Η ανατροφή κυριαρχική δύναμη του χαρακτήρα

Κριτικές - Reviews


Η πνευματική ιδιοκτησία αποκτάται χωρίς καμιά διατύπωση και χωρίς την ανάγκη ρήτρας απαγορευτικής των προσβολών της. Κατά το Ν. 2387/20 (όπως έχει τροποποιηθεί με το Ν. 2121/93 και ισχύει σήμερα) και κατά τη Διεθνή Σύμβαση της Βέρνης (που έχει κυρωθεί με το Ν. 100/1975), απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση σε κάποιο σύστημα διάσωσης και γενικά η αναπαραγωγή του παρόντος ιδιωτικού ή μεταφρασμένου έργου με οποιοδήποτε τρόπο ή μορφή, τμηματικά ή περιληπτικά στο πρωτότυπο ή σε μετάφραση ή άλλη διασκευή, χωρίς τη γραπτή άδεια του συγγραφέα και του μεταφραστή.

Συγχωρέστε με

και θα μ' ενθαρρύνετε

να πράξω κι άλλα!


Γράφει η κ. ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΙΣΡΑΧΗ

πεζογράφος - κριτικός


Ιωάννης Σωτ. Μποζίκης

Η Ανάσα του Άδειου

Ποιήματα - 2003


Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ειδική φιλοσοφική παιδεία που δεν μπορεί να είναι πνευματική πορεία του καθενός. Πρόκειται κυρίως για μονόλογο ή και απολογία του θεού, ο οποίος αυτοαναλυόμενος δίνει τις διαστάσεις μεταξύ του θεϊκού και του ανθρώπινου.

Αυτές οι αλήθειες, μπορούν να εξακριβωθούν και ν' αποτελέσουν πιο συγκεκριμένα διεξοδική και ενδείξεις κοσμοθεωρίας ανάλογα με τις αναφορές και τις υπαρξιακές προσωπικές απόψεις του κάθε σκεπτόμενου ατόμου, που προσβλέπει προς την αναζήτηση και ζητάει απαντήσεις στο ερώτημα: «Τι είναι Θεός;»

Ποια είναι η θεϊκή Υπόσταση, και κατ' εξακολούθηση η υποστασιακή φιλοσοφία, αλλά και κατά πόσο μπορεί να διερμηνευτεί εννοιολογικά και να εικονογραφηθεί ποιητικά, είναι ένα θέμα που χρειάζεται μελέτη και μελετητές, που να μην αποδίδουν μία μόνο μορφή σκέψης, ούτε συγκεκριμένη, γιατί το τι θα δώσουνε οριστική θεώρηση και οριστική μορφή. Το θείο όμως προσεγγίζεται, λαξεύεται ακόμη και το όραμα αλλά παραμένει ανάγλυφο, επειδή αν του δοθεί μία μορφή, τότε θα εξαντληθούν οι σκέψεις και οι προσπάθειες και οι αιώνες δεν θα έχουν έναυσμα έρευνας.

Ωστόσο από το χώρο της Υποστασιακής φιλοσοφίας εμπνεύστηκαν οι Υπαρξιακοί ποιητές. Αυτοί ήρθαν σ' επικοινωνία με το «θείο» όπως ο καθένας το εννοούσε και προσπάθησαν αυτές τις αναζητήσεις να τις προχωρήσουν μέχρι της ερμηνείας του Υποσυνειδήτου. Μακρά πορεία πάντα με κάποιο προορισμό, που δεν ήταν άλλος από την κατά πρόσωπο επικοινωνία με το θείο. Κατά πρόσωπο ψυχής. Όχι λογικής, ούτε παραλόγου, αλλά γνώσης, που λειτουργεί μόνο με την αλήθεια.

