τη μοναδική ρυτίδα του χρόνου,

ανάμεσα στους δύο ήλιους

και παρασύρομαι σαν σερπετό

διαβαίνοντας πιο κάτω

κι από τον ομφαλό του ωκεανού,

εκεί στον όρμο των αισθήσεων,

στο βάραθρο της ηδονής,

εκεί που θρονιάζει

το μυροβόλο ρόδο,

μες στη λευκότητα της νύχτας

κι ανοίγει διάπλατα

στο πρώτο άγγιγμα

ενός διστακτικού δακτύλου,

ενός ανάλαφρου και τρυφερού φιλιού.





Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1



Δίχως Ήμαρτον


Μέσα απ' τα χείλη σου

το πάθος ξετυλίγεται απαλά - απαλά

κι ακολουθεί τ' αγαθά περάσματα

της ατελείωτης νύχτας,

δίχως κανένα Ήμαρτον

για τ' αμαρτήματα του έρωτα.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1

Rappelle - toi Barbara

Il pleuvait sans cesse sur Brest ce jour-là

Et tu marchais souriante

Epanouie ravie ruìsselante

Jacques Prévert



Στη Μάρθα...

                         Πάντα θα το θυμάμαι



Σήμερα νιώθω την ανάγκη να θυμηθώ κάτι άλλο. Μια βροχερή μέρα στην παραλία της Κορώνης, τότε που ακόμη η θάλασσα μύριζε κάτι παράξενο, κάτι περίεργο, κάτι νοθευμένο και μπερδεμένο από φύκια που μόλις ξεχυθήκανε στην παραλία κι από κλαδιά και χόρτα, που καιγόντανε αργά-αργά ολόγυρα στα διπλανά χωράφια. Εκεί είμαστε ολομόναχοι «εσύ κι εγώ» και κατεβήκαμε απ' το αμάξι για να περπατήσουμε λίγο. Σκυφτοί, το βλέμμα μας δεν συναντιότανε κι εσύ σιωπηλή δεν μου μιλούσες παρά μόνο ήσουν σφικτά στον ώμο μου γερμένη. Τα μάτια σου ήτανε παράξενα αλλαγμένα κι είχε ήδη χαθεί το γαλάζιο φως μέσα από το βρεφικό σου βλέμμα. Κάποια στιγμή περπατούσες νευρικά, ναι, περπατούσες στο μήκος της παραλίας κι εγώ σ' ακολουθούσα πιστά, ακολουθούσα εκείνα τα μικρά βήματά σου λεπτά, λεπτεπίλεπτα.

Εκείνο το μεσημέρι φυσούσε ασταμάτητα, φυσούσε και στις καρδιές μας. Και ψιλόβρεχε, ψιλόβρεχε και στην ψυχή μου, ψιλόβρεχε και στη δική σου. Σταματήσαμε επιτέλους. Γύρω μας είχε μια ακατόρθωτη ηρεμία, μόνο που μας τα χάλαγε ο δυνατός αγέρας και το αγριεμένο κύμα που έσπαγε σε τακτά διαστήματα και διαδοχικά στην απέραντη κι αδειανή παραλία, αφήνοντας παράξενα, αόριστα κι ατελείωτα σχήματα απάνω στην άμμο, λεπτά, λεπτεπίλεπτα. Κι αντιλαλούσε τ' ακρογιάλι από στεναγμούς που έφερνε αυτό το ξέφρενο αλλά και κρυστάλλινο κύμα από κάπου μακριά, ίσως από τ' αντικρινά παράλια της Μεσσηνιακής Μάνης ή κι ακόμα από το αφρισμένο κι απέραντο Κρητικό Πέλαγος, αφήνοντας μια γκρίζα εχθρότητα γύρω μας, μια γκρίζα εχθρότητα μέσα στις ψυχές μας.

Κι ενώ εγώ παρακολουθούσα τα θολά και μακρινά παράλια της Μάνης, άγνωστα μέχρις στιγμής για μένα, νιώθοντας έτσι την απόλυτη κυριαρχία της θάλασσας και τ' ουρανού απάνω στις ψυχές μας, απάνω στο πεπρωμένο μας. Τότε άκουσα μες στον αγέρα την τρυφερή και διάφανη οδύνη της φωνής σου που μύριζε θάλασσα, που μύριζε βουνό, που μοσχοβόλαγε ολόκληρη τη Μεσσηνία, να μου λέει: «Γιάννη! Πες μου λοιπόν τι ζητάς από τη ζωή σου:». Δε σου απάντησα και δεν ξέρω, ίσως δεν ένιωσα την ανάγκη να σου απαντήσω, παρά μόνο που χαμογέλασα ευγενικά κι επίμονα εδραιώνοντας έτσι τη μυστική φιλία ανάμεσά μας, δυνατή όπως εκείνο το αεράκι που φυσούσε ακόμη, μυστικό κι αυτό, σιβυλλικό σαν τη φιλία μας. Στο βάθος της ψυχής μου, στο βάθος του εντός μου ακουγόταν ολοκάθαρα μια φωνή, κρυστάλλινη κι αυτή, δροσερή σαν το νερό της βρύσης, μια μουσική τέλος πάντων πειθαρχημένη, ρυθμική, ήρεμη, που έλεγε: «Μάρθα! Σε θέλω, σ' αγαπώ!».


Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Salut à ma fidèle amie !

Salut ma glοire et mon amour !

La meilleure et la plus chérie

Est celle qu'on retrouve au retour.

Alfred de Musset

« La Nuit d'Août »


Στη Μάρθα



Γυναίκα της ζωής μου


Γυναίκα της ζωής μου, γλυκιά και χαμογελαστή

ειδώλιο κοραλλένιο, που λάμπεις την αυγή,

θεά της Μεσσηνίας με την ανάλαφρή σου τη φωνή,

λουλούδι της Ασίνης, εσένα δροσίζει η χαραυγή.


