Το μεν αντίθετο μας συμπληρώνει, το σύμφωνο μας κάνει υποκριτές  και το ακρ' αντίθετο σκοταδιστές

Θεατρικά Έργα (2) - Μεταφράσεις

Pièces Théâtrales (2) - Traductions

Tiyatro Eserleri (2) - Çeviriler

Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν. 100/1975), απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος ιδιωτικού ή μεταφρασμένου έργου με οποιοδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς γραπτή άδεια του συγγραφέα και του μεταφραστή.


Κλασικοί Γάλλοι Συγγραφείς

ΜΟΛΙΕΡΟΣ

JEAN-BAPTISTE POQUELIN - MOLIÈRE

ΟΙ ΚΟΜΨΕΥΟΜΕΝΕΣ ΓΕΛΟΙΕΣ

LES PRÉCIEUSES RIDICULES

Μονόπρακτη θεατρική κωμωδία

Μετάφραση από τα Γαλλικά

και επιμέλεια

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΗΣ



Απόσπασμα από το έργο


ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Nτε λα Γκράνζ - Υποψήφιος σύζυγος

Ντι Κρουαζί - Υποψήφιος σύζυγος

Γκοργκιμπούς - Ένας αστός

Μαντελόν - Κομψευόμενη Γελοία - κόρη του Γκοργκιμπούς

Κατώ - Κομψευόμενη Γελοία - ανηψιά του Γκοργκιμπούς

Μαρότ - Υπηρέτρια των Κομψευόμενων Γελοίων

Αλμανζόρ - Υπηρέτης των Κομψευόμενων Γελοίων

Ο μαρκήσιος ντε Μασκαρίλ (Μασκαρίλλος) - Υπηρέτης του Ντε Λα Γκράνζ

Ο υποκόμης ντε Ζοντελέ - Υπηρέτης του Ντι Κρουαζί

δύο βαστάζοι

γείτονες

βιολιστές



ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ

Βρισκόμαστε στο Παρίσι, στην αίθουσα υποδοχής της αστικής οικίας του Γκοργκιμπούς.

Ντι Κρουαζί : Κύριε, Λα Γκρανζ!!!

Nτε λα Γκράνζ : Παρακαλώ, τι θέλετε;

Ντι Κρουαζί : Προσέξτε με λίγο! Κι αφήστε αυτό το σπαστικό το γέλιο!!

Nτε λα Γκράνζ : Και αυτό γιατί;

Ντι Κρουαζί : Δεν μου λέτε, τι σκέφτεστε για την επίσκεψή μας; Είστε αρκετά ικανοποιημένος;

Nτε λα Γκράνζ : Κύριε Ντι Κρουαζί, νομίζετε ότι έχουμε και οι δυο μας λόγους να είμαστε ικανοποιημένοι;

Ντι Κρουαζί : Για να πω την αλήθεια, ίσως να είναι όπως το λέτε:

Nτε λα Γκράνζ : Εγώ ομολογώ ότι είμαι βαθιά δυσαρεστημένος! Ποτέ μου δεν έχω δει γυναίκες τόσο περιφρονητικές και αυθάδεις, όπως αυτές τις δύο, αλλά και δύο άντρες να υποβάλλονται σε τέτοια προσβολή!! Μόλις αποφασίσανε να μας πουν να καθίσουμε, δε σταμάτησαν μπροστά στα μάτια μας να κουτσομπολεύουν, να χασμουριούνται, να τρίβουν τα μάτια τους και να ρωτούν κάθε δύο λεπτά «Τι ώρα είναι επιτέλους;» Σε ό,τι τις ρωτήσαμε, απάντησαν με ένα ναι ή ένα όχι, σαν να ήμασταν τα τελευταία πλάσματα του κόσμου! Χειρότερα δε θα μπορούσαν να μας είχαν συμπεριφερθεί!!!

Ντι Κρουαζί : Νομίζω ότι παίρνετε τα πράγματα στα σοβαρά!

Nτε λα Γκράνζ : Ίσως να έχετε δίκιο! Αλλά με τέτοια ορμή που έχω τώρα, μου δίνεται η δυνατότητα να τις εκδικηθώ για την ασέβειά τους απέναντί μας!

ΣΚΗΝΗ ΔΕΥΤΕΡΗ

(Γκοργκιμπούς, Ντι Κρουαζί, Λα Γκρανζ)

Στην αίθουσα μπαίνει ο Γκοργκιμπούς.

Γκοργκιμπούς : Επιτέλους κύριοι, πρέπει να είδατε την ανιψιά και την κόρη μου; Τι λέτε, τα πράγματα θα μπουν σε μια καλή τροχιά; Θα έχει ένα αποτέλεσμα αυτή η επίσκεψή σας στην οικία μου;

Nτε λα Γκράνζ : Ίσως είναι κάτι, που πρέπει να μάθετε καλύτερα από αυτές, παρά από εμάς κύριε Γκοργκιμπούς. Εμείς, σας ευχαριστούμε και πάλι που μας επιλέξατε ως υποψήφιους συζύγους των παιδιών σας και γι' αυτό θα παραμείνουμε πάντοτε υπόχρεοι σε σας! Τώρα, επιτρέψτε μας παρακαλώ! (Ο Λα Γκρανζ και ο Ντι Κρουαζί βγαίνουν από την αίθουσα.)

Γκοργκιμπούς : (Μόνος) Ναι! Μάλλον, μου φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά! Αυτοί δεν πρέπει να έμειναν ικανοποιημένοι!! Αλλά, από πού να έρχεται αυτή η δυσαρέσκειά τους; (Στην υπηρέτρια.) Έεε, μια στιγμή!

ΣΚΗΝΗ ΤΡΙΤΗ

(Μαρότ, Γκοργκιμπούς)

Μαρότ : Τι επιθυμείτε κύριε;

Γκοργκιμπούς : Που είναι οι κυρίες σου;

Μαρότ : Πρέπει να είναι μέσα στα δωμάτιά τους κύριε!

Γκοργκιμπούς : Και τι κάνουν εκεί;

Μαρότ : Φτιάχνουν αλοιφές για τα πρόσωπα και τα χείλη τους!

Γκοργκιμπούς : Αρκετά με τις αλοιφές τους! Να πείτε και στις δύο να κατέβουν αμέσως!! (Μόνος) Αυτά τα κορίτσια, με τις αλοιφές και τα καλλωπιστικά τους, έχουνε βάλει σκοπό να με καταστρέψουν!! Παντού βλέπω φρέσκο αγνό γάλα, ασπράδια αβγών και πολλά άχρηστα προϊόντα καλλωπισμού, που δε γνωρίζω! Μέχρι στιγμής έχουν καταναλώσει το λίπος μιας δωδεκάδας χοίρων! Τέσσερις υπηρέτες μου θα ζούσανε αξιοπρεπέστατα με τα πόδια των προβάτων, που χρησιμοποιούσουν αυτές οι κυρίες καθημαρινά στις συνταγές τους.

ΣΚΗΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

( Γκοργκιμπούς,Μαντελόν και Κατώ )

Κατεβαίνουν η Μαντελόν και Κατώ

Γκοργκιμπούς; Δεν μου λέτε, είναι τόση ανάγκη να ξοδεύεστε για να λιπαίνετε τα πρόσωπά σας; Πείτε μου γρήγορα, τι κάνατε σ' αυτούς τους δύο κυρίους, για να έχουν αποχωρίσει τόσο δυσαρεστημένοι από το σπίτι μου; Εγώ, δε σας διέταξα να τους καλωσορίσετε σαν μελλοντικούς σας συζύγους;

Μαντελόν : Και ποια εκτίμηση θα θέλατε να είχαμε πατέρα μου, μέσα σ' αυτήν την ανορθόδοξη συνάντηση, που είχαμε;

Γκοργκιμπούς : Τι θέλετε να πείτε;

Μαντελόν : Να, κάτι και για την ερωτική μας ζωή! Και γιατί πατέρα μου, όλα να ξεκινούν μ' έναν μοιραίο γάμο;

Γκοργκιμπούς: Και από πού θέλετε να ξεκινήσουν; Δεν είναι αυτή, η διαδικασία, που θα σας κάνει να αφοσιωθείτε σε αυτούς; Αυτό, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου ταπεινωτικό! Αυτός ο ιερός δεσμός, δεν είναι μια διαβεβαίωση της τιμιότητάς τους;

Μαντελόν : Αχ! Πατέρα μου! Αυτά που λέτε, είναι λόγια ενός κοινού αστού! Εγώ, στ' αλήθεια, ντρέπομαι να σας ακούω να μιλάτε έτσι! Πρέπει, κάποια φορά κι εσείς, να μάθετε κάποιους καλούς τρόπους!

Γκοργκιμπούς : Εγώ, δεν έχω λόγους να μάθω τίποτα!! Σας διαβεβαιώνω όμως, ότι ο γάμος είναι μία άγια και ιερή υπόθεση και πρέπει να συμπεριφέρεστε αξιοπρεπέστατα, όπως αρμόζει!

Μαντελόν : Θεέ μου! Εάν ο κόσμος συμπεριφερόταν όπως εσείς, ένα τέλειο μυθιστόρημα θα είχε ήδη τελειώσει! Και τότε, τι θα γινόταν, εάν ο Κύρος παντρευόταν με την πρώτη την Μανδάνη κι ο Αρόνς την Κλέλη;

Γκοργκιμπούς : Τι σχέση έχουν ο Κύρος κι ο Αρόνς; Δε μου λες, τι πας να σκαρώσεις πάλι;

Μαντελόν : Πατέρα μου, ο γάμος πρέπει να ολοκληρώνεται μετά από πολλές περιπέτειες! Ακριβώς αυτό θα σας ομολογήσει και η εξαδέλφη μου! Ένας εραστής, για να γίνει ευχάριστος και δεκτός, πρέπει να εκφράζει πάντα τα ωραία του αισθήματα, να δείχνει τρυφερότητα και πάθος! Και η αναζήτησή του να είναι μέσα στα πλαίσια του ερωτισμού! Ίσως , πρώτα πρέπει να τον συναντήσεις μέσα σε μία εκκλησία ή στη διάρκεια μιας πεζοπορίας ή σε κάποια εκδήλωση ή αλλιώς, όπως το πράξατε εσείς, σε ένα σπίτι, αλλά με την προϋπόθεση ότι θα έχει όλο το χρόνο να ονειρεύεται και να μελαγχολεί! Πρέπει να κρατάει τα αισθήματά του για το πρόσωπο που ενδιαφέρεται και έπειτα, μέρα με την ημέρα, και μετά από πολλές επισκέψεις, να υποχρεώνεται να τα εκδηλώνει , μέχρι να φτάσει στην ύστατη ημέρα, της ερωτικής γνωστοποίησης, που μάλλον πρέπει να γίνεται κι αυτή, μέσα σε κάποιους ήσυχους διαδρόμους του κήπου, όπου εκεί τα ζευγάρια θα μένουν απομονωμένα! Μετά από αυτήν την δήλωση, πιθανόν να ακολουθήσει ένας θυμός, που θα μας κάνει να κοκκινίζουμε και να απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον για κάποιο διάστημα! Αργότερα, ίσως να βρούμε έναν τρόπο για να ηρεμήσουμε και για να οικειοποιηθούμε στα παθιασμένα λόγια μας και να βγάλουμε, μετά από κάποια δύσκολα καμώματα, τα πάθη, που κρύβονται μέσα στις καρδιές μας! Στη συνέχεια θα ακολουθήσουν ίσως και άλλες περιπέτειες, πιο σοβαρές! Θα έρθουν οι ανταγωνιστές, που θα επέμβουν την κατάλληλη στιγμή, η κακοποίηση των γονέων, η ζήλιες, που θα εκδηλώνονται για ασήμαντα πράγματα, οι κατηγορίες, οι καταθλίψεις, οι χωρισμοί και οι απαγωγές, που θα ακολουθούν κανονικά. Να, πως τα πράγματα μπαίνουν στο λούκι τους με πολύ ωραίους τρόπους! Πατέρα μου, αυτοί είναι οι σωστοί κανόνες της φιλοφρόνησης και της ευγένειας, που δεν μπορούμε, εμείς τουλάχιστον, ν' απαλλαχτούμε! Αλλά έτσι, να φτάνουμε αυτομάτως, με την πρώτη επαφή, στο γάμο δίχως έρωτα, σαν να υπογράφουμε μία σύμβαση ή να δεχόμαστε ένα μοιραίο συμβιβασμό, αυτό είναι σαν να αρχίζουμε το μυθιστόρημά μας ανάποδα, από το τέλος. Πατέρα μου επίσης, θέλω κάτι να προσθέσω. Πρέπει να γνωρίζετε, ότι δεν υπάρχει πιο χυδαία πράξη από τον τρόπο που χρησιμοποιήσατε!! Εγώ στεναχωριέμαι βαθύτατα κι όπως βλέπετε, όλα αυτά με κάνουν να ωρύομαι!!!

Γκοργκιμπούς : Τι διάολο είναι αυτά που ακούω; Οι μεγαλομανίες μας λείπανε!!

Κατώ : Πραγματικά θείε μου, η ξαδέλφη μου έχει απόλυτα δίκιο! Ποιος ο λόγος να δεχόμαστε άτομα αδέξια στην καλή συμπεριφορά; Στοιχηματίζω, ότι αυτοί οι κύριοι δεν γνωρίζουν τα περίφημα μυθιστορήματα της Κλέλης με τον Χάρτη του Τρυφερού, Τα Τρυφερά Νομίσματα, τις Μικρές Περιποιήσεις και τους Ωραίους Στίχους! Αυτά, μάλλον, γι' αυτούς πρέπει να είναι άγνωστα μονοπάτια. Δεν βλέπετε ότι η συμπεριφορά τους, τους προδίδει και δε δείχνουν να έχουν μια γνώμη για όλα αυτά, που αναφέραμε! Και επιπλέον ήρθαν εδώ, σε επίσκεψη, δίχως να είναι καλλωπισμένοι, δίχως αρώματα και καπέλα με φτερά. Αλλά με ακανόνιστα ρούχα, που προδίδουν τη φτώχεια στη διακόσμηση! Θεέ μου, τι απαίσιοι εραστές ήταν αυτοί; Τι σοβαρότητα είχαν τα ενδύματά τους! Τι ψυχρότητα είχε η ομιλία τους! Θείε μου, εγώ δεν αντέχω καθόλου και δεν μπορώ να κρατηθώ! Επίσης δε, παρατήρησα ότι οι γιακάδες των πουκαμίσων τους είχαν αρκετές κακοτεχνίες και στα παντελόνια τους υπολείπονταν κάποια εκατοστά που βγάζανε μάτι!!!

Γκοργκιμπούς : Εγώ, πιστεύω ότι και οι δυο σας τρελαθήκατε και είστε για δέσιμο!! Αυτά, που λέτε, είναι ακαταλαβίστικα!! Κατώ κι εσύ Μαντελόν!!!

Μαντελόν : Αααχ!! Συγχώρεσέ με πατέρα μου!! Αλλά πρέπει να απαλλαχτείτε από αυτές τις κακουχίες και να πάψετε να μας αποκαλείτε με αυτά τα περίεργα ονόματα, που μας φορτώσατε! Επιτέλους, αποφασίστε να απευθύνεστε διαφορετικά σε εμάς, με τα νέα μας ονόματα!!!

Γκοργκιμπούς : Πως είπες; Είναι περίεργα αυτά τα ονόματα; Αυτά δεν είναι τα ονόματα, που πήρατε από τη βάπτισή σας;

Μαντελόν : Αααχ!! Πατέρα μου, τι κοινός που καταντάτε!! Η μεγάλη μου περιέργεια είναι, πώς έτυχε και κατορθώσατε να έχετε μια κόρη, τόσο έξυπνη και πνευματική σαν εμένα; Αναφερθήκατε ποτέ σε εμάς με τα νέα μας ονόματα υψηλού κύρους όπως μας αρμόζουν και μην πείτε ότι κάτι τέτοιο δεν ταιριάζει σε εμάς. Εμείς, έτσι ακριβώς σκοπεύουμε να ολοκληρώσουμε το εξοχώτερο μυθιστόρημα στον κόσμο!!!

Κατώ : Είναι αλήθεια θείε μου, ότι μια ευαίσθητη ακοή αντιδρά εκνευριστικά όταν ακούει να προφέρουν τέτοιου είδους παράξενα ονόματα!! Το όνομα Πολυξένη, που διάλεξε η εξαδέλφη μου και το Αμίνθα, που επέλεξα εγώ, έχουν μια λεπτή σοβαρότητα, που πρέπει να σας βρίσκει σύμφωνο!!!

Γκοργκιμπούς : Ακούστε αυτά που θα σας πω και μη με βγάζετε έξω από τα ρούχα μου!!! Εγώ, σε καμιά περίπτωση δεν αναγνωρίζω άλλα ονόματα από αυτά, που σας έδωσαν οι ανάδοχοί σας, όταν σας βάπτισαν!! Και γι' αυτούς τους κυρίους που αναφέρεστε, γνωρίζω πολύ καλά τις οικογένειές τους και θέλω να σμίξετε με αυτούς, για το υπόλοιπο της ζωής σας!! Αρκετό καιρό σας έχω υπό την ευθύνη μου!! Και δε μπορώ πια να σας νταντεύω!! Όπως βλέπετε, είμαι γέρος κι έχω κουραστεί αρκετά!!!

Κατώ : Εγώ θείε μου, αυτό, που μπορώ να σας πω είναι ότι βρίσκω αυτόν τον γάμο, που μας προτείνατε, πολύ προσβλητικό! Αχ! Πώς μπορούμε να υποφέρουμε με τη σκέψη ότι ένας γυμνός σύντροφος θα κοιμάται δίπλα μας;

Μαντελόν : Πατέρα μου! Ας πάρουμε λίγη ανάσα μέσα σε αυτό το νέο και ωραίο περιβάλλον του Παρισιού! Μόλις τώρα ήρθα-με!! Αφήστε μας να κάνουμε εμείς αυτό που θέλουμε και να παντρευτούμε όπως εμείς το επιθυμούμε, δίχως να μας καταπιέζετε!!

Γκοργκιμπούς : (Παραμιλώντας) Δεν αμφιβάλλω! Μάλλον τα έχουνε χαμένα!! (Δυνατά) Εγώ δεν ακούω τίποτα, ούτε τα φλυαρίσματά σας αλλά ούτε και τα μωρολογήματά σας!! Ή παντρεύστε με αυτούς και τελειώνουμε ή αλλιώς θα υποχρεωθώ να σας κλείσω σε ένα μοναστήρι για να γίνετε καλόγριες!! (Αποχωρεί ο Γκοργκιμπούς.)

ΣΚΗΝΗ ΠΕΜΠΤΗ

(Κατώ και Μαντελόν)

Κατώ : Θεέ μου!! Ο πατέρας σου, πόσο σκοτεινός είναι στην ψυχή του!! Στο θέμα αυτό είναι αρκετά προκατειλημμένος!!

Μαντελόν : Τι να κάνω αγάπη μου!! Κι εγώ είμαι αναστατωμένη! Πολλές φορές, δυσκολεύομαι να καταλάβω, πώς γίνετε να είμαι κόρη του; Εντούτοις, πιστεύω ότι κάποιες περιπέτειες θα μου φανερώσουν, ίσως, ένα λαμπρότερο μέλλον!!!

Κατώ : Αχ! Αυτό θα ήθελα κι εγώ να το πιστέψω! Υπάρχουν πολλές πτυχές της ζωής και αυτό ίσως να ισχύει και για εμένα!!

ΣΚΗΝΗ ΕΚΤΗ

(Μαρότ, Κατώ, Μαντελόν)

Μαρότ : (Μπαίνει η Μαρότ.) Κυρία, έξω, ένας χαμερπής, ερωτά εάν βρίσκεστε στο σπίτι σας; Λέει ότι ο κύριός του επιθυμεί να σας δει!

Μαντελόν : Ηλίθια, μάθετε να εκφράζεστε σωστά!! Μπορείτε να πείτε «Ένας υπηρέτης ερωτά εάν είστε διαθέσιμη να εμφανιστείτε!»!

Μαρότ : Κυρά μου, εγώ δε γνωρίζω λατινικά και δεν έμαθα, όπως εσείς, τις φιλοφίες που διαβάζετε στο βιβλίο του μεγάλου Κυρ!!!

Μαντελόν : Φιλοσοφίες, ανόητη!! Το δε βιβλίο λέγεται ο Μεγάλος Κύρος!! Δε μου λες!! Ποιος είναι ο κύριος αυτού του υπηρέτη;;

Μαρότ : Ο Μαρκήσιος ντε Μασκαρίλ!

Μαντελόν : Ένας Μαρκήσιος γλυκιά μου; Τρέξε γρήγορα και πες του ότι ευχαρίστως μπορούμε να τον δεχτούμε!! Ξαδέλφη! Μάλλον ένα πνεύμα, που μας άκουσε, πρέπει να μας τον έστειλε!!!

Κατώ : Είναι όπως το λες!!

Μαντελόν : Πρέπει να τον υποδεχτούμε σε αυτήν την αίθουσα, παρά στα δωμάτιά μας! Ας φτιάξουμε λίγο τα μαλλιά μας, όπως μας αρμόζει! Και στα γρήγορα να επιθεωρήσουμε τους εαυτούς μας μπροστά στο σύμβουλο της εύνοιας!!

Μαρότ : Στο σύμβολο της εύνοιας!! Τι διάολο είναι αυτό πάλι;;

Κατώ : Τον καθρέπτη εννοεί ανόητη!! Και πρόσεξε μην τον λερώσεις με την επαφή της εικόνας σου, που θα εμφανιστεί πάνω στο γυαλί!! (Βγαίνουν και οι τρεις.)


ΤΕΛΟΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ


Κλασικοί γάλλοι συγγραφείς

ΜΟΛΙΕΡΟΣ

JEAN-BAPTISTE POQUELIN - MOLIÈRE

Ο ΣΙΚΕΛΟΣ Ή Ο ΕΡΩΤΑΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ

LE SICILIEN OU L' AMOUR PEINTRE

Μονόπρακτη θεατρική κωμωδία

Μετάφραση από τα Γαλλικά

και επιμέλεια

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΗΣ


Απόσπασμα από το έργο


ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ


Αδράστης: Γάλλος κύριος, εραστής της Ισιδώρας

Ντομ Πέδρε: Σικελός, εραστής της Ισιδώρας

Ισιδώρα: Ελληνίδα, σκλάβα του Ντομ Πέδρε

Κλημήνη: Αδελφή του Αδράστη

Χαλής: Υπηρέτης του Αδράστη

ο γερουσιαστής

οι τρεις μουσικοί

οι σκλάβου

οι μαύρου

δυο υπηρέτες



ΣΚΗΝΗ I

(Χαλής και οι μουσικοί)

Χαλής : (Στους μουσικούς) Σσσουτ!!! Σιωπή! Μην προχωράτε πιο πέρα και παραμείνετε σε αυτό το σημείο μέχρι να σας καλέσω!! Εδώ, έχει απόλυτο σκοτάδι, σαν να βρισκόμαστε μέσα σε ένα φούρνο!! Απόψε, ο ουρανός στολίστηκε σε Σκαραμούτσιο και δε βλέπω ούτε ένα άστρο να ξεμυτίζει μέσα στη νύχτα!! Πραγματικά είναι μια περίεργη κατάσταση το να είσαι σκλάβος, να μη ζεις για τον εαυτό σου, να εξαρτάσαι πάντοτε από τις αλόγιστες επιθυμίες του αφεντικού σου, να συμβιβάζεσαι με τα κέφια του και να περιορίζεσαι μόνο στις προσωπικές του υποθέσεις για να τον εξυπηρετήσεις!! Το δικό μου αφεντικό, έχει και τις παραξενιές του!! Είναι ερωτευμένος!!! Και επειδή είναι ερωτευμένος, εγώ πρέπει να τον εξυπηρετώ ολημερίς και ολονυχτίς, δίχως να έχω καμιά ανάπαυση!! Τι βλέπω;; Πυρσοί να εμφανίζονται στο βάθος!! Μάλλον, αυτός πρέπει να είναι!!