Το ποιητικό πρότυπο του I. Μποζίκη «Η Ανάσα του Άδειου» ανήκει σ' αυτή την περίπτωση. Ξεπερνά την ποίηση, ξεπερνά την ελεγεία, βλέπει το ακαταμέτρητο κι εκεί παύει να βλέπει, μόνο ακούει. Ακούει αμετακίνητος και νιώθει. Στην αίσθηση αυτή ρέει ο κρουνός του θεϊκού λόγου, που όχι μόνο του δίνει την ευχαρίστηση και την πληρότητα της ομορφιάς αλλά αντικρίζει και την μακαριότητα της αλήθειας θα μας πει στο ποίημα: VII:

Ο κόσμος που δημιούργησα

είναι το πνεύμα Μου

είναι η άυλη μορφή του εαυτού Μου ...

Επίσης στο ποίημα XIV:

Είμαι ένας θεός στην εξορία,

που νοσταλγεί τον εαυτό του

λέει ο Θεός στον άνθρωπο και συνεχίζει.

Από μένα απορρέει το πνεύμα,

η ύλη, το σύμπαν,

η ζωή, ο άνθρωπος, η σκέψη

κι ο θάνατος.

Το πάν είναι θείο ...

Και κάτι ακόμη σημαντικό στο ποίημα XXXI:

Και ποιος είναι ο Θεός;

Ρώτησε ο Θεός.

Ο παντοδύναμος κι απέραντος Νους που δημιούργησε

τ' άστρα, τη βροχή, τη βαλανιδιά, την ανεμώνη, τ' αηδόνι

κι εμένα με όλα τα αγαθά του κόσμου

απάντησε ο άνθρωπος...

Ο ποιητής αντιπαραβάλει πνευματικές αλήθειες όπως τις επεξεργάστηκαν μεγάλοι ποιητές τους οποίους και κατονομάζει: Αλφόνσο ντε Λαμαρτίν, Πωλ Βερλέν, Ερνέστο Ερνάν, Θεόφιλο Γκωτιέ κι όχι μόνο. Γνωρίζει ότι τα όρια δεν είναι ορατά ανάμεσα στη Θεολογία, τη φιλοσοφία και την ποίηση, οπότε θέση έχει και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Λεκόντ ντε Λίλ και ο Κάρολος Πεγκί.

Ως προς την ποιητική προβολή του έργου, ανήκει στους βαθύτατα σκεπτόμενους και τα κριτικά κριτήρια αποφαίνοντας στο ότι τόσο ο ψυχικός όσο και ο πνευματικός ορίζοντας του φιλοσόφου - ποιητή, στοχεύουν στη συνείδηση που χρειάζεται βαθιές τομές - τις οποίες και έκανε - με αμεσότητα λόγου και δριμύτητα συλλογισμών. Ο εσωτερικός του «σεισμός» κινεί την ψυχολογία του και τείνει προς τη συνειδητοποίηση της σύγχρονης μοναξιάς του ατόμου, που αναζητά την ανεύρεση της αποστολής του.

Σημ. Θα μπορούσα να γράψω λιγότερα αλλά αξίζει διεξοδικότερη ματιά.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ


 του Δημήτρης Ι. Καραμβάλη

Δοκιμιογράφο- ποιητή & κριτικό λογοτεχνίας

για την ποιητική συλλογή  (2005)

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΜΟΣ


  του Ιωάννη Μποζίκη


«Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΜΟΣ» του Ιωάννη Μποζίκη, ενός αληθινού ποιητή, που βιώνει την ποίηση κι έχει δικό του, απόλυτα, προσωπικό ύφος, ευαισθησίες και οράματα και που κατέθεσε πλούσια τα ψυχικά του φορτία στα προηγούμενα ποιητικά του πονήματα, κυριολεκτικά μας εντυπωσίασε, τόσο για την άρτια θεματολογική του προσέγγιση και προσήλωση στα γεγονότα και τις πράξεις ή παραλείψεις των ηρώων του, όσο και για την αρμονική συνύπαρξη και πολυμορφικότητα ρομαντισμού και ρεαλιστικών καταγραφών, σε μια δύσκολη - τραγική θα ήταν ίσως η καταλληλότερη έκφραση - εποχή για τον άνθρωπο και τις προαιώνιες αξίες και ιδανικά, που δοκιμάζονται καθημερινά στη χοάνη του χώρου και του χρόνου.