Γυναίκα τη ζωής μου, τρυφερή κι αγαπημένη

ακόμη σε φαντάζομαι ένα φθινόπωρο στο γυρογιάλι,

Ρόδο τ' ανέμου, που βλάστησες στη γη του Αριστομένη

τραγούδι μιας ψυχής, εσένα έχω προσκεφάλι.


Γυναίκα της ζωής μου, σεμνή κι ευγενική

τα δυο σου μάτια σμίγουν την καρδιά μου,

η μοναξιά μου μόνο μια καλημέρα προσδοκά,

βροχούλα φθινοπωρινή εσένα καρτερεί η αγκαλιά μου.


Γυναίκα της ζωής μου, σιωπηλή και ήρεμη

στη ζεστασιά σου πάντα είμαι χωμένος,

μαζί σου τι όμορφη που είναι η ζωή

κι ο χρόνος που διανύσαμε δεν φαίνεται να είναι χαμένος.


Γυναίκα της ζωής μου, ψυχή μαλαματένια

πάντα το ήθελα για σε να γράψω ένα ποίημα.

Έρχεται η θάλασσα και σβήνει στ' ακρογιάλι δαντελένια,

χαμογελούν οι στίχοι μου για σε, χαμογελούν πίσω απ' το κύμα.


Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Με τα μάτια της Μάρθας


Αχ πόσα θα 'θελα να ξαναρχίσω,

αυτόν τον κόσμο να γνωρίσω,

με άλλα μάτια πιο αγνά και ταπεινά,

μια και τα δικά μου έχουν ήδη κουραστεί,

απ' την ψευτιά, την αθλιότητα και τη βρωμιά

και δε μπορούνε πια να βλέπουνε,

αυτές τις λίγες ομορφιές, που ακόμα βασιλεύουνε.


Αχ! Πόσο θα 'θελα με αυτά τ' άλλα μάτια

ν' αποκτήσω μια βελούδινη καρδιά,

και να ποθήσω τις αγωνίες και τους πόνους,

τις αμέτρητες αμφιβολίες και τους φόβους.

Ναι, πόσο θα λαχταρούσα εκείνο το πρωινό φως

να με βοηθήσει να γίνω ακόμη πιο σεμνός

και να σχηματίσει σε αυτά τα νέα μάτια της ειρήνης

ένα ατελείωτο σκηνικό αρμονίας και γαλήνης.


Αλήθεια, πόσο θα 'θελα με τα μάτια της Μάρθας,

που παραμένουν ακόμα τόσο σεμνά και βρεφικά

να βλέπω τη γη με αγριολούλουδα να πλημμυρίζει

κι ο νους μου με τα χαρούμενα χρώματά τους να γεμίζει,

καθώς κι η ψυχή μου, με τα λεπτά αρώματά τους

γεμάτη από αισιόδοξα αισθήματα να ευωδιάζει.


Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Αυτήν την Κατανόηση


Αυτήν την κατανόηση

μα πότε θα τη δω,

πότε θα την γνωρίσω;

Μόνο χαριτωμένη και ανάλαφρη

μέσα απ'τα χείλη σου θα την ανακαλύψω.


Γιατί να την κρατάς ανείπωτη,

σφικτά κλεισμένη στην ψυχή σου;

Άνοιξε τέλος πάντων όλα τα παράθυρα,

πιότερο να προβληθεί

αυτή των σπλάχνων

η αδιάφανη και ρόδινη πτυχή σου.


Αυτήν την κατανόηση

ίσως ποτέ να μην τη δω και την γνωρίσω.

Όμως πάντα θα είμαι ευπρόσδεκτος,

σεμνός κι αθόρυβος

με μια κραυγή να την καλωσορίσω.


Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

 ISBN: 960-630-453-1





Στην πρώτη σου υπόσχεση


Στην πρώτη σου υπόσχεση,

η θάλασσα θα τραβηχτεί στο βυθό των ματιών σου.

Ο ήλιος θα μουρμουρίζει στο αγνάντεμα

και σιγά -σιγά θα ξαναγεννιέται μέσα απ' τα μάτια σου.

Το φως ανένδοτο θα ξετυλίγεται

και θα χαϊδεύει το ξύπνημα της αυγής.



Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1



Θεέ μου γιατί;


Θεέ μου,

γιατί ν' αλλάζουν οι καιροί

κι οι μέρες σιωπηλά

να φεύγουν μία - μία;

Γιατί το πάθος

να μας λιώνει σαν κερί

και την ψυχή μας

να ταράζει της ζωής η τρικυμία;


Γιατί ετούτη των ρυτίδων η ευγένεια

ύπουλα να εισχωρεί

μες στο χαμόγελό μας

και σαν δεσποτική κληματαριά

αργά -αργά ν' απλώνεται

πάνω στο γερασμένο πρόσωπό μας;


Γιατί ετούτα τα άνθη

της βαριόμοιρης τριανταφυλλιάς

στο φως να μην κρατάνε

ούτε μια μέρα

κι αθώα να μαραίνονται

μέσα στην κορυφή της ομορφιάς,

αφού παράξενα, άλλα πολλά

θ' ανθίσουνε μόλις την επόμενη μέρα;


Γιατί Θεέ μου

πρέπει το χάρο και το θάνατο

να τρέμουνε μόνο τα γέρικα αηδόνια

και να σκορπάν αλόγιστα

τον έρωτα και τη ζωή

μόνο της άνοιξης τα χελιδόνια;


Γιατί πρέπει μες στο χιονιά

ν' ανθίζουν της αμυγδαλιάς τα κλώνια

και να τα χαίρεται

μες στη νυχτιά

μόνο ο θλιβερός

και μεθυσμένος γκιώνης;