ΣΚΗΝΗ II

(Αδράστης, δύο υπηρέτες, Χαλής)

Αδράστης : Χαλή!!! Εσύ είσαι;;

Χαλής : Και ποιος μπορεί να είναι κύριε, εάν δεν είμαι εγώ;;; Γνωρίζετε πολύ καλά, ότι τέτοιες ώρες κανείς δεν κυκλοφορεί στους δρόμους, εκτός από εσάς κι εμένα!!!

Αδράστης : Εγώ, όπως βλέπεις Χαλή, δε μπορώ να φανταστώ, ότι δε θα μου είναι δυνατό να συναντήσω αυτό το αγαπημένο πρόσωπο, για το οποίο ακατάπαυστα χτυπάει η καρδιά μου!! Αλλά κι από την άλλη, νομίζω ότι δεν θα μου είναι και τόσο δύσκολο, να κατά-πολεμήσω την αδιαφορία και την αυστηρότητα μιας αγαπημένης!! Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν θα έχω την ευκαιρία να μιλήσω σε αυτήν, την όμορφη Ελληνίδα, που λατρεύω για να μάθω πότε η ακτινοβολία των ματιών της θέλγει και πότε απαρέσκει και κυρίως, όταν ο δύστροπος γερο-ζηλιάρης της την παραμονεύει με τέτοια επιμονή και δεν την αφήνει ούτε στιγμή ελεύθερη, για να μπορώ να την πλησιάσω!!!

Χαλής : Κύριε!! Εγώ, νομίζω, ότι υπάρχουν ποικίλοι τρόποι για να επικοινωνείτε με αυτήν και υποθέτω, ότι τα μάτια σας, αλλά κι αυτά της ερωμένης σας, ίσως να έχουνε πει πάρα πολλά αυτούς τους τελευταίους μήνες!!

Αδράστης : Είναι γεγονός, ότι μέχρι στιγμής, αυτή κι εγώ έχουμε επικοινωνήσει μόνο με τα μάτια μας!! Αλλά ποιος μπορεί να βεβαιωθεί ότι οι ματιές μας έχουνε ήδη κατανοηθεί;; Κι από πού θέλεις να καταλάβω εάν το βλέμμα της έχει ήδη κατανοήσει τα πάντα για εμένα;;

Χαλής : Τότε, για να επικοινωνήσετε μαζί της, πρέπει να βρείτε έναν άλλο τρόπο!!

Αδράστης : Χαλή, δε μου λες, τους μουσικούς, τους έχεις μαζί σου;;

Χαλής : Ναι κύριε!!

Αδράστης : Πες τους λοιπόν να πλησιάσουν!! Θέλω να τους βάλω να τραγουδήσουν μέχρι τα ξημερώματα μια σερενάτα, για να διαπιστώσω εάν το τραγούδι τους θα είναι σε θέση να υποχρεώσει αυτή την ωραία κυρία να εμφανιστεί στο παράθυρό της επιτέλους!!

Χαλής : Νάτοι, εδώ είναι όλοι!! Και τι θέλετε να τραγουδήσουν παρακαλώ;;;

Αδράστης : Ό,τι θεωρούν αυτοί καλό!!!

Χαλής : Μάλλον, καλό θα ήταν, να σας τραγουδήσουνε μια τριωδία, όπως κάνανε τις προάλλες στην περίπτωσή μου!!

Αδράστης : Όχι, όχι!! Δε θέλω αυτό το είδος τραγουδιού!!

Χαλής : Μα κύριέ μου, αυτό το τραγούδι είναι μια υπέροχη μουσική επαναγωγή!!!

Αδράστης : Διάολε!! Και τι εννοείς με την επαναγωγή σου;;

Χαλής : Κύριε, επιμένω και πάλι! Γνωρίζετε καλά, ότι έχω αρκετές γνώσεις στη μουσική! Μια μουσική επαναγωγή πάντα ενθουσιάζει και δίχως αυτή, ίσως να μην έχουμε μουσική αρμονία!! Ακούστε για λίγο αυτό το μουσικό σύνολο και έπειτα αποφασίζετε!!

Αδράστης : Είπα όχι!! Θέλω κάτι απαλό και παθιασμένο, για να μας κρατάει μέσα σε μια υπέροχη ονειροπόληση!!!

Χαλής : Μάλλον βλέπω, ότι προτιμάτε την ύφεση στη μουσική! Μη

στενοχωριέστε, σύντομα θα βρούμε μια λύση, που θα ικανοποιήσει και τους δυο μας!! Πολύ πιθανόν να σας τραγουδήσουνε ένα κομμάτι από μια μουσική θεατρική παράσταση, που σκηνοθέτησαν εδώ και μερικές μέρες! Αυτή η παράσταση αφορά δύο ερωτευμένους βοσκούς, πλημμυρισμένους από μαρασμό, σε τόνο ύφεσης, που έρχονται να απολογηθούν μέσα στο δάσος για τις αγριότητες των μνηστών τους!! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ένας άλλος βοσκός, χαρούμενος, και με μουσική επαναγωγή, εισέρχεται στη σκηνή, με σκοπό να ειρωνευτεί για τις πράξεις και τις συμπεριφορές των συναδέλφων του!!!

Αδράστης : Τώρα με βρίσκεις σύμφωνο!! Αυτό, που λες, ας το δούμε και στην πράξη!!

Χαλής : Εδώ, έχουμε ένα σημείο, που θα χρησιμεύσει σαν σκηνή και θα χρειαστούμε και δύο πυρσούς, για να φωτίσουμε την παράσταση!

Αδράστης : Τότε, ας σταθούμε εδώ μπροστά, σ' αυτό το οίκημα και μόλις ακούσουμε φωνές μέσα από το σπίτι, θα σβήσουμε τους πυρσούς και θα κρυφτούμε!!

ΣΚΗΝΗ III

(Τρεις μουσικοί, Αδράστης, Χαλής)

1ος μουσικός:

Εάν από το θλιβερό διήγημα της ύστατής μου ανησυχίας,

σας διαταράζω, όμορφη, από την καθημερινότητα της ησυχίας,

σαν βράχος, που είστε, ποτέ μη σκοτιστείτε!!

Μόνο ότανε μάθετε των μυστικών μου τις υπερβολές,

και τις αμέτρητες του έρωτά μου τις βολές,

τότε όσο και βράχος κι αν είστε, αναμφισβήτητα θα επηρεαστείτε!

2ος μουσικός:

Τα πουλιά χαίρονται όταν η μέρα ξεδιπλώνει

κι αρχίζει το κελάηδισμα ένα γερό αηδόνι.

Κι εγώ, ανάμεσα από καημούς βαδίζω στην οδύνη,

στη θλιβερή τη μεταμέλειά μου, ω, φίλτατε Φιλίνη!!!

1ος μουσικός:

Αααχ!! Αγαπημένε μου Τιρσή!

Η Χλόρης μου με απεχθάνεται και με μισεί!!

2ος μουσικός:

Ω, τι πόνο, που αισθάνομαι κι εγώ για την αγαπημένη μου Κλημήνη,

πάντα κωφή μένει η αχάριστη εκείνη!!

1ος & 2οσ μουσικός:

Ω, νόμοι αδυσώπητοι!!

Πράξεις, που εμποδίζουνε ζευγάρια ν' αγαπιούνται!

Γιατί παρ' όλ' αυτά, οι δύστυχοι

τον έρωτα δεν απαρνιούνται;;;

3ος μουσικός:

Ω. τρισδύστυχοι εραστές, τι λάθος!!

Να αγαπάτε τις απάνθρωπες με τέτοιο πάθος!!

Ποτέ υγιείς ψυχές δεν έχουν ζήσει ανάλογο άγχος

αφότου και σφηνώθηκαν μες στης αχαριστίας τ' άνθος!!

Βλέπουμε χίλιες ομορφιές παντού

κι έτσι σαλεύει η ψυχή μας!

Κι όμως, στην πρώτη τίγρη, που επιτίθεται,

τίγρεις γινόμαστε κι εμείς, με την εκδίκησή μας!!

1ος & 2ος μουσικός:

Τρισευτυχής όποιος μπορεί σ' αυτόν τον δύστυχο τον τόπο,

να αγαπήσει μια γυνή, μόνο μ' αυτόν τον τρόπο!!

         Χαλής : Κύριε! Μάλλον ακούω φωνές μέσα από το σπίτι της!! Αδράστης : Χαλή! Ας κρυφτούμε τώρα σε μια γωνιά

κι ας σβήσουμε και τους πυρσούς!!

ΣΚΗΝΗ IV

(Ντομ Πέδρε, Αδράστης, Χαλής)

Ντομ Πέδρε : (Εμφανίζεται μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του, με ένα σκουφί και μια ρόμπα, κρατώντας ένα σπαθί στο χέρι του.) Είναι αρκετός καιρός, που κάποιοι ενοχλητικοί τραγουδούνε μπροστά στην πόρτα μου! Αυτό δεν πρέπει να γίνεται τυχαία!! Ή μάλλον κάποιο σκοπό πρέπει να έχουνε!! Έστω και μέσα σ' αυτό το σκοτάδι, πρέπει να μάθω τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί!!!

Αδράστης : Χαλή!!

Χαλής : Τι είναι;;

Αδράστης : Εσύ ακούς τίποτα;;

Χαλής : Όχι κύριε! (Ενώ, ο Ντομ Πέδρε βρίσκεται εκείνη τη στιγμή ακριβώς πίσω τους, τους παρακολουθεί κι ακούει όλα αυτά που λένε.)

Αδράστης : Τι να πω!! Μα όλες οι προσπάθειές μου να μην ευδοκιμούν, για να μπορέσω κι εγώ, έστω και για μια στιγμή, να μιλήσω με αυτή τη χαριτωμένη μου Ελληνίδα;; Κι από την άλλη, έχω αυτόν τον καταραμένο γερο-ζηλιάρη και προδότη Σικελό, που με εμποδίζει πάντοτε, ώστε να μη μπορώ να επικοινωνώ μαζί της!!

Χαλής : Εγώ, με όλη τη συμπάθεια, που του έχω, θα ήθελα, να τον αποστείλω στο διάολο, για την αναστάτωση, που μας προκαλεί!! Ο δήμιος!! Αααχ, αν τον κρατούσαμε λίγο ακόμα εδώ έξω, εγώ θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να τον εκδικηθώ!!

Αδράστης : Οπωσδήποτε πρέπει να σκεφτούμε κάτι, να βρούμε έναν τρόπο ή και να του σκαρώσουμε ένα παιχνίδι, για να τον εξουδετερώσουμε και να τον εγκλωβίσουμε!! Τον βίαιο άνθρωπο!! Εγώ είμαι αποφασισμένος να πράξω αυτό, που έχω κατά νου!! Κι όταν το πράξω ...

Χαλής : Κύριε, όλα αυτά που λέτε ίσως να είναι σωστά, αλλά δεν οδηγούν πουθενά προς το παρόν!! Εγώ βλέπω ότι η πόρτα είναι ανοιχτή κι αν το αποφασίσετε, θα προσπαθήσω να μπω μέσα στο σπίτι του για να ανακαλύψω μερικές λεπτομέρειες!! (Ο Ντομ Πέδρε αμέσως τους εγκαταλείπει και επιστρέφει στο σπίτι του.)

Αδράστης : Ναι! Είναι μια ωραία ιδέα! Μπορείς να το κάνεις, αλλά χωρίς θόρυβο παρακαλώ! Εγώ, δε θα απομακρυνθώ από τη θέση μου και θα σε παρακολουθώ από κοντά! Ίσως αυτή η φωνή, που ακούστηκε, να ήταν της ωραίας μου Ισιδώρας!! (Ο Χαλής κατευθύνεται προς την είσοδο.)

Ντομ Πέδρε : (Δίνοντας ένα χαστούκι στον Χαλή.) Έεχ!!! Ποιος διάολος βρίσκεται μπροστά στην είσοδο του σπιτιού μου;;;

Χαλής : (Προσπαθώντας να ανταποδώσει το χαστούκι.) Φίλε!!! Τι διάολο κάνετε!!

Ντομ Πέδρε : Άιντ' από 'δω κι εσύ!!! (Φωνάζει δήθεν τους υπηρέτες του, για να τον τρομοκρατήσει.) Φραγκίσκο! Δομένικο! Συμεών! Μαρτίνο! Πέτρο! Θωμά! Γιώργο! Κάρολε! Βαρθολομαίε! Τρέξτε, πάμε για εξόρμηση! Φέρτε το σπαθί μου! Τη στρογγυλή ασπίδα μου! Το δόρυ και τα πιστόλια μου! Τα βραχύκανα και τα τουφέκια μου! Κάντε γρήγορα! Σκοτώστε τους δίχως να τους λυπηθείτε!! (Ο Χαλής τρομαγμένος εξαφανίζεται μέσα στο σκοτάδι.)

ΣΚΗΝΗ V

(Αδράστης, Χαλής)

Αδράστης : Εγώ δε βλέπω τίποτα να κουνιέται! Χαλή!! Χαλή!! Μ' ακούς;;

Χαλής : (Κρυμμένος σε μια γωνιά.) Εδώ είμαι κύριε!!

Αδράστης : Πού κρύβεσαι διάολε;;;

Χαλής : Αυτοί όλοι, που εκφώνησε ο ζηλιάρης, βγήκανε έξω από το σπίτι;;;

Αδράστης : Όχι δα Χαλή!! Όπως φαίνεται κανείς δε βγήκε έξω!!

Χαλής : (Βγαίνοντας από την κρυψώνα του.) Έεχ τότε, σαν έρθουνε προς τα δω, μάλλον θα βρω έναν τρόπο να τους αντιμετωπίσω!!

Αδράστης : Και όλες οι προσπάθειές μας, θα πάνε χαμένες;; Και θα έχουμε αυτό το γέρο-ζηλιάρη να μας ειρωνεύεται και να μας κοροϊδεύει για τα σχέδιά μας;;;

Χαλής : Κύριε, αυτή η αγανάκτηση, που αισθάνομαι γι' αυτόν, με τρελαίνει!! Και πρώτα απ' όλα, είναι και ένα θέμα τιμής! Η ιδιότητά μου ως απατεώνα, δεν εναρμονίζεται καθόλου με όλα αυτά τα εμπόδια, που αντιμετωπίζω!! Όμως, σας διαβεβαιώνω, ότι θα εφαρμόσω όλα αυτά τα ταλέντα, που μου προίκισαν οι ουράνιες δυνάμεις!!

Αδράστης : Με οποιονδήποτε τρόπο, θα την πλησιάσω!! Είτε με ένα σημείωμα είτε και με ένα προφορικό μήνυμα!! Θα επικοινωνήσω μαζί της, για να πληροφορηθεί για τα αισθήματα, που τρέφω γι' αυτήν! Έτσι μάλλον θα μάθω και λεπτομέρειες για τους σκοπούς της!! Και μετά από όλα αυτά, νομίζω, ότι θα είναι ευκολότερο να βρεθώ μαζί της!!

Χαλής : Κύριε!! Αφήστε με σας παρακαλώ να δοκιμάσω!! Έχω κι εγώ τους τρόπους μου! Ίσως κάτι απ' όλα αυτά, να πετύχει! Ας πηγαίνουμε τώρα, διότι όπου να 'ναι θα ξημερώσει! Εγώ θα καλέσω τους ανθρώπους μου και αυτού του γερο-ζηλιάρη, θα του παίξω ένα καλό παιχνίδι!!!

ΣΚΗΝΗ VI

(Ντομ Πέδρε, Ισιδώρα)

Ισιδώρα : Κύριε, τι ευχαρίστηση αισθάνεστε όταν με ξυπνάτε στ' άγρια μεσάνυχτα;; Υποθέτω ότι θα έχετε σκοπό να με ζωγραφίσετε!!! Αλλά τέτοια ώρα, που διαλέξατε, δεν είναι κι η κατάλληλη στιγμή για τη λάμψη των ματιών μου και την φρεσκάδα της επιδερμίδας μου!!

Ντομ Πέδρε : Είναι μια προσωπική μου υπόθεση, που με αναγκάζει να συμπεριφέρομαι με αυτόν τον τρόπο!!

Ισιδώρα : Εάν αναφέρεστε για το θόρυβο, που είχαμε προηγουμένως, αυτός ήδη πέρασε!! Τουλάχιστον θα μπορούσατε να με είχατε αφήσει να απολαύσω τον πρωινό μου ύπνο!!

Ντομ Πέδρε : Ναι!! Αλλά αισθάνομαι καλύτερα όταν σας έχω δίπλα μου!! Και δεν είναι και κακό να μεριμνώ για τη σωστή σας φύλαξη!! Γνωρίζετε, ότι και πάλι αυτή τη νύχτα, κάποιοι κουβαλήθηκαν εδώ μπροστά στο σπίτι μου, για να τραγουδήσουνε μια σερενάτα κάτω από το παράθυρό σας;;

Ισιδώρα : Είναι γεγονός, ότι η μουσική, που ακούστηκε, ήταν υπέροχη!!

Ντομ Πέδρε : Κι όλα αυτά, γίνονταν για εσάς υποθέτω!!

Ισιδώρα : Για να μου το λέτε, μάλλον έτσι πρέπει να είναι!!

Ντομ Πέδρε: Και δε μου λέτε!! Εσείς γνωρίζετε ποιος ωραίος κύριος μηχάνεψε αυτήν την ωραία σερενάτα;;;

Ισιδώρα : Όχι κύριε!! Αλλά όποιος κι αν ήτανε, εγώ θα του είμαι πολύ υπόχρεη!!

Ντομ Πέδρε : Υπόχρεη, λέτε;;;

Ισιδώρα : Ναι!! Υπόχρεη!! Έτσι ακριβώς!!! Και δίχως αμφιβολία!! Μια και είχε πρωταρχικό σκοπό να με διασκεδάσει!!

Ντομ Πέδρε : Να σας διασκεδάσει;;; Και δε μου λέτε, εσείς βρίσκετε πολύ σωστό, κάποιοι να έρχονται, μπροστά στο σπίτι μου, για να εκδηλώσουν τον έρωτά τους για σας;;

Ισιδώρα : Ναι!! Και γιατί όχι;; Γι' αυτό και τους είμαι πολύ υπόχρεη, όπως σας είπα!!

Ντομ Πέδρε : Κι εσείς, επιμένετε να τους δείξετε την ευγνωμοσύνη σας, γι' αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις τους;;;

Ισιδώρα : Αναμφισβήτητα!!!

Ντομ Πέδρε : Νομίζω ότι το παρακάνετε όταν εκθέτετε με αυτόν τον τρόπο τις απόψεις σας!!

Ισιδώρα : Και γιατί να τις κρύψω, κύριε;;; Εσείς, ότι και να λέτε, για μένα είναι υπέροχο να αισθάνομαι ότι κάποιοι πραγματικά με αγαπάνε!!! Αυτές οι τιμές, που δέχομαι, δε γίνονται για να με μειώσουν! Και πιστέψτε με, ότι η μεγάλη φιλοδοξία των γυναικών είναι να εμπνέουν έρωτα και ερωτισμό κι όλες τους οι επιμέλειες, τείνουν προς αυτό το σκοπό και μόνο!! Και πάντα είναι περήφανες για τις κατακτήσεις, που μπορούν να κάνουν, έστω και με τα μάτια τους!!!

Ντομ Πέδρε : Εάν εσείς αισθάνεστε ευχαρίστηση και απολαμβάνετε το ότι σας αγαπάνε, εγώ, που είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σας, δεν αισθάνομαι καθόλου το ίδιο!!! Και κυρίως γι' αυτά που λέτε!!!

Ισιδώρα : Κύριε, πραγματικά δε μπορώ να σας καταλάβω!!! Εγώ, εάν αγαπούσα κάποιον, θα ήμουν εξίσου ευτυχής ή και περισσότερο ακόμα, εάν αυτό το πρόσωπο το αγαπούσε και όλος ο κόσμος!!! Αυτό θα έδειχνε, ότι ο άνθρωπος που αγαπάω, τυγχάνει ιδιαίτερης εκτίμησης και η επιλογή, που έκανα, δεν ήταν καθόλου τυχαία!!!

Ντομ Πέδρε : Ο καθένας μας, αγαπάει με τον τρόπο του!! Όμως αυτές οι δικαιολογίες σας, δεν είναι της επιλογής μου!! Σε αυτήν την περίπτωση, θα προτιμούσα να μην είστε τόσο ωραία, για να μην έχω κι εγώ αυτό το άγχος, όταν παρουσιάζεστε μπροστά σε άλλους!!

Ισιδώρα : Τι λέτε καλέ μου;; Μα είστε τόσο ζηλιάρης;; Αλλά και γι' αυτές τις πράξεις μου;;

Ντομ Πέδρε : Ναι, όπως το λέτε, ακριβώς!! Είμαι ζηλιάρης!! Ζηλιάρης σαν μια τίγρη!! Ή ακόμα καλύτερα, σαν το διάβολο!! Ο έρωτάς μου, σας θέλει να είστε αποκλειστικά δική μου!! Βλέπετε, η χοροδεσποτία μου, θίγεται με ένα χαμόγελο ή με ένα βλέμμα, που έχει σκοπό να σας αρπάξει από την αγκαλιά μου!! Όλες αυτές οι συμπεριφορές μου, έχουν σκοπό να εμποδίσουν τους εραστές σας, να βρούνε πρόσφορο έδαφος μέσα στο σπίτι μου!! Είναι κάτι που δεν το αντέχω!! Υποφέρω όταν κάποιοι, προσπαθούν να αρπάξουν τα παραμικρά αγαπημένα μου πράγματα!!

Ισιδώρα : Πραγματικά, θέλετε να σας πω την αλήθεια;; Εεε λοιπόν!! Μάθετε, ότι αδίκως πράττετε έτσι!! Η κατάκτηση μιας γυναικείας καρδιάς δεν έχει νόημα, όταν αυτό επιβάλλεται με τη βία!! Εγώ ομολογώ, ότι εάν ήμουν στη θέση ενός εραστή, θα χρησιμοποιούσα χίλια τεχνάσματα και πονηριές, για να σας βγάλω το λάδι, προσπαθώντας να αρπάξω την αγαπημένη σας!! Έτσι θα ήταν ένας έξυπνος τρόπος για να σας τρελάνω και να σας κάνω να αγανακτήσετε!! Με αυτόν τον τρόπο, θα ενθάρρυνα και με έναν υπερβολικό θυμό την αγαπημένη σας, που ζει κοντά σας και υποβάλλεται σε μεγάλη καταπίεση!!

Ντομ Πέδρε : Δηλαδή, με λίγα λόγια μου λέτε, ότι εάν κάποιος σας πλησιάσει με έναν πονηρό τρόπο, θα είσαστε εξ ολοκλήρου διαθέσιμη στις επιθυμίες του;;;

Ισιδώρα : Έεε, σ' αυτό το σημείο, δε θέλω να πω τίποτα!!! Για να καταλάβετε, επιτέλους, καλά, πρώτα πρέπει να γνωρίζετε, ότι οι γυναίκες δεν θέλουν να ενοχλούνται!! Πιστεύω, ότι κάνετε πολύ μεγάλο λάθος, όταν τις υποψιάζεστε και τις κρατάτε κλειστές στο σπίτι σας!!

Ντομ Πέδρε : Μου φαίνεται, ότι είστε πραγματικά αχάριστη! Και με τόσα, που σας έχω προσφέρει και συνεχίζω να σας προσφέρω!! Μπορεί να υπήρξατε σκλάβα μου, αλλά τώρα, προσπαθώ να σας κάνω γυναίκα μου!!!