Οι τρεις ενότητες, της ανά χείρας ποιητικής συλλογής, με τον ακριβέστατο τίτλο, τόσο στο κεντρικό θέμα, όσο και στα επί μέρους, σηματοδοτούν την αποτύπωση της κινητικότητας και της συμμετοχής του πνευματικού εργάτη στα δρώντα και τα δρώμενα, με πολυάριθμες κοινωνικές αναφορές και προεκτάσεις, μέσα στις οποίες αναπνέει το έργο του και που αντικατοπτρίζει το ζέον πάθος του. Του δημιουργού Ιωάννη Μποζίκη, που ξέρει τι είναι ποίηση και πώς να το πει.

Στην πρώτη ενότητα, με το χαρακτηριστικό τίτλο Από το πρώτο χάδι, γινόμαστε μάρτυρες του ερωτικού στοιχείου που δένεται άρρηκτα με τη ζωή και το θάνατο και την καθημερινή πρώτη σελίδα του μετα-θανάτου σ' ένα τρίπτυχο αξεχώριστο και καταλυτικό ΖΩΗ - ΕΡΩΤΑΣ - ΘΑΝΑΤΟΣ. Εδώ, με το στοιχείο του έρωτα ζωοδότη, ο ποιητής αφ'ενός συλλαμβάνει την ομορφιά και με τις φτερούγες του απλώνεται κι αγκαλιάζει ολάκερο τον κόσμο και αφ'ετέρου γίνεται ζώσα επιστολή και κόκκος σινάπεως και ψίχουλο πουλιών. Νιώθει την ασημαντότητά του αλλά και τη μεγαλοσύνη του συγχρόνως και κυρίως την μοναδικότητά του ως ανθρώπινου όντος, επιβεβαιώνοντας περίτρανα τη ρήση του Λέσβιου νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, Αυτός ο κόσμος, ο μικρός, ο Μέγας.

Συν τοις άλλοις, η ιδιότητα του καταξιωμένου χημικού-μηχανικού που κατέχει του δίνει τη δυνατότητα αλλά και το ποιητικό χάρισμα της οικείωσης με το θέμα και την υπέρβαση, συνταιριάζοντας έξοχα επιστήμη και τέχνη.

Στίχοι λιτοί, κοφτοί, επιγραμματικού τύπου, που διαπνέονται από προσθαλασσώσεις ονείρων, οραμάτων και αξιών, ενδυναμώνοντας και αναδεικνύοντας τα τεράστια ψυχικά αποθέματα που κρύβει εντός του ο άνθρωπος. Ακόμη δε, της συνειδητοποίησης και βίωσης του προαιώνιου παιχνιδιού ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι,

και σύρθηκα και πάλι στο σκοτάδι ...

Λόγος μελίρρυτος και βιωματικός, εξομολόγηση και εξαγνισμός συνάμα, λέξεις-καρφιά με ειδικό βάρος και με λυτρωτική έξοδο εμποτισμένα, με φωνή Θεού στον έξω κόσμο αλλά και στον φαινομενικά άψυχο. Κοινωνεί ένα ορυχείο ζωής και θανάτου, μια οριακή συνείδηση και συνύπαρξη δύο διαφορετικών κόσμων, αντάμωμα και απώλεια, μια παλίρροια που παρασέρνει τα πάντα στο διάβα της, για το απροσμέτρητο, το αναλλοίωτο, το άπειρο. Εδώ και η αμαρτία ακόμη, εξαγνίζει και εξαγνίζεται.

Στη δεύτερη ενότητα-σκηνικό με τον τίτλο Ο Όλβιος Θάνατος γινόμαστε μάρτυρες μιας δεκτικής, ως επί το πολύ καταγραφής μνήμης και ομολογία ματαιώσεως των φθαρτών και των εγκοσμίων, της αναζήτησης της αλήθειας μέσα από καιομένους βάτους, αλλά και την παρουσία της φύσης με βαριόμοιρες κληματαριές και τριανταφυλλιές, με τρικυμίες στίχων και αίματος, με πάθος και έκφραση εναγώνιων ερωτηματικών με την φαινομενικά και μόνον τραγική αντίθεση.