Γιατί των επιτήδειων

όλα τα καλά και τα κακά

άσκοπα κι αλόγιστα

να πλημμυρίζουνε τη φύση,

την ηρεμία , τη γαλήνη να χαλάν,

να διαταράζουνε

των αγαθών τη ζήση;


Γιατί να ταξιδεύει

ακούραστος ο πελαργός

μακριά μέχρι να βρει

την ακατόρθωτή του τύχη,

όταν η κουκουβάγια η άχρηστη,

χωρίς να κινηθεί

τη συναντάει ολόμπροστα

μέσ' από γκρεμισμένα τείχη;


Θεέ μου, κι Εσύ

γιατί μες στο τρελό

της γης το πανηγύρι

την πλάτη Σου σ' εμένα

και στον άνθρωπο έχεις γείρει;

Κάνε τουλάχιστον κι Εσύ

μια προσευχή,

έστω για μια φορά

μια θεία παρακάλια.

Ίσως η αραχνιασμένη λογική

να εμφανιστεί αγάλια - αγάλια

κι από το σκότος της νυχτιάς

σιγά - σιγά μέσα στο φως να μπαίνει,

την αρμονία της ζωής

κάλιο αργά - αργά,

παρά ποτέ να υφαίνει.





Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Παλίρροια


Ω Παλίρροια, εσύ που λευτερώνεις τη γήινη ομορφιά

μέσα απ' τον ομφαλό της θάλασσας!

Τώρα η νύχτα φαίνεται πιο ελαφρωμένη

κι η μέρα κρέμεται απ' τα άκρα της νυχτιάς.

Ποιος άραγε θα στεφανώσει,

τη σιωπή με το θόρυβο,

το φως με το σκότος,

τη ζωή με το θάνατο,

κάτω από τη μυστική ημισέληνο;

Ποιος άραγε θα λοξοδρομεί προς τ' αστέρια

για ν' ανακαλύψει την καινούργια ζωή;

Λάμψη νοητή της αποκάλυψης,

φρεσκολουσμένη αλλά κι ελαφρωμένη

από τη βουερή έγνοια της σιωπής,

τη σκοτεινή έγνοια του φωτός,

τη νεκρική έγνοια της ζωής.

Ναι, μόνο εσύ Παλίρροια θα ελευθερώσεις

τη γήινη ομορφιά, τη γήινη αλήθεια,

μέσα από εκείνο το μικρό κοχύλι

δυνατά βραχοδεμένο στον ομφαλό της θάλασσας,

όπου χαράζεται παντοτινά, όπου αστράφτει

το απροσμέτρητο, το αναλλοίωτο, το άπειρο.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1





Φως αξεδιάλυτο


Μες στις πηγές των θλίψεων,

πλανεύει ένα όνειρο.

Μια ελπίδα σέρνει μες στο φως

της αγωνίας τον καημό.

O νους κι αυτός αχόρταγος

στον σερπετό γλιστράει

για να πάρει λίγο φως,

από το φως της αστραπής που τρεμοσβήνει,

από το φως το αξεδιάλυτο, που μόνο η θλίψη σβήνει.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1

Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε από τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Χατζή το 2005




Άφησέ με για λίγο


Άφησέ με για λίγο να περπατήσω,

μέσα στην άχνα της νύχτας,

παρέα με το φεγγάρι μου,

συνοδεία με τ' αστέρια μου.


Άφησέ με για λίγο να περπατήσω,

μοναχός κάτω από τα δένδρα,

μέσα στους ίσκιους της αστροφεγγιάς,

μέσα στο διάφανο τοπίο της ψυχής μου.


Άφησέ με για λίγο να περπατήσω,

μέσα στη μέθη του μυαλού μου,

κλειστός μέσα στην ησυχία μου,

παγιδευμένος στην ερημιά της μοναξιάς μου.


Άφησέ με για λίγο να περπατήσω,

κάτω από το φεγγαρόφωτο της αίσθησης,

που σπιθίζει ολόμπροστα στα μάτια μου,

σαν μυστικός ρυθμός κι εξαίσιος.


Άφησέ με για λίγο να περπατήσω,

απαλλαγμένος από τις αμαρτίες μου,

ελεύθερος από το βάρος μου,

μέσα στο σύμπλεγμα της ευτυχίας μου.


Άφησέ με για λίγο να περπατήσω,

σε τούτο το περιβόλι των θεών,

αφιλόξενο, βαθύ κι ολοσκότεινο,

όπου γεννιέται ο έρωτας, όπου γεννιέται ο θάνατος.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1



Άνθη περιφρονημένα


Άνθη περιφρονημένα,

πέφτουν στο χώμα μαραμένα,

κανείς δε σκύβει να τα πιάσει.

Στροβιλίζουν με τον αγέρα

μέσα στα πόδια μας,

προσπαθώντας από κάπου να πιαστούν

και ν' ανασηκωθούν,

για να μη θρυμματιστούν

και τα καταπιεί το χώμα.

Στριφογυρίζοντας εκεί χάμω,

περιμένουν αθόρυβα,

μια αφανέρωτη αχτίδα,

μια απόμακρη ματιά,

για να καταξιωθούν.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Το άλλο φως


Στο βάθος υπάρχει ένα άλλο πρόσωπο,

πιο κοντά στο φως,

πιο κοντά στη σιωπή,

που ξετυλίγεται

μέσα απ' το όνειρο των λουλουδιών

και ξαναγεννάει το άλλο φως,

ανταμοιβή του θανάτου.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1

Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε από τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Χατζή το 2005




Δεν έχω τίποτα να χάσω


Δεν έχω τίποτα να χάσω

αλλά και τίποτα να κερδίσω

μια και είμαι στο κέντρο

ενός ελάχιστου όμικρον,

μια και είμαι βασιλιάς

μιας περιπλανώμενης σκόνης,

ένα άτομο, ένα μόριο χημικό

μόλις κατοικήσιμο.