Ισιδώρα : Και τότε, ποια υποχρέωση θα έχω νομίζετε;;; Με όλα αυτά που σας ανέφερα, τι νομίζετε ότι θα γινόταν, εάν με καταπιέζατε ακόμα περισσότερο ή εάν με περιορίζατε πιότερο στην ελευθερία μου ή κι εάν ακόμα, με κουράζατε υπερβολικά με την συνεχόμενή σας αστυνόμευση;;;

Ντομ Πέδρε : Μα όλα αυτά, που αναφέρατε, γίνονται από μια υπερβολική δόση αγάπης, που σας έχω!!

Ισιδώρα : Εάν αυτός είναι ο τρόπος, που αγαπάτε κύριε μου, να μου λείπει!! Τότε θα σας παρακαλούσα, καλύτερα να με μισείτε!!

Ντομ Πέδρε : Όπως βλέπω αγαπημένη μου, σήμερα έχετε μια πολύ άσχημη ή μάλλον μια άγρια διάθεση και σας το συγχωρώ!! Επίσης συγχωρώ και τα περίεργά σας λόγια, που υποθέτω, προκλήθηκαν από αυτό το απρόβλεπτο μεσονύχτιο ξύπνημα!!

ΤΕΛΟΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ


ΚΛΑΣΙΚΟΙ ΓΑΛΛΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ

ΕΥΓΕΝΙΟΣ ΛΑΜΠΙΣ

EUGÈNE LABİCHE

Η ΥΠΟΘΕΣΗΤΗΣ ΟΔΟΥ ΝΤΕ ΛΟΥΡΣΙΝ

L' AFFAİRE DE LA RUE DE LOURCİNE

Comédie Vaudeville

Μονόπρακτη θεατρική φαρσοκωμωδία - Βοντβίλ

Παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 26 Μαρτίου 1857

στο θέατρο του Palais-Royal του Παρισιού

Μετάφραση από τα Γαλλικά

και επιμέλεια

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΗΣ



Eugène Labiche

Ευγένιος Λαμπίς

(1815 - 1888)

           Ο Ευγένιος Λαμπίς γεννήθηκε το 1815 στο Παρίσι και σπούδασε στη Νομική Σχολή της Σορβόννης. Από μικρή ηλικία ασχολήθηκε με τη δραματογραφία, δημιουργώντας 173 θεατρικά έργα, που σκηνοθέτησε και παρουσίασε στο γαλλικό κοινό ο ίδιος. Μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας του Παρισιού, Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής και ενεργός πολιτικός, υπήρξε μαέστρος της Γαλλικής θεατρικής ευθυμίας και ένας μεγάλος δημιουργός της εποχής του, αλλά και ένας μεγάλος δάσκαλος ύφους και τεχνικής για τους μεταγενέστερους Γάλλους δραματουργούς. Από πολλούς κριτικούς θεωρείται «Ο Εθνικός Συγγραφέας» της εποχής εκείνης. Υπήρξε κύριος εκπρόσωπος της περίφημης κωμωδίας βοντβίλ (Comédie Vaudeville). Ένα είδος φαρσοκωμωδίας του 19ου αιώνα, που την αναβάθμισε αισθητικά και θεματολογικά, εμπλουτίζοντάς την με την φαρσοκωμική του φλέβα και με το ανεξάντλητο και ταλαντούχο του πνεύμα. Το κωμικό θέαμα βοντβίλ, στάθηκε η απαρχή της οπερέτας και της επιθεώρησης, των θεαματικών μιούζικαλ και των λογοτεχνικών καμπαρέ, με κύριο χαρακτηριστικό του την εισαγωγή και την παρεμβολή τραγουδιών με ευτράπελα και γελοία σατυρικά στιχάκια. Τα θέματα των κωμωδιών του, πλούσια, αντλούνται κυρίως από την καθημερινότητα, τη ζωή και τα ήθη της μικροαστικής και μεσοαστικής κοινωνίας της εποχής του. Είναι θα λέγαμε μια γελοιογραφική ματιά με μια ανελέητη κριτική στην κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα, με γεμάτο κωμικό περιεχόμενο, που στηρίζεται στην έκπληξη, στο παράδοξο, στα λάθη και την παρεξήγηση.

Το 1888 πέθανε στο Παρίσι, αφήνοντας ένα τεράστιο δραματογραφικό έργο. Στην Ελλάδα δεν είναι τόσο γνωστός, όσο θα έπρεπε. Εντούτοις όμως, η θεματολογία του και το κωμικό του ύφος «ενέπνευσαν» Έλληνες δραματουργούς, που σε πολλές περιπτώσεις τον «αντέγραψαν» θεματολογικά, αντικαθιστώντας τους ήρωες των έργων του, με πρόσωπα της Ελληνικής κοινωνίας. Μια απρεπής συμπεριφορά, που συνηθίζεται στους Έλληνες δραματογράφους και που ξεφεύγουν από την πραγματική δημιουργία και ικανοποιούνται με ωμές, θα έλεγα, αντιγραφές.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Λογκλουμέ: Εισοδηματίας

Μιστένγκ: Συμμαθητής του Λογκλουμέ

Ποτάρ: Εξάδελφος του Λογκλουμέ

Νορίν: Σύζυγος του Λογκλουμέ

Ιουστίνος: Υπηρέτης του Λογκλουμέ

           Βρισκόμαστε στο Παρίσι, στο διαμέρισμα του επιχειρηματία Λογκλουμέ. Στη σκηνή παρουσιάζονται τα εξής αντικείμενα: στο βάθος δεξιά το υπνοδωμάτιο του Λογκλουμέ (ένας προσωπικός κοιτώνας περιτρυγιρισμένος με κουρτίνες), δίπλα ένας φορητός νιπτήρας (μία λεκάνη με ένα δοχείο), στην αριστερή πλευρά ένα τζάκι, ένα τραπέζι με έξι καρέκλες, και δύο πολυθρόνες. Η σκηνή επικοινωνεί με πόρτες. Οι δύο πρώτες βρίσκονται στη δεξιά πλευρά, οι άλλες δύο στην αριστερή και η πέμπτη πόρτα στο βάθος, στην αριστερή πλευρά της σκηνής.

ΣΚΗΝΗ Ι

(Στην έναρξη αυτής της σκηνής, οι κουρτίνες του κοιτώνα είναι κλειστές. Πίσω από τις κουρτίνες, στο κρεβάτι, είναι ξαπλωμένος ο Λογκλουμέ.)

Iουστίνος: (Εισέρχεται αθόρυβα.) Ο κύριος, κοιμάται ακόμα;;; Ας μην τον ξυπνήσουμε. (Κοιτάει το ρολόι.) Είναι εννέα ακριβώς! Αλήθεια, πόσο υπναράς είναι ο κύριός μου! (Φτερνίζεται) Άαχ, να πάρει!! Δεν μπορώ να κρατηθώ μ' αυτό το κρυολόγημα, που έχω!..

Νορίν: (Μπαίνει από την πρώτη δεξιά πύλη κρατώντας ένα καπνοδοχείο και δύο μπουκάλια ποτού. Το καπνοδοχείο είναι τυλιγμένο σε μια παλιά εφημερίδα.) Και δεν ξύπνησε ακόμα! ...

Iουστίνος: : Όχι κυρία μου!... Γνωρίζετε καλά ότι ο κύριός μου είναι πολύ υπναράς! ...

         Νορίν: Έεχ! Ιουστίνε!... Δεν σου επιτρέπω να μιλάς για τον άνδρα μου με αυτόν τον τρόπο!...

Iουστίνος : Συγγνώμη κυρία μου!... Μήπως πρέπει να τον ειδοποιήσω ότι βρίσκεστε στο δωμάτιό του;;

Νορίν : Όχι δεν χρειάζεται!... Σήμερα ο κύριός μου γιορτάζει! Και για το λόγο αυτό, εγώ, του έχω μια ωραία έκπληξη! Ένα δοχείο με καπνό από την ποικιλία Μάριλαντ των Ηνωμένων Πολιτειών!... (Το ακουμπάει όπως είναι περιτυλιγμένο με την εφημερίδα πάνω στο τζάκι.)

         Iουστίνος : Αυτό το πρωινό! Με καπνό της ποικιλίας Μάριλαντ; Θα ήθελα πάρα πολύ να το δοκιμάσω!

Νορίν : Επίσης του έφερα και δύο μπουκάλια αποστάγματος κεδροκούκουτσου!... Είναι, όπως ξέρεις, το αγαπημένο του ποτό!

Iουστίνος : (Κατά μέρος.) Αχ! Πόσο θα ήθελα να δοκιμάσω κι από αυτό το ποτό του κυρίου!... (Απευθύνεται στη Νορίν.) Κυρία μου, μπορείτε εάν θέλετε να το ακουμπήσετε εδώ!... (Δείχνει το τραπέζι.)

Νορίν : Τι έξυπνος, που είσαι!!

Iουστίνος : Συγγνώμη κυρία μου!! Ίσως λάθος να εκφράστηκα!!

Νορίν : Μάλλον, θα τα τοποθετήσω στο σαλόνι για να έχει μια διπλή έκπληξη, ο λατρεμένος άγγελός μου!!

Iουστίνος : Τι συναισθηματικός άνθρωπος, που είναι η κυρία μου!! Τη θαυμάζω!!!

Νορίν : (Βγαίνοντας από το δωμάτιο.) Ιουστίνε! Παραλίγο να το ξεχνούσα! Χθες, στο γραφείο του κυρίου, κόλλησαν τις ταπετσαρίες τοίχου και έχουν ακόμα υγρασία! Καλό θα ήταν να πάτε το μαγκάλι μέσα στο δωμάτιό του για να τις στεγνώσετε!...

Iουστίνος : Όπως νομίζετε κυρία μου!...

Νορίν : Επίσης θα σας παρακαλούσα να ζητήσετε την ομπρέλα, που δάνεισα στον εξάδελφό μου Ποτάρ!... Την πράσινη ομπρέλα εννοώ, που έχει μια ξυλόγλυπτη κεφαλή πιθήκου ως λαβή! Όπως πληροφορήθηκα, πρέπει να την άφησε στην υπηρέτριά του!...

Iουστίνος : Κυρία, μήπως πρώτα πρέπει να βουρτσίσω τα ρούχα του κυρίου;

Νορίν : Ιουστίνε, αυτό μπορείς να το κάνεις και αργότερα!...

Ιουστίνος: Εν τω μεταξύ...

Νορίν : Ξέχνα, αυτό που έχεις στο μυαλό σου και ασχολήσου, όπως σου είπα, με την ομπρέλα μου! Και μην χάνεις το χρονο σου παρακαλώ!! (Βγαίνει πρώτη, από την αριστερή πόρτα της σκηνής.)

Iουστίνος : (Μόνος)Αχχ, δεν υποφέρεται!! Τι με μπερδεύει με αυτήν την ομπρέλα; Εγώ, θα κάνω αυτό που έχω στο μυαλό μου!... Πρώτα θα βουρτσίσω τα ρούχα του κυρίου μου και έπειτα θα ασχοληθώ με το δικό της πρόβλημα!... (Παίρνει τα ρούχα από την καρέκλα.) Εδώ είναι το φόρεμά του, το γιλέκο του και τα υποδήματά του! (Με περιέργεια.) Μα τούτα τα υποδήματα είναι λασπωμένα!! Ο κύριος. χτες, δεν βγήκε καθόλου έξω! Κοιμήθηκε νωρίς το απόγευμα, στις πέντε η ώρα, λόγω μιας σοβαρής βαρυκεφαλιάς, που είχε!... Και που είναι το παντελόνι του;.. (Σκοντάφτει σε άλλα υποδήματα.) Και άλλα λασπωμένα υποδήματα;; Τι γίνετε επιτέλους; Μάλλον κάτι δεν πάει καλά!! (Παρατηρεί και άλλα ρούχα σε μια άλλη καρέκλα.) Ένα δεύτερο φόρεμα!... Και ένα δεύτερο γιλέκο!! Και δίχως παντελόνι κι αυτά!! Μήπως ο κύριός μου, στη βαρυκεφαλιά του, που είχε, φόρεσε σκοτσέζικο ένδυμα;; Εδώ κάτι περίεργο τρέχει! (Φτερνίζεται) Ααχ κρυολόγημα, που μου 'τυχε!... Ξέχασα το μαντήλι μου!... Βλάκας που είμαι!... (Παίρνει ένα μαντήλι μέσα από την τσέπη μιας καπαρντίνας και φυσάει τη μύτη του αρκετές φορές.)

Λογκλουμέ : (Ενοχλημένος από το θόρυβο ξυπνάει.) Ποιος είναι τέτοια ώρα; Και ποιος κάνει θόρυβο με τα τύμπανα;;

Iουστίνος : Ωχ Θεέ μου, τι έκανα!... Ξύπνησα τον κύριο!! (Εξαφανίζεται αμέσως, από τη δεύτερη κατά σειρά πόρτα, που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της σκηνής.)

ΣΚΗΝΗ ΙΙ

(Ο Λογκλουμέ μόνος, βγάζοντας το κεφάλι του μέσα από τις κουρτίνες.)

Λογκλουμέ : Δεν είναι κανείς; Ξημέρωσε κιόλας!... (Γλιστράει από το κρεβάτι.) Πού είναι το παντελόνι μου; (Ανακαλύπτει ότι το φοράει.) Φοράω το παντελόνι μου; Περίεργο!! Κάτι δεν πάει καλά!... Μάλλον θα κοιμήθηκα δίχως να το έχω βγάλει!... Αχ! Τώρα θυμάμαι! Ας κάνω και λίγο σιωπή, μη με ακούσει κι η γυναίκα μου!... Χθες τη νύχτα έκανα τις τρέλες μου!... Τι διάολο, στέγνωσε το στόμα μου!! Διψάω πολύ!... Τι να με έπιασε; (Παίρνει την καράφα του νερού και πίνει από μέσα.) Χθες βρέθηκα στο ετήσιο γεύμα των αποφοίτων του οικοτροφείου «στο γεύμα των Λαμπαντέν»! Έτσι συνηθίζουμε να ονομαζόμαστε! Επειδή υπήρξα ένας μέτριος μαθητής, για ευνόητους λόγους, η γυναίκα μου δεν ήθελε να πάω! Αλλά εγώ την ξεγέλασα και πήγα! Χθες το απόγευμα δικαιολογήθηκα ότι είχα πονοκέφαλο και της είπα ότι θα ανέβαινα στο δωμάτιό μου να κοιμηθώ! Η αγαθή μου γυναίκα, αλλά και όλοι σ' αυτό το σπίτι, το πίστεψαν!! Και εγώ, κρυφά τη νύχτα, βγήκα έξω και πήγα στην ταβέρνα του Βεφούρ, όπου γινότανε η συνεστίαση!! Μας σέρβιραν γλυκίσματα με βανίλια, γλυκό κρασί Μαδέρας, σαμπάνια, πομάρ Βουργουνδίας!... Διάολε, δεν λέω να ξεδιψάσω!! (Πίνει και πάλι από την καράφα.) Νομίζω ότι ξέδωσα αρκετά!! Ίσως και να το παράκανα! Εγώ, ένας συγκρατημένος άνθρωπος της καλής κοινωνίας!... Στο γεύμα, δίπλα μου δεξιά, είχα έναν συμβολαιογράφο, αριστερά μου έναν βιοτέχνη βρεφικών ειδών, που μας τραγούδησε μια υπέροχη καντάτα!... Αυτή η καντάτα ήταν λίγο!!...Μάλλον πρέπει να του την ζητήσω!... Νομίζω πως το μυαλό μου κάπου θόλωσε, ακριβώς στο σημείο, που μου σέρβιραν την σαλάτα!... Άραγε έφαγα από αυτήν την σαλάτα; Δεν ξέρω! Μάλλον δεν θυμάμαι τίποτα! Εκεί, βλέπω ότι έχω ένα κενό μνήμης! Και πώς διάολε ήρθα στο σπίτι μου; Έχω μια πολύ αμυδρή ανάμνηση, ότι περιπλανήθηκα στην αριστερή όχθη του Σηκουάνα!... Ίσως κάπου κοντά στο θέατρο του Εθνικού Ωδείου!... Κι εγώ κατοικώ στην οδό Προβηγκίας! Η απόσταση είναι μεγάλη!... Πώς γίνεται πραγματικά να βρέθηκα στο θέατρο του Ωδείου!... Μου είναι αδύνατον να το θυμηθώ! Ως φαίνεται, έχω μια τρομερή απώλεια μνήμης! (Παίρνει το ρολόι του από το τζάκι.) Η ώρα είναι εννέα και μισή! (Κουμπώνει την αλυσίδα του ρολογιού στο παντελόνι του και το βάζει στην τσέπη.) Μιας και τα πράγματα είναι θολά στο μυαλό μου, ας μπω τουλάχιστον στον κόπο να ντυθώ!! ( Μέσα από τον κοιτώνα, ακούει ένα ροχαλητό.) Τι τρέχει;; Ροχαλίζουν στο κρεβάτι μου;;; (Ακούγεται κι ένα δεύτερο ροχαλητό.) Μάλλον πρέπει να έφερα κάποιον σπίτι μου, δίχως να το αντιληφθώ! Και τι γένους άνθρωπο να κουβάλησα στο σπίτι μου; Μήπως μια γυναίκα;; (Κατευθύνεται προς το κρεβάτι του για να δει, συγχρόνως μπαίνει η γυναίκα του Νορίν, από την πρώτη αριστερή πόρτα της σκηνής.)

ΣΚΗΝΗ ΙΙΙ

(Λογκλουμέ, Νορίν)

Νορίν : Ανδρούλη μου, επιτέλους ξύπνησες;

Λογκλουμέ : Η γυναίκα μου!...

Νορίν : Και δε θα με φιλήσεις;

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Σσουτ!... Θα τον ξυπνήσει!

Νορίν : Τι;;;

Λογκλουμέ : Τίποτα! Τίποτα! Έλα, γλυκιά μου, να πάμε να κάνουμε έναν περίπατο έξω!...

Νορίν : Έξω; Έτσι; Μα δεν είσαι ντυμένος! Και επιπλέον έχεις κι ένα περίεργο ύφος! Μήπως είσαι άρρωστος;;

Λογκλουμέ : Σ' ομολογώ ότι ...

Νορίν : Τότε γρήγορα, πρέπει να πέσεις να κοιμηθείς. (Φωνάζοντας δυνατά.) Ιουστίνε!!

Λογκλουμέ : Σσουτ! Λίγο πιο σιγά παρακαλώ!!!

Νορίν : Περίμενε να συμμαζέψω και λίγο το κρεβάτι σου!

λογκλουμε: (Κρατώντας την.) Όχι!! Όχι!! Δεν χρειάζεται καθόλου! Τώρα αισθάνομαι καλύτερα! Μάλλον μια κράμπα ήταν! Έλα να πάμε να κάνουμε μια βόλτα έξω!

Νορίν : Τι στο καλό να έχει ο άνδρας μου; (Στον άνδρα της.) Δεν μου λες, μήπως είδες την ομπρέλα του εξαδέλφου σου Ποτάρ;; Την πράσινη ομπρέλα εννοώ με την περίεργη λαβή ξυλόγλυπτης κεφαλής πιθήκου;

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Ναι; Πρέπει να την πήρα μαζί μου στην συνεστίαση των Λαμπατέν και κάπου εκεί, στο θέατρο, πρέπει να την έχω παρατήσει! (Στη γυναίκα του.) Μάλλον δεν έπεσε στην αντίληψή μου!

Νορίν : (Ταυτόχρονα, ανακαλύπτει μια τούφα από γυναικεία μαλλιά.) Τι είναι πάλι αυτό;;

Λογκλουμέ : Τι;;

Νορίν: Πρέπει να είναι μια περούκα! Γυναικεία υποθέτω!!

Λογκλουμέ : Μια περούκα! (Κατά μέρος.) Μα τι μου συμβαίνει διάολε;; (Κοιτάει το κρεβάτι του.) Έχει δίκιο, είναι γυναικεία!!! Μάλλον έφερα μια γυναίκα στο σπίτι μου!!!

Νορίν Δεν καταλαβαίνω! Γιατί δεν μ' απαντάς;

Λογκλουμέ: Είναι ένα δώρο! Ένα δώρο για σένα!

Νορίν : Μα, εγώ έχω μαλλιά! Την περούκα δεν την χρειάζομαι!!

Λογκλουμέ: Ναι! Κάποια μέρα θα σου πέσουνε και θα την χρειαστείς βεβαίως! Θεώρησέ την ως ένα δώρο δικό μου, για το απώτερο μέλλον! (Ακούγεται ένα ροχαλητό μέσα από τον κοιτώνα.)

Νορίν : Εεεχ! Τία διάολο είναι αυτός ο θόρυβος;;

Λογκλουμέ : Άιι... στο καλό! (Δυνατά) Είναι μια κράμπα. (Ακούγεται ένα ροχαλητό. Χρρ... Χρρ...) Μάλλον μια κράμπα, που μ' έπιασε στο στομάχι μου!!

Νορίν : Κοίτα να ετοιμαστείς γρήγορα! Σήμερα έχουμε τα βαπτίσια του μικρού Ποτάρ! Όπως γνωρίζεις είμαστε οι ανάδοχοί του!!... (Ακούγεται πάλι το ροχαλητό από τον κοιτώνα.)

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος χτυπάει τα χέρια του.) Ίσως έτσι να την κάνω να σωπάσει το ροχαλητό της!

Νορίν : Τι κάνεις εκεί πάλι;

Λογκλουμέ : Χειροκροτώ! Απλώς χειροκροτώ! Δεν μου είπες μόλις τώρα, ότι είμαστε οι ανάδοχοι του μικρού Ποτάρ; Κι εγώ συγχαίρω τους εαυτούς μας χειροκροτώντας! Μπράβο Νορίν! Μπράβο Λογκλουμέ!!...

Νορίν : Δεν μπορώ να σε καταλάβω! Κάποιο πρόβλημα πρέπει να έχω σήμερα!! Τέλος πάντων! Εγώ θα πάω να ντυθώ! Κοίτα να ετοιμαστείς κι εσύ και σε ένα τέταρτο της ώρας θα πάρουμε το πρωινό μας! (Βγαίνει από τη δεύτερη πόρτα, που βρίσκεται στη δεξιά πλευρά της σκηνής.)

ΣΚΗΝΗ IV

(Λογκλουμέ, Μιστένγκ)

Λογκλουμέ : (Τρέχει να ανοίξει τις κουρτίνες του κοιτώνα.) Κυρία μου! Δεσποινίς μου! Βγείτε έξω σας παρακαλώ!!!

Μιστένγκ : (Αγουροξυπνημένος) Έεχ!!! Τι γίνεται εδώ πέρα;;;

Λογκλουμέ : Ένας άνδρας;; Αν είναι δυνατόν!!!

Μιστένγκ : Τι ζητάτε από εμένα κύριέ μου;;;

Λογκλουμέ : Εγώ τι ζητάω από εσάς;; Δεν σας καταλαβαίνω, μάλλον εσείς πρέπει να μου εξηγήσετε, τι ζητάτε εδώ, μέσα στο κρεβάτι μου;;;

Μιστένγκ : Στο κρεβάτι σας!! (Κοιτάει περίεργα γύρω του.) Και για πείτε μου, πού βρίσκομαι τώρα;

Λογκλουμέ Στο σπίτι μου, κύριε, που βτίσκεται στην οδό Προβηγκίας!!...

Μιστένγκ : (Σηκώνεται από το κρεβάτι.) Δε μου λέτε, με ποιο δικαίωμα με κρατάτε όμηρο στο σπίτι σας;;;

Λογκλουμέ : Μου φαίνεται ότι το παρακάνετε!!!