Δεν έχω τίποτα να χάσω

μια και είμαι ψίχουλο

που το κλέβει ο Θεός

από τα ράμφη των πουλιών,

που το κλέβει ο χάρος,

απ' τα χείλη των νεκρών.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Άφθαρτος πόθος


Όταν όλα εξαφανιστούν,

ζωή, θάνατος,

σύμπαν και πνεύμα

αλλά κι ακόμη ο εξαντλημένος χρόνος,

μόνο εσύ θα παραμείνεις άφθαρτος,

πόθε πυρπολημένε,

σκέψη καθάρια κι αθάνατη,

γιομάτο φως,

πάνω από το σκοτεινό τίποτα,

πάνω από το σκοτεινό χάος.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1



Θεά μου ματαιότητα


Τίποτα πια δεν περιμένω,

τώρα που γνώρισα εσένα,

δύναμη ήρεμη, ήσυχη κι ευγενική,

διαύγεια γυμνή και παγωμένη,

που φέγγεις ολοφώτεινη και διάφανη

σαν διάσπαρτος καθρέπτης.


Τίποτα πια δεν περιμένω,

από τούτη την κραυγή μου

αόριστη, βουβή.

Μάταιη κι αυτή,

όπως και μάταιη

η ακυβέρνητή μου απληστία,

μάταια και τίποτα η δόξα κι η θυσία.


Σε αγνοούσα μια ζωή ολόκληρη

και δε σ' έβλεπα,

τυραννισμένος, μπερδεμένος.

Τώρα μπροστά στην ανθισμένη πύλη σου,

νιώθω ανέτοιμος να εξοικειωθώ με τ' άπειρό σου,

να ξεδιαλύνω βαθιά μέσα απ' το αόριστο,

τη δύσκολη, βραχνή κι αληθινή φωνή σου.


Θεά μου ματαιότητα!

Τώρα που γνώρισα εσένα

τι να τα κάνω τα έπαθλα;

Τι να τα κάνω τα εγκώμια κι άλλα τόσα;

Λίγο γαλήνη θέλω εγώ

κι όχι μια λάμψη πρόχειρη,

κι όχι μια λάμψη μ' αυταπάτες και με δόξα.





Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1






Ni vu ni connu

Hazard ou génie ?

A peine venu

La tâche est finie!

Paul Valery

" Poesies "


Άλλαξε τη Zωή σου


Άλλαξε τη ζωή σου φίλε μου

πριν σε τσακίσει η δύναμη του αγέρα,

γιαλός είναι αυτό που φαίνεται,

μια άλλη οπτασία εκεί πέρα.


Μην πεισματώσεις εύκολα

το πεπρωμένο σου ν 'αλλάξεις,

βασανισμένο σαπιοκάραβο είναι η ζωή

ποτέ στο ακρογιάλι δεν θα φτάσεις.


Τώρα, που είναι πια ο καιρός

κόψε λίγο τον ξέφρενο το χρόνο

και διώξε μακριά μες την βοής

το φόβο, την απελπισία και τον πόνο.


Πάνω στα άσπρα του πανιά

γράψε με το χρυσό το δάκτυλό σου,

πως λάθος δρόμο ακολουθεί

το τσακισμένο σαπιοκάραβό σου.


Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

 ISBN: 960-630-453-1





Βραδιάζοντας


Βραδιάζοντας αλλάζει ο χρόνος.

Αλλάζουν τα λόγια μας,

οι ελπίδες μας.

Ένα καινούργιο όνειρο

μας πηγαίνει στην ονειρεμένη όχθη

όπου θρονιάζει η γαλήνη,

όπου μαδά η ψυχή μας για χιλιοστή φορά.



Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1


Εκελαδούσαν,πουλιά,

πετώντας όλο πιο πάνω.

Τ' άνθη ευωδούσαν

Κι είπε απορώντας:«Πώς να πεθάνω;»

Κώστας Καρυωτάκης



Με μια ευχή


Πατέρα θυμάσαι τη μυροβόλα άνοιξη,

που μοσχοβόλαγε απ' τις τριανταφυλλιές του Μάη ;

Κι οι πασχαλιές ανθίζανε

μες στη δροσιά τ' Απρίλη ;

Θυμάσαι, τα πουλιά

να κελαηδάν στο φως ένα γλυκό τραγούδι,

να χαίρονται τον έρωτα

ολόμπροστα σ' ένα Μαγιάτικο λουλούδι ;


Πες μου, θυμάσαι,

εκείνη την ηλιόλουστη κι όμορφη ημέρα,

που άκουγες μια φλέβα μουσική

να πάλευε μες στον αγέρα;

Θυμάσαι που καθόμουν στο κρεβάτι σου

και δίπλα στο προσκέφαλό σου

κι ολημερίς σου στέγνωνα

το ιδρωμένο μέτωπό σου;

Που να 'ξερα ο δύστυχος

ότι θα μ' άφηνες μικρό να νιώσω την ορφάνια

και να γευτώ τον πόνο στην καρδιά

που μ' έφτασε νωρίς απ' τα ουράνια!


Ήτανε δύσκολοι καιροί,

σαν ήρθε η άνοιξη εκείνη

και χαροπάλευε κι η μάνα μου η δύστυχη

στη νεκρική της κλίνη.

Ήτανε δύσκολοι καιροί,

κι ο γερο-Χάρος απ' το σπίτι μας

δεν έφευγε χωρίς το μερτικό του,

μέχρι που πήρε εσάς τους δυο,

μακριά στο σκοτεινό βυθό του.