Μιστένγκ : Επιμένω να μου εξηγήσετε πώς γίνεται και βρέθηκα εδώ, δίπλα στο μαξιλάρι σας!! Εγώ τουλάχιστον, αδυνατώ να καταλάβω τι τρέχει εδώ μέσα!!

Λογκλουμέ : Και εγώ το ίδιο! (Κατά μέρος.) Από πού να μου κουβαλήθηκε αυτό το κτήνος;;;

Μιστένγκ : Ωχ! Θεέ μου, δεν αντέχω άλλο, διψάω πολύ!! (Κατευθύνεται προς το τζάκι, για να πάρει την καράφα του νερού και έπειτα πίνει μέσα από την καράφα.)

Λογκλουμέ : Έεχ κύριέ μου!!! Βλέπω ότι δεν ενοχλείστε καθόλου!! (Σαν να τον αναγνώρισε.) Μήπως παρεμπιπτόντως, νεαρέ μου κύριε είχατε παρευρεθεί στην ταβέρνα του Βεφούρ, χθες το βράδυ;

Μιστένγκ : Ναι! Και αυτό τι σας ενδιαφέρει;

Λογκλουμέ : Τότε, πρέπει να είστε συμμαθητής μου! Ή καλύτερα ακόμα, όπως εμείς το συνηθίζουμε, ένας Λαμπατέν!! Και εγώ το ίδιο!!

Μιστένγκ : Άαχ! Ένας Λαμπαντέν κι εσείς;;

Λογκλουμέ : Ναι, ένας Λαμπαντέν κι εγώ! Ή καλύτερα ακόμα, δύο Λαμπαντέν!! Και οι δυο μας! Τώρα επιτέλους, όλα εξηγούνται!! Είμαι ο συμμαθητής σου ο Λογκλουμέ! Ο Οσκάρ Λογκλουμέ!!

Μιστένγκ : Άαχ ναι! Αυτός ο βλάκας ο Λογκλουμέ!!

Λογκλουμέ : Μάλλον με αναγνώρισε!!

Μιστένγκ : Κι εγώ ο Μιστένγκ!!

Λογκλουμέ : Υπέροχα!! Είσαι το φυτό του σχολείου μας! Μου φαίνεται ότι κάτι θυμάμαι από εσένα! Ήσουν το πρώτο βραβείο στην Λατινική ποίηση! Σε θυμάμαι! Είσαι ο Μαθητής Μιστένγκ, γεννηθείς στο Σαμπλίς!!

Μιστένγκ : Δεν έπεσες έξω! Αυτός είμαι, όπως το λες ακριβώς! Τι βλακείες , που κάναμε στα νιάτα μας!!

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Τότε, είχε πάρει ένα βραβείο στην Λατινική ποίηση! Τώρα, οπωσδήποτε, πρέπει να έχει μια πολύ καλή θέση στην κοινωνία αυτό το παλικάρι!!

Μιστένγκ : (Κατά μέρος.) Είναι τετραπέρατος! Τα θυμάται όλα! όλα ακριβώς!

Λογκλουμέ : (Δίνοντάς του το χέρι.) Πώς πας φίλε μου;;

Μιστένγκ : Καθόλου άσχημα φίλε μου! Κι εσύ;;

Λογκλουμέ : Ο γενναίος Μιστένγκ!!

Μιστένγκ : Ο γενναίος Λογκλουμέ!!

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Περίεργο, έχει μια ολοκόκκινη μύτη!!

Μιστένγκ : (Κατά μέρος.) Δεν τον αναγνωρίζω τον μπαγάσα! Δεν τον αναγνωρίζω καθόλου!!τίποτα!!

λογκλουμε: Και εμένα το κρασί με χτύπησε νωρίς!! Είχα ήδη μεθύσει μόλις άρχισαν να σερβίρουν τα ορεκτικά!!

Μιστένγκ : Και τι άραγε να έγινε μέσα σ' αυτό το κενό του χρόνου;;

         Λογκλουμέ: Γενναίε Μιστένγκ!!

Μιστένγκ : Γενναίε Λογκλουμέ!!

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Τι περίεργο, που είναι! Έχουμε να ειδωθούμε περίπου είκοσι επτά χρόνια και δεν έχουμε τίποτα να πούμε!! (Δυνατά) Γενναίε Μιστένγκ!!

Μιστένγκ : Γενναίε Λογκλουμέ!!

Λογκλουμέ: Και για πες μου! Πώς βρέθηκες εδώ μέσα στο σπίτι μου;;;

Μιστένγκ : Πού να ξέρω ο δύστυχος!! Μετά από το πολύ ποτό που ήπια, τα έχω χαμένα και δεν θυμάμαι τίποτα!!

λογκλουμε: Και εμένα το κρασί με χτύπησε νωρίς!! Είχα ήδη μεθύσει μόλις άρχισαν να σερβίρουν τα ορεκτικά!!

Μιστένγκ : Και τι άραγε να έγινε μέσα σ' αυτό το κενό του χρόνου;;

Λογκλουμέ : Μάλλον όπως φαίνεται, δεν θα το μάθουμε ποτέ!! Πάντως, αυτό που γνωρίζω σίγουρα, είναι ότι έχασα την ομπρέλα μου, η οποία έχει πράσινο χρώμα και μια λαβή με μια ξυλόγλυπτη κεφαλή πιθήκου!!

Μιστένγκ : Κι εγώ το ίδιο, μάλλον δεν θα βρω ποτέ το μαντήλι μου! Λογκλουμέ, λες να κάναμε τρέλες, αδικήματα χθες το βράδυ;

Λογκλουμέ : Εγώ, χθες, ήπια αρκετό κρασί! Κρασί από την ποικιλία της Φαλέρνας! Όπως έλεγε και ο Οράτιος!!

Μιστένγκ : Ο Κοχλής;;

Λογκλουμέ : Όχι, όχι!! Ο Φλάκος Οράτιος! Ο ποιητής! Αυτόν, εσύ τουλάχιστον, πρέπει να τον γνωρίζεις!! Εσύ, το πρώτο βραβείο στην Λατινική ποίηση!!

Μιστένγκ : (Δυσανασχετώντας) Μάλλον... Ναι ... Πρέπει, αλλά ...

λογκλουμε: Θεέ μου, πόσο διψάω!! (Παίρνει την καράφα από το τζάκι και πίνει από μέσα.)

Μιστένγκ : Δώσε μου και μένα λίγο!! (Ο Λογκλουμέ του την προσφέρει.)

λογκλουμε: Ελπίζω φίλε μου, ότι δεν θα αποχωρήσεις, έτσι;; Τώρα, που βρεθήκαμε οι δυο μας, οι δύο Λαμπαντέν, θα πάρουμε μαζί το πρωινό μας!

Μιστένγκ : Δεν είναι και άσχημη ιδέα!!

Λογκλουμέ : Μα που διάολο έβαλα τα κλειδιά του υπογείου; (Ψάχνει στην τσέπη του και βγάζει μερικά κουκούτσια.) Κοίτα εδώ! Τι να είναι αυτά;; Και τι γυρεύουν μέσα στην τσέπη μου;; Μάλλον πρέπει να είναι κουκούτσια κερασιών!

Μιστένγκ : (Ψάχνει κι αυτός στις τσέπες του.) Και εγώ έχω κουκούτσια! Τι διάολο να γίνεται μες στις τσέπες μου! Είναι κουκούτσια δαμάσκηνων!!

λογκλουμε: Και από πού να έρχονται όλα αυτά;;

Μιστένγκ : Φίλε μου, αυτό κι εμένα με προβληματίζει!! (Προβληματισμένος και με ιδιαίτερη σοφία.) Αλλά και ποιος να μην έχει το δικό του σπόρο!!

λογκλουμε: (Απλώνει το χέρι του και ο Μιστένγκ του παραδίδει τα κουκούτσια του.) Φίλε μου σ' ευχαριστώ γι' αυτό το τελευταίο, που είπες!! (Κατά μέρος.) Θεέ μου, τι κόκκινη μύτη που έχει!!!

ΣΚΗΝΗ V

(Λογκλουμέ, Μιστένγκ, Ιουστίνος)

Iουστίνος : (Μπαίνει μέσα φέρνοντας τις καπαρντίνες και τα υποδήματα. Διακρίνει τον Μιστένγκ.) Κοίτα εδώ, ο κύριός μου, διπλός!!! (Δυνατά) Κύριε!!

Λογκλουμέ : Τι θέλεις Ιουστίνε;;

Iουστίνος : Σας έφερα τα ρούχα σας!!

Μιστένγκ: (Κατά μέρος.) Έχει έναν ωραίο υπηρέτη!!

Iουστίνος : Και τα δύο ζευγάρια υποδημάτων! (Κατά μέρος.) Και από πού να τρύπωσε αυτός εδώ;;

Λογκλουμέ : Ιουστίνε! Βάλε τρία κουβέρ στο τραπέζι! Έχουμε έναν επισκέπτη και θα πάρει μαζί μ' εμάς το πρωινό. Άντε, κάνε γρήγορα και μην χάνεις τον χρόνο σου!!

Iουστίνος : Αμέσως κύριε! (Κατά μέρος.) Από πού να μπήκε στο δωμάτιο του κυρίου αυτός ο διάολος;; Δεν το χωράει ο νους μου!!

ΣΚΗΝΗ VI

(Ο Λογκλουμέ και ο Μιστένγκ κάθονται για να βάλουν τα υποδήματά τους.)

Λογκλουμέ : Φίλε μου, σε λίγο θα συναντήσεις τη γυναίκα μου! Αλλά πρόσεξε μην σου ξεφύγει τίποτα και της πεις για τα τα χτεσινά μας καμώματα!!

Μιστένγκ : Μείνε ήσυχος φίλε μου!! (Προσπαθεί να βάλει τα υποδήματά του.) Περίεργο! Ίσα-ίσα που μου έρχονται! Μάλλον πρέπει να είναι από την υπερβολική υγρασία, που υπάρχει στο περιβάλλον!!

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Τα υποδήματά μου, μου φαίνονται να 'ναι μεγάλα! Από την υγρασία πρέπει να είναι μάλλον!! (Δυνατά, προσπαθώντας να ντυθεί.) Άαχ φίλε μου, πρέπει να έχεις μια καλή θέση στην κοινωνία! Εννοώ μια επαγγελματική, εσύ, βεβαίως, το πρώτο βραβείο της λατινικής ποίησης!!

Μιστένγκ : Είναι όπως το λες ακριβώς!! Αλήθεια, εγώ δεν παραπονιέμαι! Είμαι σαν κάτι, που θα λέγαμε αρχι... αρχι...

Λογκλουμέ Αρχηγός στρατιωτικής μονάδας!!

Μιστένγκ : Όχι, όχι ακριβώς!!

Λογκλουμέ : Στρατιωτικού Τάγματος!!

Μιστένγκ : Ούτε αυτό!!

Λογκλουμέ: Τότε, αρχηγός μιας πολύτεκνης οικογένειας!!

Μιστένγκ : Κι αυτό δεν είναι!! Ήθελα να σου πω ότι είμαι αρχιμάγειρας!!!

Λογκλουμέ : Τι;; Αρχιμάγειρας;;; Εσύ ένας μάγειρας!! Το πρώτο βραβείο στην Λατινική ποίηση!!!

Μιστένγκ : (Αλλάζει κουβέντα.) Φίλε μου, δε μου δανείζεις για λίγο το ξυράφι σου; Θέλω να ξυριστώ!!

Λογκλουμέ : Όχι! Όχι! Δε γίνεται!! Το δικό μου έχει σπάσει!! (Κατά μέρος.) Ένας μάγειρας! Μόνο ένας μάγειρας!! Το πρώτο βραβείο!! Και στην Λατινική ποίηση παρακαλώ!! Κι εγώ, τι δουλειά έχω να τον καλέσω στο τραπέζι μου;; Εγώ, ένας άνθρωπος της καλής κοινωνίας!!

Μιστένγκ : Φίλε μου κάνε λίγο γρήγορα!! Διότι πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το πρωινό!! Αυτό το απόγευμα θα ταξιδέψω στο εξωτερικό!!

Λογκλουμέ : Πώς είπες; Στο εξωτερικό;;

Μιστένγκ : Ναι, θα ταξιδέψω στο Δουκάτο του Μπρουσβίκ!!

Λογκλουμέ : Φίλε μου, τι κρίμα, που δεν έχεις χρόνο! Εγώ, που ήθελα τόσο, να μείνεις εδώ κοντά μας!!

Μιστένγκ : Θα ταξιδέψω για μια δουλειά! Μια υπέροχη θέση που θα μου προσφέρουν! Με μισθό τεσσάρων χιλιάδων φράγκων και με όλα τα επακόλουθα βεβαίως!!

Λογκλουμέ : Ω Θεέ μου, τι κοινός άνθρωπος που είναι!! (Κατά μέρος.) Αν κατάφερνα να τον βάλω να πάρει το πρωινό του στην κουζίνα!!!

Μιστένγκ : (Παρατηρεί τα κατάμαυρα λερωμένα χέρια του.) Τι είναι πάλι αυτό; Περίεργο!!

Λογκλουμέ : Και αυτό τι σε παραξενεύει φίλε μου!! Στο κάτω-κάτω της γραφής είσαι ένας απλός , κοινός μάγειρας!!

Μιστένγκ : (Παρατηρεί επίσης και τα κατάμαυρα χέρια του Λογκλουμέ.) Μα φίλε μου και τα δικά σου είναι μαύρα! Ολόμαυρα!! Δεν τα βλέπεις;;

Λογκλουμέ : Και τα δικά μου;; Κι από πού διάολε να προέρχεται αυτή η μουντζούρα;; (Ψάχνει μέσα στις τσέπες του και βγάζει μερικά κομμάτια κάρβουνα.) Κάρβουνα! Από πού διάολο να κουβαλήθηκαν;; Προηγουμένως έβγαλα από τις τσέπες μου κουκούτσια δαμάσκηνων και τώρα βγάζω κάρβουνα!!

Μιστένγκ : (Βάζει κι αυτός τα χέρια του στις τσέπες και βγάζει μερικά κομμάτια κάρβουνα.) Κι εγώ έχω κάρβουνα μέσα στις τσέπες μου! Το ίδιο όπως εσύ!!

Λογκλουμέ : Πολύ πιθανόν, χθες το βράδυ να συναναστραφήκαμε με καρβουνάδες!!

Μιστένγκ : Με καρβουνάδες!! Δεν το πιστεύω!! Θεέ μου! Τι να μας συμβαίνει;;;

ΣΚΗΝΗ VII

(Λογκλουμέ, Μιστένγκ, Νορίν και μετά εισέρχεται ο Ιουστίνος.)

Νορίν : Αγάπη μου, ετοιμάστηκες;; (Διακρίνει τον Μιστένγκ και με χαμηλή φωνή απευθύνεται στο σύζυγό της.) Δε μου λες, ποιος είναι αυτός ο κύριος;;

Λογκλουμέ : Είναι ένας συμβολαιογράφος!!

Μιστένγκ : (Στον Λογκλουμέ) Υπέροχη γυναίκα!! δε θα με συστήσεις καθόλου;;

Λογκλουμέ : Ναι ... μη βιάζεσαι! Χρυσή μου γυναίκα, θέλω να σου συστήσω το συμμαθητή μου Μιστένγκ, γεννηθείς στο Σαμπλίς!!

Μιστένγκ : Και αρχι ... (Τον διακόπτει.)

Λογκλουμέ: (Προσπαθώντας να δείξει ότι είναι ενθουσιασμένος.) Ναι ακριβώς!! Είναι αρχηγός μιας μεγάλης πολύτεκνης οικογένειας!! (Με χαμηλή φωνή στον Μιστένγκ.) Εσύ, κλείσε το στόμα σου επιτέλους!!!

Νορίν: (Χαιρετώντας τον Μιστένγκ.) Κύριε!!

Μιστένγκ : Κυρία!!

Iουστίνος : (Στρώνει το τραπέζι.) Κύριοι, το πρωινό σας είναι έτοιμο! Μπορείτε να περάσετε!!

Μιστένγκ : Πάμε! Πάμε να κάτσουμε!!

Νορίν : (Κατά μέρος.) Δεν άκουσα καλά! Τι είπε;; Να κάτσουμε στο τραπέζι;; (Με χαμηλή φωνή στον σύζυγό της.) Εσύ τον κάλεσες να πάρει το πρωινό του μαζί μας;;

Λογκλουμέ : (Με χαμηλή φωνή.) Τι να κάνω; Είναι ένας παλιός συμμαθητής! Ένας Λαμπατέν!! Ένας καλός μου φίλος!! Αλλά μιας και είσαι εδώ μαζί μας, καλό θα ήταν να έχεις τα μάτια σου στα ασημικά μας!

Νορίν : Δεν σε καταλαβαίνω! Γιατί να προσέχουμε τα ασημικά μας;; Τρέχει τίποτα;;

Λογκλουμέ : Έλα, έλα τώρα, πάμε να στρωθούμε στο τραπέζι και να πάρουμε το πρωινό μας!!

Όλοι μαζί

Ελάτε φίλοι μου

στο τραπέζι να στρωθούμε

κι όλοι μαζί εδώ

στη μάσα να δοθούμε!

Πάντα η όρεξη

ανοίγει μ' ένα τέτοιο γεύμα!

Κι ένα λευκό κρασί της περιοχής

φτιάχνει αφάνταστα το πνεύμα!

Νορίν : (Κατά μέρος.) Τι υπέροχα που είναι!! Να δεχόμαστε την ημέρα της βάπτισης ...

Μιστένγκ : (Τρώγοντας) Να μια αποτυχημένη και κακομαγειρεμένη σάλτσα!!

Νορίν : (Στον Μιστένγκ.) Τι είπατε;;;

Μιστένγκ : Δε θέλω να σας παινευτώ, αλλά όταν δίνομαι στη μαγ ...

Λογκλουμέ : (Τον διακόπτει με χαμηλή φωνή.) Μα δε θα το κλείσεις το ρημάδι το στόμα σου επιτέλους!!! (Στη γυναίκα του.) Τι άλλο θέλεις Λουλού μου να σου σερβίρω;;

Νορίν : Εφόσον η σάλτσα μου δεν είναι καλή, μάλλον θα έπαιρνα κάτι άλλο!!

Μιστένγκ : Εγώ τσιγαρίζω πρώτα τα κρεμμύδια μου, προσθέτω ένα ποτήρι λευκό κρασί, τ' ανακατώνω και τα ψήνω όλα αυτά σε χαμηλή φωτιά!!

Νορίν : (Κατά μέρος.) Τι διάολο συμβολαιογράφος είναι αυτός;;; (Δυνατά) Ιουστίνε, φέρε μου την πρωινή εφημερίδα σε παρακαλώ!!

Iουστίνος : (Κατά μέρος.) Όχι δα τώρα!!! Τη σημερινή εφημερίδα τη δάνεισα στη μαγείρισσα του πάνω ορόφου! Ήθελε να διαβάσει κάποιο μυθιστόρημα!

μιστενγκ: Κυρία Λουλού, βλέπω ότι δεν τρώτε καθόλου!!

Νορίν : (Αγανακτισμένη) Αχ! Δεν πάμε καλά! Με φωνάζει κι αυτός Λουλού!!

Λογκλουμέ : Έλα γλυκιά μου, μάλλον πρέπει να του ξέφυγε!! Θέλεις λίγη ομελέτα;

Νορίν : Όχι! Δεν έχω καθόλου όρεξη!

Iουστίνος : (Παίρνει την παλιά εφημερίδα, που περιτύλιγε το δοχείο με τον καπνό.) Να, ευτυχώς βρήκα μια εφημερίδα που θα της κάνει τη δουλειά της! Είναι πολύ παλιά, από το 1837. Θα της δώσω μόνο το εσωτερικό φύλλο για να μη δει την ημερομηνία! Κι ελπίζω να μην υποπτευθεί τίποτα! Κυρία, ορίστε, σας έφερα την πρωινή σας εφημερίδα!!

Λογκλουμέ: (Στον Μιστένγκ που σερβίρεται μόνος του το κρασί.) Μήπως, φίλε μου θέλεις νερό;

Μιστένγκ : Όχι! Όχι! Σπάνια κάνω χρήση!!

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Τώρα καταλαβαίνω γιατί η μύτη του είναι τόσο κόκκινη!!! (Ο Ιουστίνος παίρνει μια πιατέλα και βγαίνει έξω.)

Νορίν : (Που διαβάζει την εφημερίδα.) Αχ Θεέ μου! Τι είναι πάλι αυτό!! Τι φρικτή περίπτωση!!

Μιστένγκ  & Λογκλουμέ: Τι τρέχει;;;

Νορίν : (Διαβάζει την εφημερίδα.) «Σήμερα το πρωί, στην οδό ντε Λουρσέν, βρέθηκε ακρωτηριασμένο, το πτώμα μιας καρβου-νιάρισας.»

Λογκλουμέ : Είναι φοβερό!! Εγώ μάλλον θα ξαναπάρω λίγη ομελέτα!!

Μιστένγκ : Κι εγώ!!

Νορίν : (Συνεχίζει το διάβασμα.) «Υποθέτουν ότι οι εγκληματίες πρέπει να ήταν δύο.»

Λογκλουμέ : Δύο;; Ενάντια σε μια γυναίκα;; Αν είναι δυνατόν!! Οι άνανδροι!! Η ομελέτα είναι λίγο αλμυρή!!

Μιστένγκ : Αρκετά αλμυρή θα έλεγα!!

Νορίν : (Συνεχίζοντας) «Η δικαιοσύνη είναι πίσω από τα ίχνη των ενόχων κι αυτό ευτυχώς, λόγω δύο αποδεικτικών στοιχείων ...»

Λογκλουμέ : Μπράβο! Αυτό θα πει δικαιοσύνη!!!

Νορίν : (Συνεχίζει και πάλι.) «Μια πράσινη ομπρέλα με μια χειρολαβή ξυλόγλυπτης κεφαλής πιθήκου...»

Λογκλουμέ & Μιστένγκ : Τι;;;

Νορίν : Ακριβώς όπως η ομπρέλα του εξαδέλφου μας Ποτάρ!

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Άαχ! Θεέ μου!!

Νορίν : «...και ένα μαντήλι με τα ακόλουθα αρχικά Ι και Μ»

Μιστένγκ : Τα αρχικά του ονόματός μου!!!

Νορίν : (Συνεχίζοντας και πάλι.) «Οι δύο ληστές και κακοποιοί, που ήταν σε κατάσταση μέθης ...»

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Αυτό πρέπει να είναι!!!

Νορίν : (Τελειώνοντας το κείμενο της εφημερίδας.) «...την παράτησαν δίπλα σε ένα σάκο κάρβουνου, που κουβαλούσε το θύμα.»

Λογκλουμέ : Κάρβουνο;;; (Ο Λογκλουμέ και ο Μιστένγκ παρατηρούν τα καρβουνιασμένα τους χέρια, φωνάζοντας τρομαγμένοι.) Άαααχ!!!!

Νορίν : Μα τι έχετε και φωνάζετε και οι δύο;; Δε σας καταλαβαίνω!!

Λογκλουμέ & Μιστένγκ : (Κρύβουν και οι δύο τα χέρια τους, κάτω από το τραπέζι.) Δεν είναι τίποτα!! Δεν είναι τίποτα!!

Νορίν : (Στον Μιστένγκ.) Θέλετε ένα παξιμάδι παρακαλώ;;

Μιστένγκ : Ευχαριστώ!! Ευχαριστώ!! Χόρτασα!!

Νορίν : Κι εσύ φίλε μου;

Λογκλουμέ : Κι εγώ το ίδιο! Θα σκάσω από το πολύ φαγητό!!

Νορίν : (Στον Ιουστίνο που ξαναμπαίνει.) Ιουστίνε, παρακαλώ να σερβίρετε το επιδόρπιο!

Μιστένγκ : Μάλλον δεν θα πάρω!!

Λογκλουμέ : Ναι, ίσως έχει δίκιο! Μάλλον δεν θα πάρουμε!

Νορίν : Τότε να σας σερβίρει τους καφέδες και τα λικέρ!!

Μιστένγκ : Σας παρακαλώ κυρία μου! Μη με ζορίζετε άλλο! Εγώ τελείωσα!

Λογκλουμέ : Τελειώσαμε και οι δύο!! Τελειώσαμε!!

Νορίν : (Σηκώνει το ποτήρι της.) Ποιος από τους δύο μπορεί να μου βάλει λίγο νερό;;

Λογκλουμέ: (Έχοντας συνέχεια τα χέρια του μαζεμένα κάτω από το τραπέζι.) Όχι δα! Εμένα μόλις τώρα με έπιασε μια κράμπα!! (Η νορίν τότε, απλώνει το ποτήρι της στον Μιστένγκ.)

Μιστένγκ : (Το ίδιο.) Και εγώ κυρία μου έχω μία κράμπα!! Δηλαδή, τι κράμπα του!!

Νορίν : (Κατά μέρος.) Τι στο καλό να πάθανε;; Γιατί και οι δύο τους έχουν συνέχεια τα χέρια τους κάτω από το τραπέζι;;

Iουστίνος : (Μπαίνει μέσα και αφήνει πάνω στο τραπέζι ένα δίσκο με τους τρεις καφέδες και τα λικέρ.) Κυρία μου, ο κύριος Ποτάρ σας περιμένει στο μικρό σαλόνι!...

Νορίν : (Σηκώνεται) Ο εξάδελφός μου; Ο πατέρας του ανιψιού μου, που θα βαπτίσουμε σήμερα; Πέστε του ότι έρχομαι αμέσως!!

Χορωδία -Λογκλουμέ (Βενετικός σκοπός)

Τι περίεργα κυλά η Ιστορία!

Στην αρχοντική μας Βενετία.

Όλα πήρανε κακιά πορεία

δίχως να γνωρίζω την αιτία!!

Τρέχω, τρέχω,

το κακό, που μου τυχαίνει ν' αποφύγω,

ασπροπρόσωπος να βγω,

χαρωπός να τους ξεφύγω!!

ΣΚΗΝΗ VIII

(Λογκλουμέ, Μιστένγκ)

Λογκλουμέ : (Δείχνοντας τα χέρια του στον Μιστένγκ.) Δεν ξέρω τι να πω Μιστένγκ!!

Μιστένγκ : (Το ίδιο.) Κι εγώ δεν ξέρω τι να πω Λογκλουμέ!!

Λογκλουμέ : Δεν υπάρχει αμφιβολία!! Αυτό το έγκλημα, μάλλον εμείς πρέπει να το κάναμε!!!

Μιστένγκ : Είναι όπως τα λες φίλε μου Λογκλουμέ!! Αλλά εγώ δεν τολμούσα να στο πω!!

Λογκλουμέ : Είναι ένα απαίσιο χτύπημα!!

Μιστένγκ : Εγώ, που όταν μεθάω δεν πειράζω κανέναν κι είμαι τόσο χαρούμενος;;;

Λογκλουμέ : (Με ποιητική έκφραση.) Κακομοίρα μου καρβουνιάρα!! Θερισμένη στο άνθος της ηλικίας σου!!!

Μιστένγκ : Και με χτυπήματα ομπρέλας παρακαλώ!! Δε νομίζεις ότι πρέπει να πλύνουμε τα χέρια μας;;

Λογκλουμέ : (Κατά μέρος.) Είναι ελεεινός και αχρείος! Αλλά δεν παύει να έχει και πνεύμα στα λόγια του!! (Δυνατά) Ναι, καλά είπες! Γρήγορα να πλυθούμε!!...

Μιστένγκ : Μια βούρτσα! Ένα σαπούνι! (Τρέχουν στο νιπτήρα και πλένουν τα χέρια τους.)

Oι δυο μαζί

Τώρα ας πλύνουμε τα χέρια μας

κι ας τα απαλλάξουμε από τις ύποπτες ενδείξεις

κι έτσι κανείς δε θα 'ναι ένοχος

κι ούτε το Δίκαιο θα έχει αποδείξεις!!

Μιστένγκ

Εάν θέλουμε να παριστάνουμε κι οι δυο τους τίμιους,

πρώτα ας καθαρίσουμε αυτά τα χέρια μας

δίχως να αποτρέξουμε σε τρόπους επιζήμιους!

Λογκλουμέ

Με τη συνείδηση τι γίνεται;;

Θα καθαρίσει κι αυτή,

μ' αυτά τα βρομερά μας χέρια;;;

Mιστένγκ

Μη νοιάζεστε για τη συνείδηση!

Αυτή, τουλάχιστον αυτή δε φαίνεται

κι ας λέν ότι είν' παντού

κι ας λέν ότι είναι πλέρια!!!

Λογκλουμέ

Έχεις δίκιο, η συνείδηση δεν φαίνεται

αλλά μην το φωνάζεις τόσο!!!

Τώρα σιωπή και μυστικότητα χρειάζονται

αλλά και προσοχή καμπόσο!!!

Οι δυο μαζί

Τότε ας πλύνουμε τα χέρια μας

κι ας τ' απαλλάξουμε από τις ύποπτες ενδείξεις

κι έτσι κανείς δε θα 'ναι ύποπτος

κι ούτε το Δίκαιο θα έχει αποδείξεις!!



ΤΕΛΟΣ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΟΣ



Kλασικοί γάλλοι συγγραφείς

CHARLES RENÉ MARIE

Leconte de lisle

Yπατία και Κύριλλος

( Hypatie et Cyrille )

1857

Μονόπρακτο ποιητικό δράμα

Μετάφραση από τα Γαλλικά

και επιμέλεια

ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΗΣ

ISBN: 978 - 960 - 92580 - 0 - 5

Charles Marie René Leconte de lisle

Σαρλ Μαρί Ρενέ λεκόντ Ντε Λιλ

(1818-1894)

Γάλλος ποιητής, γεννήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1818 στη νήσο Réunion, που ευρίσκεται στον Ινδικό Ωκεανό. Ο πατέρας του Charles Marie Le Conte (1794-1856), Βρετανορμαδικής καταγωγής, ήταν γιατρός και μετά την ήττα του Ναπολέοντα μετανάστευσε στην νήσο Reunion. Εκεί συμψήφισε το οικογενειακό του όνομα, με το de Lisle για να αποφύγει τον τίτλο ευγενείας, διαφοροποιώντας το από τα άλλα μέλη της οικογένειας. Νυμφεύτηκε την Elysée Riscourt de Lanux κόρη πλουσίων γαιο-κτημόνων και ιδιοκτήτων δούλων. Απέκτησαν δύο αγόρια και τρεις κόρες. Ο Charles Marie ήταν ένας δεδηλωμένος αντικαθολικός, και διαποτισμένος με τις ιδέες του Rousseau στα θέματα παιδείας.

Το 1821 ο μικρός Charles René μετέβη στην Nantes και παρέμεινε μέχρι το 1828. Μετά επέστρεψε στη νήσο Réunion, αλλά λίγα γνωρίζουμε για την παραμονή του εκεί. Ξέρουμε ότι ήταν ένας μέτριος μαθητής. Από μικρός άρχισε να γράφει στίχους, σε φόρμα ελεγείας και ρομαντικού διηγήματος. Επέστρεψε στην Βρετάνη και παρόλη την οικονομική καταστροφή της οικογενείας του, κατάφερε να ολοκληρώσει τις σπουδές του στη Νομική Σχολή. Τα πρώτα του βήματα για έκδοση ποιητικών συλλογών απέτυχαν. Από το 1842 μέχρι το 1844 ο Charles Marie René ζούσε στη νήσο Réunion μόνος, και με συντροφιά τα βιβλία του. Το 1845 επέστρεψε στην Γαλλία για να εργαστεί στην εφημερίδα "La Démocratie Pacifique". Έγινε ενεργό μέλος των ρεπουμπλικάνων, και αργότερα αποτραβήχτηκε από την πολιτική.

Ο Λεκόντ Ντε Λιλ ήταν αντίθετος στην τάση του ρομαντισμού. Επεδίωξε μια ποίηση απρόσωπη, με υπερβολικό τρόπο, ιδίως στα επικά ποιήματά του. Τα μικρά ποιήματά του αντιθέτως διακρίνονται για το προσωπικό τους ύφος. Η ελληνική μυθολογία, του έδωσε πάρα πολλά σύμβολα για τις ιδέες του. Η πρώτη ποιητική του συλλογή κυκλοφόρησε το 1852. Οι δε συλλογές, που τον καθιέρωσαν σαν μεγάλο ποιητή ήταν «Τα Αρχαία Ποιήματα» (Poèmes Antiques), «Τα Βαρβαρικά Ποιήματα» (Poèmes Barbares), και «Τα Τραγικά Ποιήματα» (Poèmes Tragiques). Ο πόλεμος μεταξύ Γαλλίας και Πρωσίας το 1870 του προξένησε μια οικονομική δυσχέρεια. Η συλλογή του «Τα Τελευταία Ποιήματα» δημοσιεύτηκε το 1895 και τον καθιέρωσε ως αρχηγό της νέας ποιητικής σχολής, που πήρε το όνομα παρνασσισμός. Με τον όρο παρνασσισμός αναφερόμαστε στην ποιητική σχολή, που αναπτύχθηκε στη Γαλλία, στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο όρος χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1886 από τον εκδότη Αλφόνς Λεμέρ στην ποιητική ανθολογία του, Σύγχρονος Παρνασσός και αποτελεί αναφορά στο ελληνικό βουνό του Παρνασσού και την μυθολογική του υπόσταση ως κατοικία των Μουσών. Ως λογοτεχνικό ρεύμα, ο παρνασσισμός αποτέλεσε μία αντίδραση στο κίνημα του ρομαντισμού και επανέφερε στην τέχνη στοιχεία του κλασικισμού, ενώ επηρεάστηκε σημαντικά από το έργο του Θεόφιλου Γκωτιέ «Η τέχνη για την τέχνη».

Ο Σάρλ Μαρί Ρενέ Λεκόντ Ντε Λιλ επίσης ασχολήθηκε με δημοσιεύσεις αντιεκκλησιαστικών κειμένων και φυλλάδια με πολιτικό περιεχόμενο, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Πιέρ Γκοσέ. Επίσης, το 1876 έγραψε και μία ιστορία του μεσαίωνα. Χρημάτισε βιβλιοθηκάριος της Γερουσίας και το 1886 εκλέχτηκε μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας στη θέση του Βίκτωρος Ουγκώ. Το σπίτι του έγινε το κέντρο φιλολογικών συζητήσεων και για είκοσι ολόκληρα χρόνια ασχολήθηκε μεταφράζοντας, Όμηρο, Ησίοδο, Οράτιο και Έλληνες τραγικούς ποιητές. Με τα χρήματα, που κέρδισε, πλήρωσε όλα τα χρέη του και με τη συνταξιοδότησή του, εξασφάλισε μία αξιοπρεπή διαβίωση.

Στο τέλος της ζωής του, ο Λεκόντ Ντε Λιλ, συναναστράφηκε με την αριστοκρατία. Συμβούλευε την Βασίλισσα Ελισάβετ της Ρουμανίας (Carmen Sylva) για τα λογοτεχνικά θέματα. Πέθανε από πνευμονία στις 17 Ιουλίου το 1894 και η κηδεία του έγινε στο Παρίσι.

ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ

( 364 - 416 μ.Χ. )

Η Υπατία η Αλεξανδρινή, φιλόσοφος, αστρονόμος, μουσικολόγος και μαθηματικός γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου περίπου το 364 μ.Χ. Ήταν κόρη του μαθηματικού και φιλοσόφου Θέωνος. Δάσκαλοί της ήταν ο πατέρας της και ο Πρόκλος. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Σχολή του Ιερο-κλέους. Οι δύο φημισμένοι δάσκαλοί της, δίδασκαν Νεοπλατωνική Φιλοσοφία στην Αθήνα. Η Υπατία φημιζόταν για την ομορφιά της και για τα πνευματικά της χαρίσματα. Όταν την σκότωσαν πρέπει να ήταν πάνω από 50 χρόνων. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από τον μαθητή της Συνέσιο, τον επίσκοπο Πτολεμαΐδος, ο οποίος είναι βέβαιο ότι γεννήθηκε το 375 μ.Χ. και η Υπατία πρέπει να ήταν τουλάχιστον 10 χρόνια μεγαλύτερή του. Η φιλοσοφική και μαθηματική σχολή της, προσέλκυσε πολλούς πνευματικούς ανθρώπους της εποχής της και η φήμη της διαδόθηκε μέχρι την Αντιόχεια. Δίδασκε στο Μουσείο της Αλεξάνδρειας και πολλοί πιστεύουν ότι συνέγραψε την Γεωμετρία του Ευκλείδη, όπως έφθασε μέχρι τις μέρες μας. Η Υπατία ήταν έτοιμη να αποδείξει, ότι το κέντρο του κόσμου δεν ήταν η Γη, αλλά ο Ήλιος.

Η Υπατία, στην Αλεξάνδρεια δίδαξε Νεοπλατωνική Φιλοσοφία. Λέγεται επίσης ότι ποτέ δεν εγκατέλειψε την Αλεξάνδρεια, ούτε πήγε στην Αθήνα να σπουδάσει αλλά διδάχθηκε στην πατρίδα της. Η εποχή της έμοιαζε με την σημερινή, δηλαδή, ήταν γεμάτη ταραχή, σύγχυση, μίση, πάθη και φόνους, θρησκευτικούς φανατισμούς και βίαιους εκπορθισμούς των ιδεολογιών. Το κυριότερο στοιχείο ήταν η χαμηλή στάθμη του πολιτισμού.

Η Υπατία ήταν σύμβολο της επιστήμης και της ηθικής και δίδασκε Έλληνες και χριστιανούς. Μαθητής της υπήρξε και ο επίσκοπος Πτολεμαΐδος Συνέσιος, ο οποίος υπό την καθοδήγησή της κατασκεύασε τον αστρολάβο. Η Υπατία συνέγραψε πολλά έργα. Τίτλοι των έργων της είναι: το «Υπόμνημα περί Διοφάντου» προγενέστερός της μαθηματικός, το «Υπόμνημα στα κωνικά» του Απολλώνιου του Περγαίου, μαθηματικός, ο «Αστρονομικός κανών» και τα «Σχόλια» στο αστρονομικό σύστημα του Πτο-λεμαίου και του Απολλωνίου του Περγαίου. Το έργο της Υπατίας χάθηκε. Γίνεται έρευνα στα διασωθέντα έργα διαφόρων συγγραφέων να βρουν παραπομπές του έργου της.

Οι πηγές αντιφάσκουν στο αν ήταν παντρεμένη ή όχι. Ο Δαμάσκιος λέει ότι ο σύζυγός της ήταν ο φιλόσοφος Ισίδωρος. Η πληροφορία αυτή δεν πρέπει να ευσταθεί. Στην Αλεξάνδρεια η Υπατία ήταν αγαπητή αλλά οι χριστιανοί ηγέτες την μισούσαν. Κατηγορήθηκε ότι επηρέαζε τον έπαρχο Ορέστη, ο οποίος ήταν μαθητής της. Το 412 μ.Χ. ο Κύριλλος έγινε πατριάρχης Αλεξανδρείας. Ο Σωκράτης ο Σχολαστικός αναφέρει ότι η Υπατία δολοφονήθηκε από μοναχούς, που υποστήριζαν τον Κύριλλο. Ο Ιωάννης ο Νικίου, χριστιανός χρονογράφος, συκοφαντεί την Υπατία, γράφοντας ότι ασκούσε τη μαγεία και με αυτό τον τρόπο υποδαύλιζε το μίσος εναντίον της. Μια μέρα, όταν με το άρμα της, επέστρεφε από τον φίλο της Ορέστη, που ήταν ασθενής, κάπου πεντακόσιοι παραβολάνοι, δηλαδή στρατοκαλόγεροι από την έρημο με αρχηγό κάποιο χριστιανό αναγνώστη Πέτρο, το δεξί χέρι του Κύριλλου, την τράβηξαν από την άμαξά της, την έγδυσαν και άρχισαν να την γδέρνουν ζωντανή με όστρακα και την έσυραν στην εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, την κομμάτιασαν και τα κομμάτια της τα έριξαν στην πυρά, στήνοντας έναν χορό γύρω από αυτά. Μελετώντας, βλέπουμε ότι ο αρχαίος πολιτισμός δεν πέθανε από φυσικό θάνατο, αλλά δολοφονήθηκε από το πολιτικοθρησκευτικό καθεστώς της εποχής εκείνης. Ο φρικτός θάνατος της Υπατίας το 416 μ. Χ., σημάδεψε το τέλος της φιλοσοφίας και την αρχή του σκοταδισμού του Μεσαίωνα.

Λίγα λόγια για το δραματικό ποίημα του Λεκόντ Ντε Λιλ

«Υπατία και Κύριλλος»

Το δράμα αυτό, ο Σαρλ Λεκόντ Ντε Λιλ, το έγραψε το 1857. Είναι το δεύτερο κατά σειρά έργο του με το ίδιο θέμα. Είναι ένα είδος δραματικής σκηνής μέσα στην οποία φανερώνεται με τρόπο επικό ο φιλοσοφικός ηρωισμός της Αλεξανδρινής παρθένας. Σ' αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπαθεί να συγκλίνει την Χριστιανική και την Ελληνική φιλοσοφία. Ενώ στο πρώτο του ποίημα που έχει γράψει το 1847 και έχει μεταφραστεί στα ελληνικά από τον Κωστή Παλαμά, η Υπατία παρουσιάζεται σαν θύμα των νόμων της ιστορίας. Το 1874 ο Λεκόντ Ντε Λιλ επιχειρεί ένα τρίτο ποίημα για την παρθένα Υπατία όπου για τον άδικο θάνατό της θεωρεί αποκλειστικά υπεύθυνους τους χριστιανούς και όχι την ιστορική αναγκαιότητα όπως ισχυρίζονταν στο παρελθόν.

Αυτό το μονόπρακτο ποιητικό δράμα, με τον τίτλο «Υπατία και Κύριλλος» μεταφράζεται, για πρώτη φορά, στα ελληνικά. Ευ-χαριστώ θερμά τον κύριο Ιωάννη Μποζίκη, που δέχθηκε την πρότασή μου να αναλάβει την μετάφραση αυτού του ποιητικού θεατρικού πονήματος στη γλώσσα μας. Και εύχομαι κάποτε, κάποιος εκδοτικός οίκος να αναλάβει να μεταφράσει και τις άλλες συλλογές ποιημάτων του Σάρλ Λεκόντ Ντε Λιλ. Διότι πραγματικά, η συλλογή «Αρχαία Ποιήματα», όπως και οι άλλες συλλογές του, είναι ένας ύμνος για την Ελλάδα και αξίζουν αυτόν τον κόπο.

Από την εισαγωγή του Δημήτρη Συμεωνίδη



Yπατία και Κύριλλος

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ

Υπατία

Κύριλλος

Τροφός

Ακόλουθος

Σκηνή πρώτη

(Η Υπατία και η τροφός)

Τροφός :

Παιδί μου! Μια μεγάλη φασαρία

αναστάτωσε αυτήν την πόλη!

Από κάθε γωνιά, άντρες της ερήμου

σαν μανιασμένο αφροβόλι

με βρωμερές γενειάδες

και με κουρελιασμένα ράσα

ξεπήδησαν από τους τάφους τους με μιαν ανάσα.

Κατακεκομμένοι από τα μαστιγώματα,

αιμοσταγείς, ακόλαστοι με μίσος φορτωμένοι,

το όνομά σου κόρη μου προφέρανε

στα στόματά τους οι αγριεμένοι!

Μείνε λοιπόν εδώ,

και μην αφήνεις το ήσυχο το σπιτικό σου,

όπου τα χέρια μου νανούρισαν

το νεανικό το βιό σου!!

Κι όπου το ευτυχισμένο το τροφικό μου γάλα

σε έσωσε και σε ανέπτυξε

μαζί μ' όλα τα προσφερόμενα τα άλλα!

Εδώ, όπου ο γλυκόλαλος,

θεοφιλέστατος πατέρας σου·

ω, φίλτατη ψυχή στους ουρανούς

μ' ένα στερνό φιλί

σε εμπιστεύτηκε στους ευσεβείς θεούς!!

Υπατία :

Ηρέμησε γλυκιά μου τροφό,

μάταιος είν' αυτός ο τρόμος!

Τόσο μίσος, τόσο θυμό

να σέρνει πάνω μου ο κόσμος;

Ποιο σφάλμα άραγε να έπραξα;

Δίχως τύψεις, είν' η μικρή ζωή μου!

Γιατί μισούν εμένα οι καλόγεροι

και προσδοκούν τη νέκρωσή μου;

Εγώ, καθόλου δεν τους ξέρω

κι εκείνοι, μάλλον

την ύπαρξή μου πρέπει ν' αγνοούνε

κι οι λανθασμένες φήμες που κυκλοφορούν,

για τα καλά, τη φιλική καρδιά σου ενοχλούνε!

Τροφός :

Όχι! Άκουσα τις βαρβαρικές κραυγές τους!

Όχι! Εγώ, καθόλου δεν υπερβάλλω!

Εσένα καταριούνται κόρη μου!

Δε θέλω πια να σε προσβάλλουν άλλο!!

Η όψη τους φλογίστηκε,

φουρτούνιασ' η ψυχή τους,

αυτά τα τέρατα, θα σε κατασπαράξουνε

μέσα στην ταραχή τους!

Κυριευμένοι από επιθυμίες κι από πάθη,

βλασφημούν την ομορφιά, τη ζωή,

το φως και τα καλά της γης.

Παιδί μου, μείνε λοιπόν κοντά μου

και κρύψου 'δω για να σωθείς!

Υπατία :

Εγώ, έχω μια βέβαιη προαίσθηση,

ότι ο λαός μου, στη στοά, πάντα εμένα περιμένει,

ακριβώς εκεί, όπου η φωνή μου η σοφή,

αναπολεί, την αρχαιότητα τη ρημασμένη!

Μάλλον εκεί θα πάω αγαπημένη μου τροφό

και πριν προλάβει να νυχτώσει,

εκεί, όπου θα δεις

την κόρη σου να εκτελεί το χρέος της

κι ίσως την Αρχαιότητα έτσι να σώσει!

Tροφός :

Σε ικετεύω κόρη μου, μην πας εκεί!

Ορκίσου δε στη ζήση μου αλλά και στη δική σου!

Σκηνή δεύτερη

(Ο ακόλουθος, η Υπατία κι η τροφός.)

Ακόλουθος :

Γυναίκα! Ο επίσκοπος, ο Κύριλλος,

έχει φανερωθεί μες στην αυλή σου!

Υπατία :

Ας περάσει!

Σκηνή τρίτη

(Ο ακόλουθος, η Υπατία, η τροφός και ο Κύριλλος.)

Κύριλλος :

Να σου μιλήσω θέλησα,

ν' αφουγκραστώ τα λόγια σου,

δίχως κανένα μίσος,

δίπλα σ' εσέ ν' αγωνιστώ

για το συμφέρον σου

και το προσωπικό σου κύρος.

Επαινούν τις αρετές σου, αυτές, που 'ναι

μες στην ψυχή σου εγκλωβισμένες,

αυτές, που από τις φλόγες του Θεού

δεν είν' ακόμα φωτισμένες!

Έτσι θέλω να πιστεύω

και γι΄ αυτό έρχομαι εδώ!

Δεν είμαι φορτωμένος από μίσος,

κι ούτε που σκοπεύω να σε βλάψω,

αλλά ως πατέρας τεθλιμμένος

το σωστό να συμβουλέψω, το σωστό να πράξω

και στην οικογενειακή μας θαλπωρή

να σ' επαναφέρω, να σε κατατάξω!