Ήτανε δύσκολοι καιροί,

από αυτούς που κουβαλάμε αιώνια στην ψυχή μας

κι άξαφνα με το παραμικρό ερέθισμα

και πάλι ξεδιπλώνονται μπροστά μας.


Πατέρα, θυμάσαι όταν μου έσφιγγες

μέσα στις φούχτες σου, τα δυο μικρά μου χέρια;

Κάτι μουρμούριζαν τα χείλη σου

και από τα μάτια σου ανάβλυζαν αστέρια.

Καθώς συνέχισες με δυνατή κραυγή

και λάλησες εκείνη την ευχή

τρέξανε φίλοι και γνωστοί,

νομίζοντας, ότι σου φεύγει και πάλι η ψυχή.

Ήτανε δύσκολοι καιροί,

χωρίς καμιά ελπίδα να προσμένεις,

νέος να λέγεσαι αλλά ν' αργοπεθαίνεις.


Πέτρες, χώμα, καρπούς και χόρτα,

τα χέρια σου ν' αγγίζουν,

χρήμα, χρυσός να γίνονται

και δόξα να γνωρίζουν.

Αυτή και μόνο ήτανε η ευχή

που κληρονόμησα από τα δροσερά σου χέρια

εκείνη του Μάη την όμορφη,

ηλιόλουστη κι ολόαγνη ημέρα.


Ήτανε δύσκολοι καιροί,

χωρίς καμιά ελπίδα να προσμένεις.

Μόνος, με μια ευχή,

ολοταχώς μες στη ζωή να μπαίνεις.



Ιωάννης Μποζίκης

Στο Αίμα που Ξυπνάει - 2006


Στον αείμνηστο παιδικό φίλο Georges Konar,

που σκοτώθηκε τον Αύγουστο του 1977

στο φράγμα Keban της Μικράς Ασίας.



Απ' την Ανατολή του Ήλιου


Κάμποσα χρόνια περάσανε φίλε,

από τότε που σε άφησα στα όνειρά σου.

Σαν όστρακο βγήκες μέσα απ' τις θαλασσοσπηλιές

για ν' αντικρίσεις τον ήλιο, που γύρευες.

Και πιάστηκες απ' τις αχτίδες του,

για ν' ανέβεις ψηλά στον έρημο ουρανό,

ψηλότερα, μέχρι και τις απέραντες σπηλιές του,

τραγουδώντας πάνω απ' τα νερά του Ευφράτη

το εμβατήριο της γαλήνης,

με προσκέφαλό σου τα μεγάλα σύννεφα της Ανατολίας,

με ανάσκελο ακούμπημα

τις ολόλευκες οροσειρές του Ταύρου

και με σεντόνι το γαλάζιο φως

του Μικρασιατικού Αυγούστου !!



Ιωάννης Μποζίκης

Στο Αίμα που Ξυπνάει - 2006

Αχ! Τόνε γνώρισε η καρδιά

πριν τόνε δει το φως μου

το σκέλεθρο το φάντασμα,

ποιος ήταν; Ο Αδελφός μου.

Αγνώστου



Αδελφικά


Τώρα, που αλλάξανε οι καιροί

πια τίποτα δεν έχουμε να πούμε

αφού ποτέ αδελφικά δεν κάτσαμε

έστω για λίγο σοβαρά να ιδωθούμε.


Μνήμες ζεστές που είχαμε,

τις έχει ήδη η βροχή βυθίσει,

κι αυτό το ελάχιστο που απέμεινε

με χρόνια, με καιρό το έχουμε διαλύσει.


Κι η σιωπή που επιλέξαμε

μας φάνηκε ως λύση,

τώρα που οι καρδιές μας δε χαμογελούν

και πουθενά δε φαίνεται η δύση.


Τόσα και τόσα πέρασαν

μετά τη γέννησή μας.

Εμείς τουλάχιστον, εμείς οι δυο

δε θα 'πρεπε να πυρπολούμε τη λογική μας.


Την ίδια μάνα, τον ίδιο πατέρα είχαμε

αυτό τουλάχιστον, μα αυτό να μην ξεχνάμε

και στον υπόλοιπο καιρό, που απομένει από τη ζωή

κάπως αδελφικά να προχωράμε.




Ιωάννης Μποζίκης

Στο Αίμα που Ξυπνάει - 2006






Αδελφικό Επιτύμβιο


Κι ας μ'εκτόπισαν από σένα

oι μοίρες και οι καιροί,

είσαι και θα είσαι

πάντα μέσα στην καρδία μου.

Ακόμα και πέρα από τον Θάνατο.

Καθώς η ρίζα από το δένδρο,

καθώς η ποίηση από τον λόγο.

Είσαι σαν το προσκέφαλο στον ύπνο,

σαν την ανθοφορία μέσα στην άνοιξη.

Θα κυκλοφέρνεις, θα στροβιλίζεσαι

και θα αιωρείσαι στις αναμνήσεις μου.

Και δεν θα σ' άλλαζα ποτέ

μ' όλη την εύπιστη ευτυχία του κόσμου.


Ο αδελφός σου


                  Ιωάννης Μποζίκης

                  Στο Μάτι του Θανάτου - 2016






Αφιερωμένο στη μνήμη

του Νικόλαου Κυριόπουλου



Θα σε θυμάμαι


Θα σε θυμάμαι να ανεβαίνεις

της ζωής τη σκάλα αστραποβόλος

με αγνό και γελαστό το πρόσωπο.

Θα σε θυμάμαι να ξεπροβάλεις λουλουδιασμένος

ανάμεσα από τα σφάλακτρα,

στεφανωμένος από το άπειρο του λιόδεντρου

και να περπατάς με βεβαιότητα

τους ανήφορους του μυθικού Νοτιά.