Είναι καθήκον μάλλον,

παρά δικαίωμα η πράξη μου ετούτη

κι υπολογίζω, πως με ειλικρίνεια θα αποκριθείς

σ' αυτήν την έκκλησή μου, τούτη!

Αρκετά χρόνια έζησα

και άσπρισαν και τα μαλλιά μου

κάτω από το βάρος των καθηκόντων, των ιερών,

σε μια πένθιμη εποχή με ψυχική ορμή,

όπου ο ουρανός

δε φανερώνει τα σημάδια των καιρών!

Ευτυχισμένος φτάνω

και πολύ κοντά εκεί που επιθυμώ,

σπέρνοντας τη ζωή, το φως δίχως θυμό!

Κόρη μου!! Ξύπνα!!

Ο Κύριός σου σε προσκαλεί!

Οι θεοί σου πέθαναν

κι η ακάθαρτή σου πίστη έχει χαθεί!!

Εξομολογήσου λοιπόν,

όπως το πράττουνε τα πλήθια,

σε μιαν αγία Θαλπωρή,

στη μία και μοναδική Αλήθεια!!

Υπατία :

Ο πατέρας μου, δικαίως μ' έκρινε

για το σεβασμό, που μ' ενθαρρύνει!

Κύριλλε, σέβομαι το υπέρτατο καθήκον σου,

αλλά το κήρυγμά σου αυτό, κατάπληκτη μ' αφήνει!

Με τη μοναδική ανάμνηση των θείων ιδεών,

που τώρα, όλοι εσείς μου διηγείστε,

προς ένα και μοναδικό ιδεώδες

η ψυχή μου οδηγείται!

Δεν ξέχασα τον Τιμαίο, δεν ξέχασα τον Φαίδωνα!

Κι ο Ιωάννης δεν ελάλησε σαν και τον Πλάτωνα;

Λίγο διαφέρουνε τα λόγια τους,

οι δε σκέψεις τους, οι ίδιες παραμένουν!

Οι λόγοι τους, στην ίδια σωτηρία δεν προσμένουν;

Και οι δυο τους, ομολογούνε σχεδόν,

αυτά, που γνώρισα και είδα!

Την υπέρτατη και ύστατη μοναδική ελπίδα!

Ο Θεός του Κύριλλου,

είναι κι αυτός σ' εμένα σεβαστός,

όπως και η μέλισσα της Αττικής,

που μιαν αλήθεια ελάλει κι αυτή στο ίδιο φως!

Κύριλλος

Το να μπερδέψεις αυτά τα δύο ονόματα

μάλλον είναι βλασφήμια και παραφροσύνη!

Μα τέτοια τύφλωση, αξίζει τη δική μου καλοσύνη;

Όχι! Ο Θεός που λατρεύω, το ανθρώπινο είδος

απ' το αρχαϊκό αμάρτημα ήρθε να ξεπλύνει,

στη βέβηλη εποχή, δεν αποκρίθηκε ποτέ,

γυναίκα, αυτό στη μνήμη σου να μείνει!!

Κάτω από τους πλάτανους, σοφοί παγανιστές

αν είδαν μιαν αμυδρή αναλαμπή και λίγη λάμψη,

το φως τ' ακίνητο μόνο σ' αυτόν θα εκδηλωθεί,

μόνο σ' αυτόν θα λάμψει!

Αυτός ενίκησε το θάνατο

για τους καινούργιους Ουρανούς

και τις καρδιές καθάρισε

από τους κόσμους τους παλαιούς!

Με ένα φύσημα εσκόρπισε

τα περισσότερα βδελύγματα

και έδιωξε από τα θυσιαστήριά τους

τ' ακάθαρτ' αμαρτήματα!

Με την αφιέρωσή του δε στο Θεό,

έδωσε δύναμη, ζωή στον κόσμο, στο λαό!

Γυναίκα! Μίλα λοιπόν!!

Ανθρώπινο έργο ήταν οι πράξεις Του;

Σύγκρινε τους σοφούς σου

με τον Ιησού Χριστό Σωτήρα

και μέτρησε τη δόξα τους

με το σεμνό Του χαρακτήρα!!

Υπατία :

Μα θα ήτανε φροντίδα μάταια θαρρώ!

Κάθε αξία κι αρετή προϊδεάζει την υπακοή μας

και άλλωστε πάντοτε ένας θεός λαλεί

μέσ' απ' τα στόματα σοφών μας.

Κι εγώ, αυτό που πρέπει θα αποδίδω

εις το σοφό Προφήτη μου τον εμπνευσμένο

κι όπως κι εσύ και στον πατέρα μου,

τον Σεβαστό και Ιερωμένο!

Κύριλλε, μάθε ν' αποδίδεις ισότιμη δικαιοσύνη

σημειώνοντας καλύτερα,

από το δάσκαλό σου

και τη δική μου ιεροσύνη,

την ύστατη απόσταση εκείνη!

Γίνε ευθύς και δίκαιος!

Ποια καταγγελία μας αποδίδεις;

Εμείς δεν αγρυπνούμε μόνοι μας

δίπλα σε τάφους και ναούς,

που βρίζεις και συντρίβεις;

Είμαστε οι ιερείς ενός βουβού ουρανού

κι ενός αρχαίου θησαυρού,

οι αμφίβολοι κληρονόμοι!

Τι θέλεις, Κύριλλε, από εμάς;

Τι χρειάζεσαι ακόμη;

Ναι, οι καιροί είναι δίσεκτοι,

αλλά όχι και για τη δική σου Άγια Εκκλησία!

Αλλά, για μας πατέρα μου,

που διδασκόμαστε μελέτη,

ειρήνη και κατάνυξη, με ταπεινωτική θυσία!

Γύρνα το βλέμμα σου πίσω στο παρελθόν,

ζωντάνεψε τη θύμησή σου,

τα πεπρωμένα που διέπρεψαν,

τη δόξα τη δική μας συλλογίσου!

Τι λοιπόν; Ήτανε ένα όνειρο οι θεοί μας;

Μήπως μας είπανε και ψέματα εμπαίζοντάς μας;

Κύριλλε, δες τι άφθαρτος κόσμος

βγήκε από αυτά τα χέρια τα αθάνατα,

σημαδεμένα από τη διάνοιά τους,

σύμβολα ζωντανά κι αρμονικά πονήματα!

Δημιουργημένα κατά ομοίωσή τους

κι έτοιμα να εξωραϊστούν

μέσα στο φως, στην τάξη,

πάντα αξιοσέβαστα

με μια περίσσια πράξη!

Τι λοιπόν; Αυτό το ωραίο παρελθόν

να ήταν παρά ένα ψέμα, μια πλάνη

ή ένα αιώνιο φάσμα απατηλό,

που φιλόφρονους μας έχει κάνει;

Τώρα, βλέπω να ψελλίζονται

των αρχαίων η γλώσσα και οι διδαχές

και στο Ευαγγέλιο σας ν' ακούγονται

του Ομήρου και του Βιργίλιου οι φωνές!

Αχ!!! Στην ηχώ, που έρχεται

από το παρελθόν το δοξασμένο,

άκουσε Κύριλλε, το μήνυμα το καταπονεμένο!!

Άκουσε τους χρυσούς ρυθμούς στο δείλι,

να φέρνουνε η θάλασσα

κι ο αγέρας του βουνού

πάνω στα θεϊκά τα χείλη!

Τα μάρμαρα να ευγλωττούν

στους λευκούς Παρθενώνες

κι οι καλλιτέχνες οι πιστοί

ν' απαθανατίζονται μες στους αιώνες!

Κοίτα κάτω από το γαλάζιο,

που μόνο αιώνες το φωτίζουν,

της Ιωνίας τα νησιά

στης Σαλαμίνας τα νερά να κυματίζουν!

Η δε αγάπη για την ελευθερία και την πατρίδα

να θριαμβεύει στου Αγίου Κάλλους την αψίδα.

Και στ' αυστηρά τα πλαίσια των εστιών

όπου οι μεγάλοι νομοθέτες μας

τις δημοκρατίες παγιώνουν,

οι σοφοί μας, μεσ' απ' τα δύσκολα τα μονοπάτια

του Ανθρωπίνου πνεύματος

το μεγαλείο θεμελιώνουν!

Μπορείς λοιπόν να αρνηθείς όλους τους θεούς μας

ή όπως εσύ επιθυμείς και θέλεις, να τους βρίζεις!

Αλλά δεν σου επιτρέπω

τα κείμενα να κόβεις και να σκίζεις!

Ή και τον Ήλιο μας,

στους ουρανούς τους σκοτεινούς

να τον βυθίζεις!!

Τι να σου πω, κάνε ό,τι θες!!

Το έργο σου δεν έχει όριο!

Η πράξη σου,

θα είναι ένα περιγέλασμα πελώριο.

Ω, θεοί, που με προστατεύετε!!

Θεοί της μητέρας Παλλάδας!!

Εσάς, που ο γερο-Όμηρος ελάλησε

μπρος στο χρυσό κατώφλι της Ελλάδας!

Δε σας καταριέμαι!

Ω, δυνάμεις αποσιωπημένες κι όμως εφικτές!

Εσείς, που ήσασταν τιμή για υπέροχες φυλές!!

Τα έργα σας αναγνωρίζω

από τις ύψιστές σας αρετές!!

Κύριλλος :

Καλά! Αναγνώρισέ τους λοιπόν αυτούς,

απ' τους καρπούς,

που σκόρπισαν στην οικουμένη!

Αυτοί οι δαίμονες της κόλασης

με τα περίεργα ονόματα μεταμφιεσμένοι,

που μόλυναν την ψυχή ολάκερη

με κάποιο απόκρυφο δηλητήριο,

καταπνίγοντάς την

στ' ακάθαρτο της ύλης θυσιαστήριο!

Αυτοί, που κάτω από τον ψεύτικο χρυσό μανδύα

μιας μάταιης ομορφιάς

κρύψανε την άρνηση

και τις αισχρότητες της ασχήμιας!

Όταν οι λαοί είναι πάντα

με τέτοια δόγματα τροφοδοτημένοι,

από τις ρίζες

μέχρι και τους κορμούς τους ξεραμένοι,

ανθίζοντας λίγο απ' έξω

και με το θάνατο μες στην καρδιά,

στο τέλος, πέφτουνε νεκροί

απ' τα χτυπήματα της κόσας τα βαριά!

Κι όταν η Ρώμη διαδέχτηκε

την Ελλάδα την υποδουλωμένη

καλύπτοντας με αίματα,

ακόμα και τους χρησμούς της Σίβυλλας,

τότε φοβισμένη ματαιοπονούσε

μες στα σκισμένα της τα στήθη

για τις κραυγές και για τα μίση,

που ξεσηκώνανε του κόσμου όλα τα πλήθη!

Ενός κόσμου, που ήθελε

όλα τα δεσμά του να σπάσει

και τη μαύρη μοίρα του αφανισμού να ξεπεράσει,

βλασφημώντας μέσα στους σιωπηρούς ναούς του,

ακόμα και τους ίδιους τους κωφάλαλους θεούς του!

Παιδί μου!

Στήσε τ' αυτί σου και λίγο αναρωτήσου!!

Πες μου τι έγινε η δόξα η αρχαία, η δική σου;

Ή μάλλον άνοιξε τα μάτια σου,

και κοίτα ανάμεσα στων κορακιών τα σμήνη,

πως ο πυρσός ο βάρβαρος,

που περιτριγυρίζει μες στα ερείπιά σου,

αργά-αργά συνθλίβεται και σβήνει!

Και δες, πως ο Μέγας Καίσαρας, ο χριστιανός,

στον ίσκιο του Σταυρού,

κατάφερε την Αυτοκρατορία του

μες στο Βυζάντιο να στεγάσει,

τα μεθυσμένα βακχικά δεσμά

να διώξει και να σπάσει!

Κι έτσι, από την πρώτη μέρα που θριάμβευσε,

το Άγιο Λάβαρο μέσα στο Φως κυμάτισε!

Και πρόσεξε να δεις,

πως μ' ένα χοντρό πέπλο

σκοτείνιασε ο ουρανός,

όταν ταλαντεύτηκε για τα καλά ο Ιουλιανός,

μετατρέποντας σε σάβανα όλα τα πορφυρά

κι αναστήνοντας για λίγο τους θεούς του

μέσα από τα ελάχιστα οστά!

Σαν παράφρονας κι αυτός,

ξέγραψε με μιας

τον Ιησού Χριστό Σωτήρα

τσακίζοντας το μέλλον μας

και πλημμυρίζοντας τη γη

με την παλιά του πείρα!

Και πάλι θυσίασε τα άτιμα θυμιάματα

στα πρόστυχα τα είδωλά τους,

πολλά χρυσά διοχέτευσε

για την αποστασία τους,

παγίδεψε όλα τα όνειρά τους!

Και πολύ σύντομα,

από τα εγκλήματά του, αποτυχημένος,

εφώναξε: «Γαλιλαίε, πεθαίνω ηττημένος!»

Δες μέσα σ' αυτήν την ισχυρή μανία,

πως η ανθρωπότητα,

παραδίδεται στης θάλασσας την τρικυμία!

Και πες μου λοιπόν,

σε ποια βαθιά κοίτη

μπορείς να κρατήσεις

αυτόν το χείμαρρο που τριγυρίζει,

που μέρα παρά μέρα

με μια σφοδρότητα φουσκώνει,

σκάβει το δρόμο του και ξεχειλίζει;

Είναι ένα πελώριο κόχλασμα αναβρασμού

συμφερόντων και παθών,

διψασμένο απ' τους πόθους

των καημών και των καιρών!

Τώρα, βλέπεις γερασμένοι λαοί

να πλέουνε μέσα στα ναυάγια

και νέα έθνη να ξεπηδούν απ' άλλα πλάγια!

Αδύναμοι οι μεν και ξέφρενοι οι άλλοι,

κυλούνε με ορμή

μες στην ανθρώπινη την πάλη.

Κόρη μου! Πώς διανόησες

να διακόψεις αυτό το δυνατό το κύμα;

Και πώς φαντάζεσαι

να θέσεις ένα τέλος

σ' αυτό το τολμηρό το βήμα;

Μήπως σκέφτεσαι,

μέσα από τα επιλεγμένα μονοπάτια

στους κήπους του Πλάτωνα να εισχωρήσεις

και με τον τρόπο σου,

τους πρόναους της Ελευσίνας να στολίσεις;

Τώρα βλέπω ότι μια καινούργια κλίνη

στα κύματα προβάλλει

και μια νεότερη ημέρα

εμφανίζεται και ξεπροβάλλει!

Το αίμα του Θεού μου,

όλο στεριώνει ανάμεσά μας,

για ν' αγκαλιάσει στο ναό Του

τα μύρια οράματά μας!

Εκεί, όπου με μιαν ορμή κοινής ελπίδας,

ολόκληρη η ανθρωπότητα θα συλλογίζεται

τις ανθρώπινες αξίες τις μεγάλες,

την Ειρήνη, την Ελευθερία, το καθήκον της ζωής

και εν γένει πολλές άλλες!

Έτσι λοιπόν, Υπατία,

οι αιώνες από χαρά

θα διαβαίνουν, θα κυλούνε

και την ανθρωπότητα,

μόνο ενωμένη στο Θεό,

θα την δοξολογούνε!

Υπατία :

Πήγαινε λοιπόν! Και μη μετράς

τη δύναμή σου την αντίστροφη!

Εγώ, γνωρίζω, πως ο κόσμος μας

βαδίζει σε καταστροφή!

Ο ευγενής ο Ιουλιανός,

κατέληξε κι αυτός στη θλίψη,

τ' ομολογώ, η ματαιότητα αυτή δε θα μας λείψει!

Όμως εκείνο, που προσπάθησε ο Καίσαρας,

ούτε κι εγώ, δεν το φαντάστηκα καθόλου,

σ' αυτούς τους προδομένους τους θεούς

ολόκληρη η ανθρωπότητα

να ξεσηκώνεται διόλου!

Το παρόν, το μέλλον, η δύναμη και η ζωή,

ολάκερη είναι δικιά σας

κι ο θάνατος που μας γυροβολά,

εβρίσκεται για τα καλά μες στα μυαλά σας!

Αλλά, εσένα, γιατί τόσο

η οργή σε παρασέρνει;

Και γιατί μες στα ερείπιά μας αυτά,

ύβρεις, κακολογήματα μας φέρνει;

Και τι φοβάσαι, Κύριλλε,

από τους λατρεμένους μας νεκρούς;

Εσύ, που τ' αμόλυντα χέρια σου σηκώνεις

και τ' απλώνεις προς τους ουρανούς;

Μήπως αυτό το κάνεις

για να καθαρίσεις τη δήθεν ακαθαρσία

και να διαδώσεις στους νεογέννητους λαούς

ειρήνη και σοφία;

Προσπάθησε λοιπόν,

παρά να μας συκοφαντείς

και βγάλε από τα σπλάχνα σου

τις αγριότητες που διηγείς!!

Κι αν είναι πράγματι σωστό,

ότι ένας καλός Θεός σε συμβουλεύει,

γίνε κι εσύ καλόψυχος,

γλυκύτατος κι αδελφικός

όπως αυτό καλύτερα βολεύει!

Κοίτα γύρω σου!

Ολόκληρη η Αυτοκρατορία

είναι με σκοτωμούς μπλεγμένη

και δεν υπάρχει μέρα, που να μήνε ξεπηδά

μια νέα αίρεση στην οικουμένη!

Κι αυτό, ισχύει, από τότε, που ο Κωνσταντίνος,

στη Νίκαια συγκέντρωσε

τους θριαμβεύοντες πατέρες,

για να στεριώσει με δαύτους, την πίστη του,

στριμώχνοντας τον κόσμο μας

με του Αθανασίου τις επιταγές,

προς τις δικές του σφαίρες.

Τι μάταιες προσπάθειες!

Τι πάθος και διχόνοια!

Δεν έπαψαν ν' αναστατώνουνε

τα έθνη μας αιώνια!

Κύριλλε, πάντα η πορφυρή σας ιδεολογία, αιρετικούς θα κρύβει,

μίση, αντίθεση σκληρή

και αναθέματα θα αναδίδει!

Πού είναι η Ειρήνη, η Αγάπη,

που διδάσκεται στις εκκλησίες;

Τι αποβλέπουνε αυτές οι διδαχές

κι οι άφθονες θυσίες;

Θέλεις, εγώ,

τους ένδοξους προγόνους μου ν' απαρνηθώ;

Κι έτσι, για χάρη του Θεού σου,

τυφλά, στην πίστη σου ν' αφοσιωθώ;

Κύριλλε, άκουσέ με καλά!!

Αύριο, σε χίλια χρόνια, σε είκοσι αιώνες,

είτε όπως εσείς το θέλετε,

μέσα στους κυκεώνες,

ο καταπιεσμένος άνθρωπος

θα καταφέρει να ορθώσει το ανάστημά του

μπρος στις αμέτρητές σας λεγεώνες!

Κι αυτός ο χρόνος, που σας καθιστά δυνατούς

και πάλι, αυτός ο χρόνος θα σας φθείρει!

Και μια και όλα φθείρονται παντού,

το έργο σας για τα καλά θα εξανεμιστεί,

αργά και σταθερά,

πάνω σε ακατάκλιτη σκιά θα γείρει!!

Κύριλλος :

Και τι ξέρεις εσύ;

Και από πού πηγάζουνε αυτές οι εικασίες;

Και πώς τολμάς,

στον ουρανό χαμό να προμηνύεις,

μ' όλες αυτές τις προφητείες;

Τι νομίζεις, ότι η εκκλησία του Θεού

θεμελιωμένη μες στη δόξα,

από το αίμα των μαρτύρων,

θα διαλυθεί με μιας, σαν φάρος λαμπερός,

από το βλέμμα των κακόβουλων ονείρων;

Καταφρονείς σε τέτοιο βαθμό τη θεία δίκη,

πρόσεξε, μη σκάσει πάνω σου η αστραπή

και σε συντρίψει σαν σκουλήκι!

Αλλά μου φαίνεται και πάλι παρασύρθηκα!

Ο Θεός, που μιλάει μέσα από τη φωνή μου,

ακόμα προσπαθεί να σώσει την υπομονή μου!

Γυναίκα, πρόσεξε καλά!!

Εάν για παράδειγμα διαλέξουμε μια βάρκα,

που πάλλεται αντίθετα στα κύματα,

μακριά από τις στέρες

και φτάσει νικηφόρα σ' ένα λιμάνι απάγκιο,

όπως εκείνες, των χριστιανών τις πρώτες μέρες.

Τότε, ο τρόπος της νίκης, ας μη μας ενοχλεί,

έστω κι εάν ακόμα, αυτός,

παράγει ένα κακό και μια παραφροσύνη,

ή και μία αίρεση,

που διαχωρίζει τους σκοπούς της εκκλησίας

και με το ψέμα της το ολόγιομο

μας φέρνει την αισχύνη!

Κι αν λοιπόν η ξέφρενή μας συμπεριφορά,

μας σπρώχνει σε υπέρμετρη ελευθερία,

μην αφεθείς να χαίρεσαι πολύ,

γλυκιά μου Υπατία!

Τουλάχιστον, τα πάθη μας αυτά

είναι ορμές μιας ύστατης επιθυμίας!

Έτσι ακριβώς το πολεμάμε το κακό

και μην το θεωρείς αυτό, σημείο αδυναμίας!

Μαχόμαστε της Αβύσσου όλα τα πνεύματα

και την ακάθαρτη τη βουλιμία

και με τα χέρια μας τα πύρινα

ζυμώνουμ' τις ψυχές μας στο Θεό

με μιαν ιδιαίτερη χημεία!

Και τι μας ενδιαφέρει η ταραχή,

εφόσον η κιβωτός είναι άθικτη και επιπλέει,

εάν το πλοίο μας, με ένα φύσημα αυθόρμητο,

ολόρθο και σταθερό,

προς ένα θεϊκό λιμάνι πλέει;

Κάποτε, ο Πέτρος, φοβισμένος κι αυτός,

τραγουδούσε τα εξής:

«Πάνω στο αγριεμένο κύμα,

ο Θεός, μας καλεί απ' τα έγκατα της γης.»

Εάν κόρη μου, μέσα στην καλοσύνη του,

ο Θεός έχει σκοπό να μας εγκαταλείψει,

όπως και οι Απόστολοι,

θα προχωρήσουμε κι εμείς

δίχως το θάρρος μας να εκλείψει!!

Όταν ένα τέτοιο Άγιο Θαύμα εκπληρώνεται,

αυτό, και η πίστη το θαυμάζει

και τότε, ο θρίαμβος αυτός,

γίνεται σύμβολο κι ακμάζει!

Κόρη μου! Άκου λοιπόν προσεκτικά

και άνοιξε τα δυο σου μάτια!!

Ακολούθα με σ' αυτά τα δύσκολα τα μονοπάτια!

Μάθε, ότι το κενό ξεδιπλώνεται

μόνο σ' αυτούς, που δεν έχουν ελπίδες

και μήνε καθηλώνεσαι κι εσύ

μόνο σ' αυτά που πρωτογνώρισες και είδες!

Μήπως φοβάσαι τη ζωή;

Μήπως λατρεύεις τους νεκρούς μέσα στα βύθεια;

Οι λατρεμένοι σου θεοί εξανεμίστηκαν!

Και τώρα θριαμβεύει στα καλά,

του Ιησού Χριστού η Αλήθεια!!

Υπατία :

Αυτά, που λες Κύριλλε,

ελπίζω να μην τα πιστεύεις!

Οι θεοί μου ζούνε μέσα μου

κι άλλο δεν χρειάζεται να με μπερδεύεις!

Δεν είναι σχήματα απατηλά,

που υποκύπτουνε στ' ανθρώπινα τα πάθη,

αλλά είναι λατρεμένα από τους ταπεινούς

όπως τα είδανε τα ύστατα τα πνεύματα,

μέσα στων ουρανών τα βάθη.

Υπάρχουνε, ανάμεσα στο χώρο τον αστραφτερό

μην έχοντας συγκεκριμένες κατοικίες,

αρμονικές τροχιές, στης γης

και στ' ουρανού τις παροικίες.

Θέλγουν τη σκέψη, τα αυτιά, τα μάτια,

προσφέροντας στους ύψιστους σοφούς

τα προσιτά πνευματικά παλάτια.

Αυτοί είναι οι θεοί μου,

που ένας αιώνας αχάριστος

απομακρύνεται από αυτούς με πάθος!

Εγώ, αυτούς τους δύστυχους,

δεν τους προδίδω,

με τίποτα δεν κάνω τέτοιο λάθος!!

Ο δε χρόνος, υβριστικός

και τυφλωμένος από τη δόξα μας,

άτιμα αποστεφανώνει

τις κεφαλές μας ηττημένες!

Το διαισθάνομαι, το βλέπω Κύριλλε

και είναι οι ώρες σκοτεινές,

και είναι οι μέρες μετρημένες!

Και μπρος στον πρόσφατο εγωισμό,

όλα τα πλούτη διαιωνίζει,

αγνοεί το μέλλον του

κι ανώφελα φωνάζει και βουίζει!

Ω, βασιλείς αρμονικοί!!

Ένδοξοι αρχηγοί με το σοφό σας πνεύμα!

Εσείς, που κρατάτε τη λύρα ως φωνή,

τη ζυγαριά ως στέμμα!

Ήρθε εκείνος,

που ανήγγειλαν στα οράματά τους

τα ένδοξα σοφά μας πνεύματα!

Εκείνος, που αναφέρει ο Αισχύλος

στα δύο θεατρικά πονήματα!

Τώρα, ξεπηδά από τον τάφο του

κι είναι στο αίμα ιεροκηλιδωμένος,

κρατώντας του μαρτυρίου τον σταυρό

στον ώμο του, ο Εσταυρωμένος!

Προσφέρεται στην οικουμένη,

είτε με το σταυρό, είτε με το σπαθί του,

για να 'περασπιστεί νέους πιστούς,

πάνω στη Γη του,

στολίζοντας τους πρόναους,

με την αθάνατη φυλή του!!

Έννοια σας θεοί μου!

Εγώ, μέχρι και την τελευταία μου πνοή,

από αυτές τις προσβολές,

θα προστατέψω τη θεϊκή σας τέφρα,

κι ευτυχισμένη θα πλανιέμαι στο εξής,

εάν σωθεί με την αθανασία σας

και η δική μου νέκρα!!

Χαίρετε! Ω, της Ελλάδας βασιλείς!

Χαίρε, για πάντα, Κύριλλε ευγενικέ,

που αδίκως ελαλείς!!

Κύριλλος :

Απαρνήσου αυτά τα σφάλματα!

Ω, κόρη μου, δυστυχισμένη!

Νομίζεις, πώς οι ζηλωτές θεοί σου σε ακούν;

Ω, θλιβερή μου τυφλωμένη!

Αγανακτώ και ταυτοχρόνως για σε κραυγάζω

και με τα σε, συμπέρασμα δε βγάζω!

Αφού δεν θέλεις να με πιστέψεις

και να με καταλάβεις

και η καρδιά σου σκληραίνει

κάτω από αυτό το ολόκακο το πνεύμα,

εγώ, πια δε θ' ασχοληθώ με σένα κόρη μου,

και δε θα επιμένω να σε γιάνω,

από αυτό εδώ το ψέμα!

Μονάχα, δυο τελευταία λόγια

θέλω να σου πω

και μην κακολογείς την άμυνά μου!

Μια σωτηρία σου υπολείπεται,

κι αυτήν την λεν σιγή, κυρά μου!

Μόνο ο Θεός θε να σε κρίνει,

εάν δεν το έχει ακόμα κάνει,

η οργή Του είθε να σε βρει

κι οπωσδήποτε θα σε ξεκάνει!!

Υπατία :

Εγώ, δε μπορώ όλα αυτά να τα ξεχάσω

με μίαν άνανδρη σιωπή!

Θέλω, την αλήθεια, το ωραίο να ζυγώσω

δίχως να αισθάνομαι ντροπή!

Εδώ και δύο μέρες, άνδρες της ερήμου,

σαν μανιασμένο αφροβόλι,

έχουν αναστατώσει αυτήν την πόλη.

Ξυπόλητοι κι απ' τη νηστεία

και τον ήλιο ξεραμένοι,

ξεχύθηκαν στους δρόμους της,

ακαλλιέργητοι φανατικοί, ξεθυμασμένοι!

Λένε, πως ένα δυσοίωνο σχέδιο και φανατικό

έφερε στην πόλη μας

αυτό το στράτευμα το εκστατικό!

Το ξέρω, το γνωρίζω ότι θα πεθάνω

και είμαι υπερήφανη, που οι θεοί επέλεξαν εμένα!

Κύριλλε, αν και τιμώ τη μέριμνά σου για εμένα,

από εδώ και στο εξής,

δε θέλω ενόχληση από κανένα!

(Ο Κύριλλος και ο ακόλουθος βγαίνουν έξω.)

Σκηνή τέταρτη

(Η Υπατία και η τροφός.)

Τροφός :

Παιδί μου! Θα πεθάνεις;

Μόλις που τ' ομολόγησες!

Αυτή η πράξη σου στ' αλήθεια με τρομάζει!

Υπατία :

Σε αποχαιρετώ, γλυκιά μου παραμάνα!

Χαίρε καλά! Και για τα μένα μη σε νοιάζει!

(Βγαίνει η Υπατία.)

Η δικαιοσύνη του Κορρεγιδόρ

του Alejandro Casona

(Μονόπρακτη ισπανική λαϊκή φάρσα)

Μετάφραση και επιμέλεια από τα γαλλικά

Ιωάννης Σ. Μποζίκης


ΣΑΝ ΕΙΣΑΓΩΓΉ

Το σκηνικό της μεσαιωνικής δικαιοσύνης, που διαδραματίζεται σ' αυτό το έργο του Alejandro Casona αποδίδεται αριστουργηματικά, ζωγραφισμένο με πλούσιο χρώμα και γέλιο. Συνάμα, ξεδιπλώνεται ο μουχλιασμένος μεσαιωνικός κόσμος της διαφθοράς. Ο Κορρεγιδόρ, ένας ανώτατος δικαστής, μεταχειρίζεται όλα τα παράνομα και παράλογα μέσα για να δικαιολογήσει τη λαιμαργία του και συμπεριφέρεται σαν τους κοινούς ανθρώπους, που ο ίδιος δικάζει, χάνοντας και την ελάχιστη υπόληψη που του απομένει.

Πρόσωπα του θεατρικού έργου

Κορρεγιδόρ (ο Δικαστής)

Γραφέας (Ο γραμματικός του Δικαστηρίου)

Πανδοχέας

Κυνηγός

Προσκυνητής

Ράφτης

Υλοτόμος

Αλγκουαζίλ (χωροφύλακες του Δικαστηρίου)

Ένας Δικαστικός Κλητήρας

Βρισκόμαστε στην αίθουσα του Δικαστηρίου όπου ο Κορρεγιδόρ (Δικαστής) αποδίδει δικαιοσύνη. Στη σκηνή είναι τοποθετημένα τα ακόλουθα αντικείμενα: από αριστερά το επίσημο πορτραίτο μιας Μεγαλειότητας της Καστίλης, στο κέντρο ένα τραπέζι με ένα πράσινο σκέπασμα, όπου σχηματίζεται το οικόσημο της Καστίλης και τρεις δερμάτινες καρέκλες. Στο βάθος, βρίσκεται μια κλειστή πόρτα, όπου στέκονται δύο αλγκουαζίλ (χωροφύλακες).

Μετά από ένα χορταστικό γεύμα, μπαίνουν στην αίθουσα ο Κορρεγιδόρ και ο γραφέας (γραμματικός) του δικαστηρίου. Η λαιμαργία ξυπνά στα μάτια τους μια έντονη φλόγα, προκαλώντας μιαν εμπιστευτική συζήτηση.

ΓΡΑΦΕΑΣ: Μα την ψυχή μου την αθάνατη! Ποτέ μου δεν είχα γευτεί τέτοιο γεύμα. Ομολογουμένως, το τραπέζι σας κύριε Κορρεγιδόρ ήταν υπέροχο, όπως το αξιώνει η φήμη σας! Το καλύτερο στην γύρω περιοχή.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Αγαπητέ μου γραφέα! Κάθε ηλικία απολαμβάνει το θανα­τηφόρο της αμάρτημα! Στα είκοσί μου, ήμουνα θύμα της πολυτέλειας, στα τριάντα μου της οργής, στα σαράντα μου του εγωισμού. Και τώρα, στα πενήντα χρόνια που πλησιάζω, προτού φτάσω στην ηλικία της φιλαργυ­ρίας - κατάρα των ηλικιωμένων - ευλογώ αυτήν την λαιμαργία, που με προστατεύει από τόσες και τόσες δυστυχίες και μου προσφέρει μια απεριόριστη ευτυχία.

ΓΡΑΦΕΑΣ: Έτσι λοιπόν, η Σεπτή Χοροδεσποτία σας, ισχυρίζεται, ότι η λαιμαργία συμπεριλαμβάνεται στις αρετές;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πρωτίστως και χωρίς αμφιβολία! Τόσα χρόνια που είσαι γραμματικός του σεπτού τούτου Δικαστηρίου, πώς βλέπεις τις αποφάσεις μου;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Όλος ο κόσμος τις θεωρεί ως ένα παράδειγμα καλοσύνης, σοφίας και δικαιοσύνης.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Και σε τι αποδίδεις αυτήν την κολακευτική σου εκτίμηση;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Πρώτα από όλα, στην ευγένεια της ψυχής σας!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Λάθος μεγάλο, γραφέα!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Στην λεπτότητα του πνεύματός σας! Ή στο εύρος της πολυμάθειάς σας!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Αρκετά, γραφέα!! Όλα είναι εδώ! (Δείχνει το στομάχι του.) Εδώ, μέσα στο στομάχι! (Εμφανίζεται ένας κλητήρας με ένα δίσκο, δύο ποτήρια κι ένα μπουκάλι κρασί. Ο Κορρεγιδόρ γεμίζει τα ποτήρια.) Ένας άνθρωπος που έφαγε καλά, είναι ένας καλός άνθρωπος! Ένας άνθρωπος που ήπιε καλά, είναι πάντα εύγλωττος! Την ημέρα, που ο Σολομώντας είχε την ιδέα να μοιράσει ένα παιδί στα δύο, σίγουρα θα ήτανε κάτω από το πλήγμα μιας φωτεινής πέψης. (Προσφέρει ένα ποτήρι στο γραφέα.) Υψώνω το ποτήρι μου στο μοναδικό αμάρτημα, που μου επιτρέπει η ηλικία μου να πράξω, αξιοπρεπέστατα!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Στο νέο μας Σολομώντα, της Καστίλης! (Τρίζουν τα ποτήρια τους και σαν γνώστες γεύονται το κρασί.) Μαλβουαζίας;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πολύ παλιό γι' αυτό!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Μαδέρας;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Αρκετά νέο!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Τότε, Γρενάχης!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Tu Dixisti!!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Δοξασμένο ας είναι το αμπέλι που το γέννησε! (Πίνουν το κρασί, απολαμβάνοντάς το.) Και αυτό το γεύμα που μου προσφέρατε, δε θα μπορούσατε κάπως να μου εκμυστηρευτείτε τη συνταγή του;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Δε μάντεψες τι ήτανε;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Κάτι μάντεψα! Στην πρώτη μπουκιά αναγνώρισα μια γεύση λαγού και στη δεύτερη μια γεύση πτηνού.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Φίλε μου ίσως να είχε και τα δύο!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Περιστέρι;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πολύ σκληρό και πετάει αρκετά ψηλά!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Πέρδικα;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πολύ μαλακό και δεν πετάει αρκετά! Ψάξε λίγο πιο ψηλά!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Αγριόπαπια;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πιο κοινό!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Φραγκόκοτα;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πιο λεπτό ακόμα!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Μάλλον το βρήκα! Φασιανός!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Μπράβο! Να το ήμισυ του μυστηρίου φωτισμένο. Και τώρα ας δούμε το άλλο ήμισυ. (Κάθονται δίπλα-δίπλα πλησιάζοντας τις καρέκλες τους και προκαλώντας μια φιλική συζήτηση.)

ΓΡΑΦΕΑΣ: Τότες αφήστε με να θυμηθώ! Η δεύτερη μπουκιά είχε μια γεύση εξωτική! Φρούτων θα έλεγα!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Καλή αρχή!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Μια γεύση φρεσκάδας, όπως ένα γουρουνόπουλο σφαγμένο πρόσφατα, το Δεκέμβριο!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Φίλε μου πλησιάζεις! Και αυτή η λιπαρή απαλότητα;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Γουρουνάκι γάλακτος ίσως;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Το ζεσταίνεις! Το ζεσταίνεις! Και αυτό το άρωμα του κυνηγημένου ζώου;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Ελάφι;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Καίει! Καίει! Και αυτή η μυρωδιά του σπάρτου;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Το βρήκα! Αγριογούρουνο!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Αγριογούρουνο γάλακτος με δαμάσκηνα, α λα μαρκασέν, φίλε μου!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Δοξασμένος ας είναι ο Ύψιστος! Και τότε, τι περιμένει το δημοτικό συμβούλιο για να στήσει έναν ανδριάντα στη μαγείρισσά σας;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Στη μαγείρισσά μου; Vade retro! Βλάσφημε! Νομίζεις ότι η μαγείρισσά μου είναι ικανή να κάνει ένα τέτοιο θαύμα; Εάν το είχε κάνει, εδώ και πολύ καιρό θα την είχα κάνει γυναίκα μου! Φίλε μου, οι γυναίκες δεν ξεπερνούν το στάδιο των κοινών γευμάτων! Βραστό κρέας, ορεκτικά και σούπες επί το πλείστον. Ορισμένες, πιο δραστήριες, ίσα-ίσα φτάνουν να κάνουν ένα στιφάδο. Επίσης, έχουν σημειωθεί και περιπτώσεις γυναικών που δραστηριοποιούνται στην paella (παέλα). Φίλε μου, η τέχνη της μαγειρικής είναι αποκλειστικό κληροδότημα της ανδρικής μεγαλοφυΐας! Και επιπλέον, ανάμεσα σε όλους τους άνδρες, ένας είναι ο εκλεκτός!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Το μάντεψα!! Το μάντεψα!! Μη μου το πείτε! Είναι ο Γιούαν Μπλας, ο πανδοχέας!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Ο Γιούαν Μπλας!! Ο άνθρωπος με τα χρυσά χέρια!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Τώρα τα καταλαβαίνω όλα!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Όλα ίσως όχι! Μένει ακόμα να ανακαλύψεις κάποια πράγματα! (Τον πλησιάζει και του απευθύνεται με χαμηλή φωνή.) Δεν κατάλαβες τίποτα; Μια υποψία απάτης, που ξεπετιέται σαν ένα λεπτό άρωμα; Μια ταγκάδα μοιχείας;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Βεβαίως, ανακάλυψα ένα περίεργο άρωμα!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Να 'μαστε! Βλέπω ότι το μάντεψες! Ήτανε το άρωμα της αμαρτίας!!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Ποιας αμαρτίας παρακαλώ;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Φίλε μου! Κοίταξέ με στα μάτια! (Όλο και χαμηλώνει τη φωνή του για να μην ακουστεί στην αίθουσα.) Εγώ, είμαι ένας τίμιος άνθρωπος;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Ο πιο τίμιος, ο πιο δίκαιος, ο πιο άφθαρτος των δικαστών!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Τότε φίλε μου πρέπει να γνωρίζεις, ότι αυτό που φάγαμε προηγουμένως μαζί, ήτανε το προϊόν μιας κλοπής.

ΓΡΑΦΕΑΣ: Μιας κλοπής; Είναι αδύνατον!! Η Σεπτή Χοροδεσποτία σας είναι ικανή για ένα τέτοιο πράγμα; Ικανή για μία κλοπή;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Ακριβώς!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Κι εγώ συνένοχός σας; Και μόνο για μία απλή λαιμαργία;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Μα ακριβώς, είναι αυτή η χαμηλή κατάντια, που με τραυματίζει! Βάλε με μπροστά στο ωραιότερο χαμόγελο μιας πιτσιρίκας ή στον αναστεναγμό μιας χήρας, θα μείνω άπρακτος, σαν ένα κομμάτι ξύλο. Βάλε με μπροστά σε όλο το χρυσάφι του κόσμου και θα με βλέπεις να ταράζω όλους τους νόμους του κόσμου. Αλλά, μη με βάλεις μπροστά σ' ένα γουρουνόπουλο φουρνιστό α λα Μαρκασέν, διότι τότε γίνομαι ένας άνθρωπος χαμένος. (Υψώνει το ποτήρι του.) Στην υγεία του Γιούαν Μπλάς, του πανδοχέα!! Και ο Θεός να τον κρατάει πάντα ζωντανό στους αιώνες των αιώνων!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Αμήν! (Πίνουν το κρασί τους γουλιά-γουλιά. Από έξω ακούγονται φωνές, τουφεκιές και η φωνή του Γιούαν Μπλάς, του πανδοχέα.)

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Βοήθεια!! Βοήθεια!! Έλεος!! Έλεος!! (Οι αλγκουαζίλ τον συγκρατούν μπροστά στην πύλη.)

ΑΛΓΚΟΥΑΖΙΛ: Στάσου!

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: (Προσπαθώντας να εισέλθει στην αίθουσα.) Θέλουν να με σκοτώσουν! Λυπηθείτε με! Είμαι αθώος!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Μα το Θεό! Πρέπει να είναι ο Γιούαν Μπλάς, ο πανδοχέας, αυτοπροσώπως. (Απευθύνεται στους αλγκουαζίλ.) Αφήστε τον να περάσει! (Οι αλγκουαζίλ απομακρύνονται και ο Γιούαν Μπλας τρέχει και πέφτει γονατίζοντας μπροστά στον Κορρεγιδόρ.)

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Ν' αγιάσουν τ' αποθαμένα σας κύριε Κορρεγιδόρ! Σώστε με! Τέσσερα άτομα με κυνηγούν. Είναι έτοιμοι να λιώσουν το κεφάλι μου!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Εδώ! Μπροστά σ' εμένα;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Μέσα στην οργή τους είναι ικανοί για όλα. (Ακούγονται φωνές, που πλησιάζουν.) Να τους! Χάθηκα! Θα 'μαι νεκρός, εάν η δικαιοσύνη δε με προστατέψει!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Γρήγορα Γραφέα! Συγκρατήστε αυτόν τον όχλο! Και κανείς να μη μπει σε αυτή την αίθουσα εάν δε δώσω εντολή. (Ο Γραφέας και οι αλγκουαζίλ βγαίνουν και οι φωνές μειώνονται σταδιακά.) Ηρέμησε παιδί μου! Και για ποιο λόγο σε κυνηγούνε;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Κύριε Κορρεγιδόρ, με κυνηγούνε για μια κλοπή, για μια αποβολή, για τέσσερα σπασμένα πλευρά και για μια κομμένη ουρά γαϊδάρου.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Είναι η πρώτη φορά, που ακούω τέτοια περίεργα παραπτώματα! Πανδοχέα εξηγήσου!!

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Για την κλοπή, η Σεπτή Χοροδεσποτία σας είναι πιο καλά πληροφορημένη από εμένα! Αν καταλαβαίνετε, έχει σχέση με το φασιανό και το γουρουνόπουλο α λα Μαρκασέν, που μου ζητήσατε σήμερα το πρωί! Σκεφτείτε το θυμό του κυνηγού, όταν ήρθε να το ζητήσει και βρέθηκε χωρίς το φουρνιστό του.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Δεν του είπες ότι το γουρουνόπουλο το 'σκασε από το φούρνο, όπως σε είχα συμβουλεύσει;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Θα έκανα καλύτερα να κλείσω το στόμα μου! Άρπαξε το καριοφίλι του, βρίζοντας θεούς και δαίμονες και αν δεν το έβαζα στα πόδια, αυτήν την στιγμή, που μιλάμε, η Σεπτή Χοροδεσποτία σας θα είχε να κάνει με ένα πτώμα!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Καταλαβαίνω την περίπτωση του κυνηγού, αλλά οι άλλοι;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Όταν ο διάβολος μπερδεύεται για τα καλά, όλα πάνε στραβά. Κυνηγημένος από τον κυνηγό, έπεσα σε έναν προσκυνητή και άθελά μου, τού έσπασα τέσσερα πλευρά. Κυνηγημένος από τον προσκυνητή, έπεσα στη γυναίκα του ράφτη, που ήτανε έτοιμη να γεννήσει και έτσι απέβαλε. Κυνηγημένος από το ράφτη, έπραξα ένα άλλο παράπτωμα. Ένα αιματηρό παράπτωμα!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Και τι παράπτωμα σοβαρό έπραξες;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Ο γάιδαρος του υλοτόμου! Ήτανε η τελευταία σανίδα σωτηρίας που μου έμενε, για να ξεφύγω από τον όχλο. Αλλά το καταραμένο ζώο έπεσε χάμω. Τραβώντας το από την ουρά, προσπάθησα να το σηκώσω. Αλλά αυτό έλεγε όχι κι εγώ έλεγα ναι. Στο τέλος, τραβώντας δυνατά, μου έμεινε η ουρά του. Και να, που τώρα, οι τέσσερις με κυνηγάνε, αναζητώντας λυσσασμένα το κεφάλι μου! Κύριε Κορρεγιδόρ, υπερασπίστε με παρακαλώ!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Ησυχία! Γιούαν Μπλας, ησυχία παρακαλώ! Η υπόθεσή σου είναι δύσκολη! Αλλά δεν είμαι κι αχάριστος. Ένας Θεός ξέρει σε ποιον καιάδα θα με ρίξει, εάν δε σε γλιτώσω από τα χέρια τους. Καλύτερα το κράτος να χάσει τα μνημεία του και τις ιστορικές του δόξες, παρά να χαθεί ένας μάγειρας όπως εσύ!

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: (Φιλώντας το χέρι του Κορρεγιδόρ.) Ευχαριστώ δέσποτα μου! (Ο Κορρεγιδόρ ανεβαίνει στην εξέδρα και χτυπάει το καμπανάκι. Η πόρτα ανοίγει.)

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πέστε να περάσουν οι ενάγοντες! (Μπαίνουν ακατάστατα, σπρώχνοντας ο ένας το άλλον. Πρώτος μπαίνει ο Γραφέας κι ακολουθούν ο κυνηγός κρατώντας στα χέρια του ένα όπλο, ο προσκυνητής με την ποιμενική του ράβδο και κρεμασμένα στο λαιμό του τα κοχύλια του Αγίου Ιακώβου της Compostelle (Κομποστέλ), ο ράφτης με τα κοφτερά ψαλίδια του κι ο υλοτόμος κρατώντας γελοία και επιδεικτικά την ουρά του γαϊδάρου του.)

ΚΥΝΗΓΟΣ:Εκεί είναι! Ο κλέφτης! Στη φυλακή!

ΡΑΦΤΗΣ: Ο δήμιος των παιδιών! Στον πάσσαλο!

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ: Άααιι!! Τα πλευρά μου! Τα κακομοίρικα πλευρά μου!

ΥΛΟΤΟΜΟΣ: Το γαϊδουράκι μου! Ο σύντροφος των δύσκολων ημερών μου! Κύριε Κορρεγιδόρ, βλέπετε τι έκανε αυτός ο παράφρονας; Στην κρεμάλα!