Θα σε θυμάμαι στην ανατολική αυλή σου

να ξαποστάζεις στο ζερβό πεζούλι

σ'εκείνο ακριβώς το απλό σημείο,

που το θεωρούσες της ζωής το όμορφο σπίτι.

Θα σε θυμάμαι στο κάθε πέρασμα

και τροκάνισμα ενός κοπαδιού,

που βιάζεται να εισέλθει

στο δροσερό φως της στάνης.

Θα σε θυμάμαι ονειροπόλο

με τα φτερά της χαράς,

καβάλα πάνω στο γαϊδουράκι σου

να κρατάς γερά της ζωής τα χαλινάρια.

Θα σε θυμάμαι να μου διηγείσαι

κάτω από την αγκαλιά της μουριάς

και την ευφροσύνη του δεντρολίβανου

και της δάφνης,

την ιστορία του γερο-Γιώργη,

την εφτασφράγιστη στάμνα με τα φλουριά,

τους φονικούς θρύλους

της Μονής του Αι-Θεόδωρα

κι όλο το μικρό μεγαλείο του χωριού σου.

Θα σε θυμάμαι τα Χριστούγεννα,

το Πάσχα και το καλοκαίρι,

στο κρύο, στη βροχή και στην πύρινη ζέστη

να με οδηγείς στις απεραντοσύνης τους δρόμους,

στα κακοσκάλια, στα κουτσομήλια,

στους θολωτούς τάφους,

στα τρία πηγάδια,

στα τραγούδια της αυγής

και στις καταπράσινες ρίζες σου.

Θα σε θυμάμαι πάντα έξυπνο και σοφό,

πολλές φορές σοφότερο

κι από έναν μορφωμένο

κι ας κρατούσες το ξινάρι, την κόσα,

την βαριά και τον κασμά.

Θα σε θυμάμαι ακόμα περισσότερο

από αυτό το τελευταίο Πάσχα

όταν με επισκέφτηκες

στο κατώι του σπιτιού μας

και εκεί όλως περιέργως επέμενες,

επέμενες πεισματικά

για το μοιραίο και καταραμένο

εκείνο σημάδι του Κουλά,

που σε βασάνιζε τόσο

και σαν να το είχες βιώσει εσύ ο ίδιος.

Αλήθεια πόσο ανερμήνευτος

και ανεξήγητος θα μας μείνει

εκείνος ο προβληματισμός σου

στις λιτές ψυχές μας...

Θα σε θυμάμαι με την αφθονία της καλοσύνης σου,

με την υπομονή της τελειότητάς σου

και τη θεμελιωμένη αξιοσύνη και υπερηφάνειά σου.

Θα σε θυμάμαι και θα σε ευγνωμονώ

για όλη τη βοήθεια, που μου προσέφερες

αυτά τα τελευταία είκοσι χρόνια,

τέλεια, παραμυθένια και δημιουργικά

και για όσα μου έμαθες για τη ζωή και το θάνατο.

Εσύ, δεν ήσουν, που με συμβούλευες

να μην ποδοπατάω την ίδια τη ζωή μου

τον ίδιο τον εαυτό μου

και να προσέχω λίγο και τον Γιάννη;

Θα σε θυμάμαι αξέχαστε ποιμένα

του Μυστρακίου και του Νοτιά

αείμνηστε και αθάνατε Νικάκο

σοφέ αλλά και πάνσοφε.

Θ α  σ ε   θ υ μ ά μ α ι  π ά ν τ α.



Ιωάννης Μποζίκης

Στο Μάτι του Θανάτου - 2016



Μάτια μου απέραντα


Μάτια οκνά, που βγαίνουνε

δειλά δειλά στο φως

κι άξαφνα γεμίζουν την ημέρα.

Μάτια ολόαφρα με τσίμπλες φορτωμένα,

που στάλα στάλα αντικρίζουνε

μέσα απ' την λάμψη μιας αχτίδας

την άπλετη του ήλιου δόξα.


Μάτια νωπά από την πρωινή ψιχάλα ραντισμένα

και με τα βλέφαρα μισάνοιχτα δροσοπλημμυρισμένα.

Μάτια σαν αίμα ολοπόρφυρα

και μεθυσμένα στο κατάτυφλο σκοτάδι.

Μάτια στεγνά, που σέρνει ο αγέρας και βυθίζει

σε τάφο αδειανό, εκεί που ο πόθος φτερουγίζει.


Μάτια ολόδειλα και ντροπαλά, που αντικρίζουν

μ' ένα ξέσπασμα κελαηδιστό και αιφνίδιο

το βλέμμα μιας γυναίκας όμορφης και άπλερης

σ' ένα κορμί παρθενικό και όρθιο.


Μάτια ολόαγνα, στο δίκαιο μπολιασμένα,

που αντιστέκονται στη δόξα,

στο χρήμα και στην καταραμένη βία.

Μάτια λυσίπονα, βαρειά λησμονημένα,

που αγάπησαν τους γνήσιους τους θεούς

στα αξεδιάλυτα και φονικά σκοτάδια

κι ακόμα καλοσύνη και χαρά εμπνέουν

μες στους φρικτούς καιρούς, που ζούμε.



Ιωάννης Μποζίκης

Στο Μάτι του Θανάτου - 2016


Αυτή τη στιγμή


Αυτή τη στιγμή

τα πάντα παραμένουν ακριβή,

τοπία, θεοί, δαίμονες

και μνήμες πεθαμένων.

Βυθισμένα μες στη σιωπή,

βυθισμένα μες στην καυτή άμμο της ερήμου,

σ' έναν κόσμο,

που σβήνει από τον κόσμο,

σ' έναν κήπο,

που ξαποσταίνει η ψυχή,

σε μια θάλασσα ήρεμη,

που δεν ανήκει στους ζωντανούς,

σε μια θάλασσα,

που βασιλεύουν μόνο οι νεκροί.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1




Στην πρώτη σου υπόσχεση


Στην πρώτη σου υπόσχεση,

η θάλασσα θα τραβηχτεί

στο βυθό των ματιών σου.

Ο ήλιος θα μουρμουρίζει στο αγνάντεμα

και σιγά -σιγά θα ξαναγεννιέται

μέσα απ' τα μάτια σου.

Το φως ανένδοτο θα ξετυλίγεται

και θα χαϊδεύει το ξύπνημα της αυγής.



Περ' από τη ζωή


Ατελείωτη η ζωή που αγγίζει τα σύννεφα

και χάνεται μες στη διαύγεια της αιωνιότητας

περνώντας από την πλαϊνή πύλη τ' ουρανού.



Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1





Φύσα αγέρα μου και φύσα με


Φύσα αγέρα μου και φύσα με

και φέρε πίσω την ψυχή μου.

Πάρε με μες την πλάνη σου,

και σύρε με στην γη μου.


Φύσα αγέρα του ψυχρού βοριά

και κύλα με στον πυρετό σου.

Τη νύχτα πέφτει ξαστεριά

και περιμένω το φιλί το πιστευτό σου.


Φύσα αγέρα μου, του έρωτα

με τη μεθυστική ορμή σου.

Το δειλινό κάνει τα βήματα

κι η νύχτα λύνει τη σιωπή σου.


Φύσα αγέρα και φύσα δυνατά

και μπες μέσα στο όνειρό μου.

Απαρηγόρητος πέφτω στα γόνατα,

απόψε θα μεθύσω το καημό μου.


Φύσα αγέρα μου, ερημικό

να ξαναβγώ αναστημένος.

Θέλω σαν παραμύθι εφηβικό

να ονειρεύομαι ευτυχισμένος.


Φύσα αγέρα μου και μη ρωτάς

γιατί εγώ σ 'αναζητώ, σε περιμένω.

Μ 'έχει χτυπήσει άγνωρος έρωτας,

το δροσερό σου χάδι αναμένω.


Φύσα αγέρα, ανήσυχε κι ακαθόριστε

να πάρεις πίσω τη αμαρτωλή ψυχή μου.

Τώρα, που χόρτασα την ξαστεριά,

πάρε μακριά και τη μικρή ζωή μου.



Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1





Πες μου γιατί;


Πες μου γιατί περπατώ,

γιατί εργάζομαι,

γιατί σκέφτομαι κι ονειρεύομαι;

Γιατί κλαίω και γελώ,

γιατί μισώ και αγαπώ,

γιατί γεννιέμαι, γερνάω και πεθαίνω;

Πες μου τέλος πάντων, γιατί υπάρχω,

γιατί δεν υπάρχω;



Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1

Αυτό το ποίημα μελοποιήθηκε από τον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Χατζή το 2005



Ανθοφορία κρίνων


Μικρό και πολύ στενό το κελί μου.

Βλέπει μόνο σ' ένα πέτρινο σκαλί

φυτεμένο στο σκοτάδι,

βαθιά, πολύ βαθιά μες στον πυθμένα.

Εδώ, όλη η νύχτα, είναι δική μου.

Τα παράθυρα τα έκλεισα

και κάρφωσα πολύ γερά την πόρτα.

Δεν περιμένω κάποιον να μου φωνάξει,

κανένα χέρι να με τραβήξει,

καμιά αστραπή να με φωτίσει.

Κριματισμένος, ανύπαρκτος και λησμονημένος,

πολιορκούμαι από το τίποτα.

Εδώ, ακούω μόνο την ατέρμονη σιωπή μου

και χρόνια τώρα ζεσταίνω

τη θρυμματισμένη μνήμη μου.



Ιωάννης Μποζίκης

Στο Μάτι του Θανάτου - 2016





Σαν ήρθε η ώρα


Σαν ήρθε η ώρα,

το σκάφος δεν κρατιέται στην ξηρά.

Σαν ήρθε η ώρα,

μόνο του σύρεται στην κυματούσα θάλασσα,

μόνο του στον αγέρα ανοίγει τα πανιά

και μήτε ξέρει που πέφτει η αυγή, που πέφτει το σκοτάδι,

ασάλευτο, το πέλαγος ακολουθεί πλώρη μπροστά ταξίδι.


Σαν ήρθε η ώρα της σιωπής,

του άπειρου η ώρα ,

βουβός ακούω τους τριγμούς

και μ' ένα φως στην πλώρη, το εντός μου ν΄ αναβλύζει,

ακοίμητος, ακούραστος και στο κουπί δοσμένος,

με τον αγέρα πρίμο,

καθώς με την ψυχή γαληνεμένη το γλάρο ν' ακολουθεί,

τ' άρμενα μακριά μέσα στο πέλαγος με σέρνουν,

βαθιά μες στους βυθούς,

του λόγου και του στοχασμού με πηγαίνουν.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1


Η τελευταία μου ενασχόληση


Η τελευταία μου ενασχόληση,

όσο τρελή κι αν σας φανεί,

θέλω η ποίηση και μόνο η ποίηση να είναι,

καταπιασμένη από έναν ανεπηρέαστο ρυθμό,

μια υπέροχη ακινησία,

ή ένα ξέσπασμα βουβό να είναι.


Αλήθεια βαρέθηκα πότε το χημικό,

πότε τον έμπορο να κάνω,

σαράφης μεταπράτης

στις στοές αυτής της μεγαλούπολης,

με χρήμα, με συναλλαγές

το χρόνο μου να χάνω.


Η τελευταία μου ενασχόληση

όσο περίεργη κι αν σας φανεί,

θέλω σαν το ποτάμι που κυλάει,

ορμητικά τον νου μου να σαρώνει,

αμύριστα κι αόριστα αγριολούλουδα

στο δρόμο μου να στρώνει.