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Δικαιοσύνη! Δικαιοσύνη, κύριε Κορρεγιδόρ!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: (Κτυπώντας το καμπανάκι.) Σιωπή, όλοι σας! Κατηγορούμενε, κάθισε! Οι ενάγοντες ας κάνουν κι αυτοί το ίδιο! Θα ακούσουμε τις δύο πλευρές, ως καλή και έντιμη δικαιοσύνη. (Σηκώνει τα χέρια του με μεγαλοπρέπεια.) Εις το όνομα του Πατρός, του Υιού κ.τ.λ. κ.τ.λ. Ορκίζεστε να πείτε την αλήθεια και όλη την αλήθεια, κ.τ.λ., κ.τ.λ.;

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ: Το ορκιζόμαστε!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Η ακροαματική διαδικασία άρχισε! Γραφέα! Παρακαλώ σημειώστε! (Αφού κάθεται ο Κορρεγιδόρ, οι τέσσερις μηνυτές ξεσηκώνο­νται και πάλι.)

ΚΥΝΗΓΟΣ: Εκατό καμτσικιές γι' αυτόν τον κλέφτη!

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ: Τα πλευρά μου! Τα πλευρά μου!

ΡΑΦΤΗΣ: Εκδίκηση για έναν άτυχο πατέρα!

ΥΛΟΤΟΜΟΣ: Δικαιοσύνη σ' αυτόν τον γδάρτη αθώων ουρών (Κλαίει χαϊδεύοντας την κομμένη ουρά του γαϊδάρου του. Ο Κορρεγιδόρ χτυπάει και πάλι το καμπανάκι.)

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Σιωπή σας είπα! Αλλιώς θα εκκενώσω την αίθουσα! Ο πρώτος από εσάς, έχει το λόγο.

ΚΥΝΗΓΟΣ: (Σηκώνεται) Εγώ, κύριε Κορρεγιδόρ είμαι ένας επαγγελματίας κυνηγός. Σήμερα το πρωί, έφυγα για το βουνό. Εκεί, είχα την τύχη να σκοτώσω έναν φασιανό κι ένα αγριογούρουνο γάλακτος. Τα παρέδωσα, μαζί με ένα κιλό δαμάσκηνα στο φούρνο αυτού του δημόσιου εχθρού. (Δείχνει τον πανδοχέα.) Μετά από τρεις ώρες, επέστρεψα για να πάρω το ψητό μου. Αν ήξερε η Σεπτή Χοροδεσποτία σας, τι παραμύθια για αγρίους μού αράδιασε αυτός ο αχρείος. Να δούμε τώρα, εάν αυτός ο αγροίκος, θα έχει την τόλμη να επαναλάβει τα ίδια παραμύθια και στο Δικαστήριό σας.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Κατηγορούμενε, απάντησε! Που είναι τα δαμάσκηνα αυτού του κυρίου;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Έχουν φαγωθεί από τον φασιανό!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Και ο φασιανός;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Αυτός έχει φαγωθεί από το αγριογούρουνο!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Από ένα μικρό αγριογούρουνο; Και το αγριογούρουνο;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Άνοιξε την πόρτα του φούρνου και το 'βαλε στα πόδια σαν ένα βέλος, με κατεύθυνση προς το βουνό!

ΚΥΝΗΓΟΣ: Δεν έχω δει τέτοιο θράσος! Πέρα από την κλοπή, έχουμε την αναισθησία και το ψέμα. Αυτά τα παραπτώματα είναι αρκετά για να εκτελεστεί στην κρεμάλα! (Κουνάει το όπλο του.)

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Ήρεμα, κυνηγέ! Ήρεμα!! Ο θυμός είναι κακός σύμβουλος. Πρέπει να δικάσουμε με νηφαλιότητα! Πραγματικά, οι τρεις δηλώσεις που έκανε de facto ο πανδοχέας, με την πρώτη ματιά, μας φαίνονται παράξενες και περίεργες. Αλλά in principio είναι συζητήσιμες. Κύριέ μου, μπορούμε να αρνηθούμε, ότι οι φασιανοί τρώνε δαμάσκηνα;

ΚΥΝΗΓΟΣ: Βεβαίως και όχι!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Μπορούμε να αρνηθούμε, ότι τα αγριογούρουνα τρώνε φασιανούς;

ΚΥΝΗΓΟΣ: Όχι βεβαίως!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Επιτέλους, μπορούμε να αρνηθούμε, ότι ένα τριχωτό, αναζητεί να επιστρέψει στο δάσος;

ΚΥΝΗΓΟΣ: Κύριε Κορρεγιδόρ, είναι σχεδόν αδύνατον! Το αγριογούρουνο ήτανε νεκρό! Καταλαβαίνετε; Τελείως νεκρό!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Μα τίποτα δεν είναι αδύνατον, εάν τέτοια είναι η επιθυμία του Θεού! Η κόρη του Ζαΐρ, είχε πολύ καλά πεθάνει όταν της ειπώθηκε: «Εσύ, κόρη του Ζαΐρ, που φαίνεσαι νεκρή, ξύπνα ...».

ΓΡΑΦΕΑΣ: Κατά Αγίου Μάρκου, κεφάλαιο πέμπτο, εδάφιο 41!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Νεκρός και καλά νεκρός, ήτανε κι ο Λάζαρος όταν του εδόθη η εντολή: «Λάζαρε, σήκω και περπάτησε».

ΓΡΑΦΕΑΣ: Κατά Αγίου Ιωάννου, κεφάλαιο δέκατο, εδάφιο 43.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Βάζεις σε αμφιβολία τα Άγιά Ευαγγέλιά μας.

ΚΥΝΗΓΟΣ: Κύριε Κορρεγιδόρ, τι σχέση έχουν οι Άγιοι Ιωάννης και Μάρκος σε αυτήν την υπόθεση;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πώς; Είπες τι σχέση έχουν; Γραφέα, σημειώστε παρακαλώ!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Σημειώνω! (Ο γραφέας σημειώνει με μεγάλη ταχύτητα.)

ΚΥΝΗΓΟΣ: Το θέμα μας, αφορά τα θηράματα που παρέδωσα στον πανδοχέα. Κι εγώ, δηλώνω κατηγορηματικά, ότι ένας πανδοχέας δε μπορεί να κάνει θαύματα!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Ανοησία τολμηρή! Όλοι οι πανδοχείς της Γης δεν έχουνε αυτό το ταλέντο να αλλάζουνε το νερό σε κρασί, όπως και την ημέρα του γάμου στην Κανά; Γραφέα, σημειώστε προσεκτικά παρακαλώ!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Σημειώνω!

ΚΥΝΗΓΟΣ: Εγώ δε μιλάω για τα νερά και για τα κρασιά! Για το φουρνιστό α λα Μαρκασέν μιλάω!! Και δηλώνω κατηγορηματικά, ότι το κρέας στο φούρνο, είναι κρέας νεκρό! Και το νεκρό κρέας μένει για πάντα νεκρό!!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Τι λες ανόητε! Μήπως είσαι και σε θέση να αρνηθείς τη νεκρανάσταση; Γραφέα σημειώστε παρακαλώ!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Σημειώνω! Σημειώνω κύριε Κορρεγιδόρ!

ΚΥΝΗΓΟΣ: Μα, κύριε Κορρεγιδόρ!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Σιωπή! Σημειώσατε Γραφέα;

ΓΡΑΦΕΑΣ: Σημείωσα κύριε Κορρεγιδόρ!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Τώρα διαβάστε την κατάθεση παρακαλώ!

ΓΡΑΦΕΑΣ: Πρώτον: ο ενάγων δηλώνει ότι είναι επαγγελματίας κυνηγός. Αυτή η πράξη του, αποδεικνύει μια περιφρόνηση για την πέμπτη εντολή «Ου φονεύσεις». Δεύτερον: δηλώνει χωρίς καμία εντροπή, ότι αδιαφορεί για την Αγία Γραφή μας και για το γάμο στην Κανά, σαν να μην έχουν καμία σημασία. Τρίτον: αμφισβητεί ανοιχτά το δόγμα της Ανάστασης. Τέταρτον ...

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Sufficit! Φτάνει! Λυπάμαι για σένα παιδί μου! Στο κάτω-κάτω, θα μπορούσα να σε συγχωρήσω για τις προσβολές που έκανες σ' έναν έντιμο πολίτη, όπως ο Γιούαν Μπλας, δίχως υποστήριξη μαρτύρων και ακόμα, που εμφανίστηκες ένοπλος στην αίθουσα του Δικαστηρίου. Αλλά μπροστά σε μια αίρεση, τόσο προκλητική, δε μπορώ να σωπάσω! Το μόνο που μου μένει, είναι να υποβάλλω την περίπτωσή σου στην Ιερά Εξέταση!

ΚΥΝΗΓΟΣ: Στην Ιερά Εξέταση!! (Γονατίζει μπροστά στο Δικαστή.) Λυπηθείτε με κύριε Κορρεγιδόρ! Έλεος! Απαρνούμαι και ανασύρω όσα είπα μέχρι τώρα! Mea culpa! Mea maxima culpa! Δικό μου μεγάλο λάθος!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Ο κατηγορούμενος έχει κάτι να προσθέσει σε αυτά που είπε ο κυνηγός;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Σε ότι αφορά εμένα, μπορεί ν' αποσυρθεί εν ειρήνη! Εγώ τον συγχωρώ!

ΚΥΝΗΓΟΣ: Ευχαριστώ φίλε Μπλας! Ευχαριστώ κύριε Κορρεγιδόρ!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: (Χτυπάει το καμπανάκι και σηκώνεται για να ανακοινώσει την ποινή. Σηκώνονται όλοι.) Κατόπιν του συμφιλιωτικού κλίματος, που υπάρχει ανάμεσα στις δύο πλευρές, θα απονεμηθεί και θα αντικατασταθεί στο αζημίωτο η τιμή του πανδοχέα και η φήμη του, που του είχε αμφισβητηθεί από το δεύτερο μέρος. Και ως ποινή, ο πρώτος φασιανός και το πρώτο αγριογούρουνο, που θα σκοτώσει ο κυνηγός, θα τα παραδώσει στο Δικαστήριο, ως τίμημα απελευθέρωσής του, αλλά κι ως τίμημα αποζημίωσης για τον πανδοχέα. Ας σημειωθεί και η πληρωμή των 20 ρέο, για τα δικαστικά έξοδα! Τεμαχίστε! Αλατίστε! Και σερβίρετε ζεστό! Λάθος! Τι είπα; Ταξινομήστε! Σφραγίστε! Και αρχειοθετήστε! (Ο Δικαστής χτυπάει το καμπανάκι και όλος ο κόσμος κάθεται.) Ο επόμενος παρα­καλώ! (Ο κυνηγός επιστρέφει στη θέση του. Σηκώνεται ο προσκυνητής.)

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ: Εγώ, κύριε Κορρεγιδόρ, είμαι ένας φτωχός προσκυνητής, που μόλις επέστρεψα από την Compostelle (Κομποστέλ). Ήμουνα στην εκκλησία και τη στιγμή που διάβαζα ευλαβικά την προσευχή του Αγίου Ροδαρίου, άκουσα επάνω από το κεφάλι μου έναν περίεργο θόρυβο με ουρλιαχτά. Κάτι, όπως όταν η αλεπού βρίσκεται μέσα σ' ένα κοτέτσι. Σήκωσα το κεφάλι μου και άνοιξα τα μάτια μου, νομίζοντας ότι ο ουρανός πέφτει απάνω μου. Όταν, εκείνη τη στιγμή, αυτός ο καταραμένος πανδοχέας, πηδώντας από ψηλά, με σπρώχνει και μου σπάει τα τέσσερα παΐδια μου. Εγώ τώρα, τι θ' απογίνω, γέρος και σπασμένος; Ζητώ δικαιοσύνη! Θεία Δικαιοσύνη!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: (Δείχνοντας εκνευρισμένος, απευθύνεται στον πανδοχέα.) Αχ!! Τέρας της Αποκάλυψης! Έκανες ένα τέτοιο έγκλημα σε ένα γέρο προσκυνητή του Αγίου Γιακώβου της Κομποστέλ; Και σε στιγμή προσευχής και περισυλλογής; Και μπροστά στο ιερό; Πώς να αθωωθείς από μια τέτοια ιεροσυλία;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Κύριε Κορρεγιδόρ, είχα τρελαθεί από το φόβο μου και μπήκα στην εκκλησία για να βρω καταφύγιο. Ο κυνηγός με κυνηγούσε με το όπλο του στο χέρι. Πήρα τη σκάλα για να ανέβω στον άμβωνα. Αυτός ακολούθησε τα βήματα μου. Κι εμένα δεν μου έμενε παρά μόνο μία λύση, να πέσω επάνω από το κιγκλίδωμα. Έτσι έκλεισα τα μάτια μου και να σου, βρέθηκα κάτω. Όμως δεν φανταζόμουν ότι αυτός ο άγιος άνθρωπος θα βρισκόταν ακριβώς από κάτω από το κιγκλίδωμα!!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Φτάνει! Έπεσες σε βαθύ αμάρτημα ιεροσυλίας και ο νόμος οφείλει να είναι αδυσώπητος. Οφθαλμός αντί οφθαλμού και πλευρά αντί πλευρών. Πανδοχέα! Εσύ, θα πας αμέσως στη εκκλησία και ως τιμωρία θα απαγγείλεις την προσευχή του Αγίου Ροδαρίου. Κι εσύ, Άγιε προσκυνητά, θα ανέβεις ψηλά στον άμβωνα της εκκλησίας, θα κλείσεις τα μάτια σου, όπως το έκανε κι ο πανδοχέας και θα πέσεις στο κενό, ακριβώς επάνω του.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ: Μα κύριε Κορρεγιδόρ, εκεί έχει τουλάχιστον πενήντα πόδια ύψος!!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Ακόμα καλύτερα! Όσο πιο ψηλά θα ανέβεις, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η τιμωρία που θα του δώσεις.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ: Και αν δεν πετύχω το στόχο μου και πέσω στο δάπεδο και αντί να σπάσω τα πλευρά του, σπάσω άλλα τέσσερα από τα δικά μου;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Πώς; Άνθρωπε με λίγη πίστη! Αμφιβάλεις για την κρίση του Θεού;

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ: Όχι! Δεν είναι η πίστη που μου λείπει! Αλλά σκεφτόμενος καλά, ίσως και μπορέσω να τα βγάλω πέρα με τα σπασμένα μου πλευρά. Και στο κάτω-κάτω της γραφής, είναι πιο χριστιανικό να υποφέρεις σιωπηρά και να συγχωρείς! Κύριε Κορρεγιδόρ, επιθυμώ να αποσύρω τη μήνυσή μου!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Κατηγορούμενε! Έχεις τίποτα να προσθέσεις σε αυτό;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Τίποτα, κύριε Κορρεγιδόρ!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Τότε, ας ανακοινώσουμε την απόφαση του δικαστηρίου. (Κτυπάει το καμπανάκι και οι παρευρισκόμενοι σηκώνονται όλοι όρθιοι.) Κατόπιν ταυτόχρονης συγκατάθεσης και χριστιανικής αποποίησης και παραίτησης του ενάγοντος, και μόνο γι' αυτήν τη φορά, χωρίς αυτό να δημιουργήσει προηγούμενο και για άλλες δίκες, ο προσκυνητής είναι ελεύθερος να συνεχίσει το ταξίδι του, χωρίς έξοδα και αποζημίωση. Ταξινομήστε! Σφραγίστε και αρχειοθετήστε! (Οι παρευρισκόμενοι κάθονται.) Ο τρίτος ενάγων έχει το λόγο! (Ο προσκυνητής επιστρέφει στη θέση του και σηκώνεται ο ράφτης.)

ΡΑΦΤΗΣ: Εγώ, κύριε Κορρεγιδόρ, όπως βλέπετε, εδώ και εφτά χρόνια, είμαι ράπτης υψηλής ραπτικής. Παντρεύτηκα, με σκοπό να αποκτήσω έναν κληρονόμο. Μέρα - νύχτα, περίμενα αυτόν τον γιο, ο οποίος και θα κληρονομούσε όλα τα υπάρχοντά μου. Στην αρχή, με τη γυναίκα μου, περνούσαμε ολόκληρες νύχτες προσευχόμενοι στο Θεό. Αλλά, οι προσπάθειές μας παρέμεναν άκαρπες. Μαζί πηγαίναμε σε θαυματουργά νερά και στα αγιάσματα του Αγίου Γερμανού χωρίς να βλέπουμε κανένα αποτέλεσμα. Στο τέλος, άρχισα να χάνω την ελπίδα μου, όταν μια μέρα, έγινε το θαύμα! Φαντάζεστε την ευτυχία μας! Το θαύμα είχε ολοκληρωθεί. Μέρα με τη μέρα, παρακολουθούσα τη γυναίκα μου, μετρώντας την κοιλιά της και ευλογούσα τον κάθε πόντο της περιφέρειάς της, θεωρώντας τον εαυτό μου σαν τον πιο ευτυχισμένο ράφτη πατέρα.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Συγκλονιστική η ιστορία σας! Αλλά παρακαλώ ελάτε στο θέμα!

ΡΑΦΤΗΣ: Ναι, αμέσως κύριε Κορρεγιδόρ! Σήμερα το μεσημέρι, εγώ κι η γυναίκα μου κατευθυνθήκαμε προς την εκκλησία με σκοπό να ευχαριστήσουμε τις ουράνιες δυνάμεις, όταν ξαφνικά, άνοιξε η πόρτα της εκκλησίας και ξεπετάχτηκε αυτός ο δαιμονόπληκτος σαν ένας σίφουνας, πετώντας τη γυναίκα μου από τις σκάλες. Έτσι, μεταξύ σύγκρουσης και φόβου, το έργο μου, των τελευταίων επτά ετών, χάθηκε μέσα σ' ένα λεπτό. Κύριε Κορρεγιδόρ! Ζητώ δικαιοσύνη γι' αυτόν τον εγκληματία!

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Κύριε Κορρεγιδόρ είμαι αθώος! Φίλε ράφτη, εάν γνώριζα ότι η γυναίκα σου ήταν έγκυος, θα προτιμούσα να βγάλω τα μάτια μου, παρά να την σπρώξω! Συγγνώμη ράφτη, αδελφέ μου!

ΡΑΦΤΗΣ: Τίποτα δεν αλλάζει με τις συγγνώμες σου! Σήμερα το πρωί, ήμουνα ένας ευτυχισμένος πατέρας και τώρα που με βλέπεις, είμαι ο πιο δυστυχισμένος των ανθρώπων. Τώρα πια, η γυναίκα μου είναι πλαδαρή σαν ένα κενό μπαλόνι. Ας απονεμηθεί δικαιοσύνη, κύριε Κορρεγιδόρ!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Αχ! Δύστυχε πανδοχέα! Αυτή τη φορά δε θα τη γλιτώσεις! Πάρε μαζί σου τη γυναίκα αυτού του γενναίου και δύστυχου ανθρώπου και εργάσου ασταμάτητα και χωρίς ανάπαυση μέχρι να τη φουσκώσεις. Ακριβώς όπως ήτανε σήμερα το πρωί. Άντε παιδί μου και κάνε γρήγορα!

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: (Σηκώνεται αποφασισμένος.) Έλα κυρά μου! Έλα πάμε!

ΡΑΦΤΗΣ: (Αναστατωμένος) Εεεε!! Σιγά πανδοχέα! Συγγνώμη κύριε Κορρεγιδόρ, διαμαρτύρομαι γι' αυτήν την ποινή!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Η διαμαρτυρία σου απορρίπτεται! Εάν αυτός ο αχρείος ο πανδοχέας έχει καταστρέψει τη σοδιά σου, είναι εύλογο να σου την αντικαταστήσει με μιαν άλλη!

ΡΑΦΤΗΣ: Αρνούμαι!!! Είναι μια φανερή αδικία!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Προσβολή στο Δικαστή! Είκοσι ρέο πρόστιμο για προσβολή του δικαστηρίου! (Ο Γραφέας γράφει με μεγάλη ταχύτητα, και τα έγγραφα πολλαπλασιάζονται.)

ΡΑΦΤΗΣ: Το ίδιο μου κάνει για το πρόστιμό σας! Θα έδινα όλη την περιουσία μου για να δω αυτόν τον αχρείο και πρόστυχο, κρεμασμένο στα ψηλά!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Απόπειρα δωροδοκίας! Σαράντα ρέο!

ΡΑΦΤΗΣ: (Αγανακτισμένος, ψάχνοντας για στήριξη στο ακροατήριο.) Ακούτε, κύριοι, φίλοι μου; Μπορούμε να συναινέσουμε σε μια τέτοια απόφαση;

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Παρακίνηση για ξεσηκωμό! Άλλα ογδόντα ρέο!

ΡΑΦΤΗΣ: Θα αποταθώ στο Βασιλιά! Και ακόμα, αν είναι ανάγκη, στη Ρώμη!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Εκβιασμός! Συνεργασία και συμπαιγνία με ξένες δυνάμεις! Εκατόν εξήντα ρέο! Ενάγων, έχεις κάτι άλλο να προσθέσεις;

ΡΑΦΤΗΣ: (Ηρεμώντας αμέσως.) Κυρ... κύριε Κορρεγιδόρ, σας ευχαριστώ πολύ! Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω. Μόνο θα ήθελα κάτι να παρατηρήσω στη Σεπτή Χοροδεσποτία σας. Παραιτούμαι από τις κατηγορίες μου κατά του πανδοχέα χωρίς μίσος και υστεροβουλία, για οποιαδήποτε χρηματική αποζημίωση, αλλά σας πληροφορώ, ότι προτιμώ να σπείρω μόνος μου τους καρπούς μου στη γυναίκα μου!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Τότε τα πράγματα αλλάζουν! Μπορούμε να επανεξετά­σουμε το θέμα σου! Κατηγορούμενε, έλα εδώ! Εσύ συμφωνείς με την άποψή του;

ΠΑΝΔΟΧΕΑΣ: Μάλιστα κύριε Κορρεγιδόρ! Όπως νομίζετε! Εγώ πάντως δεν έχω καμία αντίρρηση να αποκαταστήσω τη ζημιά σε αυτήν την κακόμοιρη γυναίκα.

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: (Χτυπάει το καμπανάκι κι όλοι σηκώνονται.) Τα δύο μέρη συμφιλιώθηκαν! Είκοσι, σαράντα, ογδόντα και εκατόν εξήντα ρέο! Όλα τριακόσια στρογγυλά! Πληρώστε, αποταμιεύστε, καταγράψτε και αρχειοθετήστε! (Όλος ο κόσμος κάθεται.) Το λόγο έχει ο τέταρτος των εναγόντων. (Ο υλοτόμος, ολοκόκκινος από τη σύγχυση, σηκώνεται, κρύβοντας την ουρά του γαϊδάρου. Στη αρχή διστάζει και μετά πετιέται προς την πόρτα. Οι αλγκουαζίλ τον σταματάνε.) Εεε! Σταματήστε τον! Πού πάει αυτός ο τρελός;

ΥΛΟΤΟΜΟΣ: Κύριέ μου, είναι αργά! Πρέπει να παραδώσω ξύλα!

ΚΟΡΡΕΓΙΔΟΡ: Παλικάρι μου, μια στιγμή! Έχεις το δικαίωμα να πεις την άποψή σου, για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Εσύ δεν είχες εκφράσει μια κατηγορία για αυτόν τον καταραμένο πανδοχέα;

ΥΛΟΤΟΜΟΣ: Εγώ κύριε Κορρεγιδόρ; Μια κατηγορία! Ποτέ! Ορκίζομαι στο όνομα όλων των αγίων και στη Σεπτή Χοροδεσποτία σας, ότι ο γάιδαρός μου γεννήθηκε χωρίς ουρά και θα πεθάνει χωρίς ουρά, εν ειρήνη Θεού. Με την άδειά σας κύριε Κορρεγιδόρ! Με την άδειά σας! (Το σκάει, τρέχοντας ξανά, προς την πόρτα.)

ΤΕΛΟΣ