Η τελευταία μου ενασχόληση

όσο απίστευτη κι αν σας φανεί,

θέλω σαν μια ρουφήχτρα βαθουλή,

αργά - αργά τη σάρκα μου να καταπίνει

κι από τη διαλυμένη ανυπαρξία μου

μία σιωπή αέρινη και μυστική ν' αφήνει.


Η τελευταία μου ενασχόληση

όσο παράξενη κι αν σας φανεί,

θέλω ένα τραγούδι, μια προσευχή,

μια ποίηση να γίνει

και στις ευαίσθητες κι άπιαστες μορφές,

σαν μυστική σιωπή να παραμένει.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1



Ανισόβαρο


Ανεπίτευκτο εξ ορισμού του ασυνείδητου δομημένου.

Διαπλοκή των επιγόνων μη αναγώγιμη

στους ταυτόσημος όρους της συνείδησης.

Ασυνείδητα διολισθαίνουν διαρκώς και εσαεί

με λανθάνουσα γλώσσα

στους λαβύρινθους της μη συνειδήσεως,

ακριβώς στα σημεία του ασυνείδητου ορισμού

ως παραμόρφωση της ίδιας λανθάνουσας γλώσσας,

που έχει εκκενωθεί από το κοινό της νόημα, την απλή της αποστολή

και έχει φορτωθεί με λέξεις περίπλοκες και με ανοίκειους όρους

με σκοπό να παρομοιάσει το ύψιστο ακατανόητο,

σκοτεινό και κατά τα λεγόμενα έξυπνο γλωσσολογικό παραμόρφωμα

-του ασυνείδητου δομημένου- ως νέα γλώσσα των ποιητών,

που κατηφορίζουν με την ίδια τακτική -λανθάνουσα και αυτή-

μες τους λαβύρινθους της μη ποιήσεως και της κάκο- ποιήσεως.



Ιωάννης Μποζίκης

Βάρκιζα -2008


Ανάγλυφο θανάτου


Πέθανες και πήρες σ' όλα άριστα.

Άριστα στις εξετάσεις της ζωής.

άριστα με τρία θαυμαστικά

στις εξετάσεις της αθανασίας.


Αφιερωμένο στον αείμνηστο ποιητή, θείο και φίλο Βασίλη Τερτίπη



Κράτα γερά


Κράτα γερά, ω, ποιητή, κράτα γερά!

Κι η ψυχή σου να σφίγγει τη ζωή γερά,

καθώς να δεις μια νέα κι αλύγιστη καρδιά

στο αφρισμένο πέλαγος ο άνεμος να σπρώχνει

και από τις φουσκωμένες φλέβες της,

τον άκρατο ρυθμό να διώχνει.


Κράτα γερά, δαίμονα του στοχασμού, κράτα γερά!

Έστω και με τα δόντια η ψυχή σου να σφίγγει τη ζωή γερά,

να δεις τον άκρατο ρυθμό μέσα στα ρέματα να φτεροδέρνει,

καθώς κι ένα λόγο σιωπηρό,

μέσα στα βάθη του ωκεανού να σέρνει.


Δεν θέλω μόνος να σηκώνω τα ολόαφρα πανιά,

σ' αυτό το πλοίο που κουβαλάει

μια γερή και τολμηρή καρδιά.

Δεν θέλω μόνος να λουστώ,

με αυτό το φως που το εντός μου αντιφέγγει,

που άλλοτε χάνεται μες στους βυθούς,

κι άλλοτε ολόμπροστα την πλώρη φέγγει.


Κράτα γερά, ένδοξε ποιητή, κράτα γερά!

Το άπλερο πουλί να δεις σαν γλάρος να πηγαίνει,

βαθιά μες στις στοές του ωκεανού να κατεβαίνει,

καθώς μαχόμενος Θησέας, ως χέλι που γλιστρά,

μέσα απ' τα πόδια του Μινώταυρου θριαμβευτής να βγαίνει.


Κράτα γερά, να δεις το εντός του νου μου,

που όργωσα κι έσπειρα με τον αγέρα του φτερού μου,

στα στήθη του να κουβαλά μια φλόγα ήσυχη,

που σέρνει μια κραυγή όλη μυροβόλα κι ασύλητη.


Ω, ποίηση που αστράφτεις,

μέσα στις ιδρωμένες φούχτες μου!

Ω, θεϊκές μορφές που σκιάζετε,

τη δροσερή γωνιά του νου μου!

Αθάνατοι Ronsard, Villon και Dubellay

Chenier, Lamartine, Vigny και Musset !


Κι ακόμη κι από Θεούς ανώτεροι κι αγαπητοί,

ω, δισαθάνατοι Verlaine, Heredia και Beaudelaire

Mallarmé, Peguy, Eluard, Valery κι Apollinaìre!


Ω, μορφές αόρατες που 'ρχεστε κατεβατά απάνω μου

κι άκρατες ξεσπάτε μονομιάς

μέσα στις φουσκωμένες φλέβες μου!

Ω, τρισαθάνατοι Hayyậm, Saadî, Baakî, Υunus Emre και Fuzulî!

Βάκχοι μουγκοί, φερμένοι στο νου μου απ' την Ανατολή.


Κράτα γερά, Βασίλη, κράτα γερά!

Κι η ψυχή σου να σφίγγει τη ζωή γερά.

Tο πλοίο ήδη έφυγε και ταξιδεύει στα βαθιά νερά.

Ασάλευτο μες στων ανέμων τον ασκό,

με σύμμαχο την τέχνη και το ποίημα,

τρέχει σαν γλάρος, σαν μικρός θεός

μέσα στο φουσκωμένο κύμα.




Ιωάννης Μποζίκης

Ο Μεγάλος Άνεμος

ISBN: 960-630-453-1