Γιατί, πρέπει μες στο χιονιά

ν' ανθίζουν της αμυγδαλιάς τα κλώνια ;.

Εδώ, ο ελεύθερος στίχος συναντιέται και πορεύεται αρμονικά με τον παραδοσιακό σε μιαν αρχέτυπη συγχορδία ουρανού και γης, σε μιαν ατέρμονη κι εναγώνια αναζήτηση της αλήθειας του θανάτου και της πραγματικής διάρκειας και ουσίας της ζωής, της αληθινής, που επέρχεται με το γεγονός του θανάτου, της άλλης ζωής, της ατελεύτητης κι εδώ θα θυμηθούμε τον Ελύτη, Μα η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίνεται.

Λόγος με χίλια δυο λαμπυρίζοντα φορτία και ευρηματικότητα, μέσα σε μιαν εποχή της άνοιξης και της αναγέννησης της φύσης, όπου συντελείται η βίωση και του Θείου δράματος και η ίδια η ποίηση γίνεται ένα άνθος ασάλευτο μέσα στο πέλαγος της ψυχής του ποιητή, σηματωρός και κήρυκας, φάρος και ορθοστάτης και οδηγός, μέσα σε μια μαύρη ζωή τρικυμισμένη και σε μαύρη πίσσα σκοτάδι ψυχής, που λούζεται στο φως και καταυγάζει, διώχνει τα σκοτάδια, ελευθερώνει τους δρόμους κι εν τέλει απονέμει δικαιοσύνη, εκεί που κάποτε οι εκφραστές της αδικούν ...

Στην τρίτη και τελευταία ενότητα, Απόβροχη Γαλήνη και Τέλειος Πόθος, με την οποία κλείνει η τριλογία τούτη , αν και αποτελείται από ενιαίο σώμα έκφρασης και αποτύπωσης σχημάτων, σκέψεων, στάσεων και τρόπων ζωής, τη γευόμαστε την απόβροχη γαλήνη ή διαβαίνουμε από το απόβροχο μονοπάτι ή αισθανόμαστε τον τέλειο πόνο και πόθο, το άφθαρτο και το αναλλοίωτο, το μοναδικό, το ξεχωριστό, που θα επιζήσει και θα επιβιώσει της καταστροφής και του ολοφυρμού της καθάριας κι αθάνατης πηγής το φως που θα απαυγάζει και θα φτεροδηγεί και θα είναι,

πάνω από το σκοτεινό τίποτα

πάνω από το σκοτεινό χάος

Η ελεγεία σ' ένα νεκρό ποιητή διαπνέεται από ένα μεγαλόπνοης σύλληψης και απόδοσης δράμα, με φωνές όχι από τον ήλιο που στέρεψε, μα μέσα απ' της ψυχής το καμίνι, σ' εναλλαγές χαράς και πόνου, με τα πένθιμα μηνύματα να επιδέχονται διαφορετικές ερμηνείες, με τον πόνο τον χοϊκό να πλέκει και να συλλειτουργεί με την υπέρβαση του θανάτου και τον θρίαμβο της ζωής, όπου η φύση αναδεικνύεται αρωγός και συμπαραστάτης στον δοκιμαζόμενο άνθρωπο και όπου ακόμη ο πατέρας πόνος γίνεται ευλογημένος της αγάπης γιος κι ο ποιητής ανοίγει ξανά τους δρόμους και φτάνει στο καίριο σώμα-σήμα:

Ο ... Άνθρωπος

σε κάθε πάθος νικητής

Ο ποιητής, Ιωάννης Μποζίκης καταγράφει το δικό του οδοιπορικό μέσα στα μέτωπα των καιρών, ματώνοντας, μα προχωρώντας με το ματωμένο λάφυρο της πείρας, τον βιωμένο πόνο και μας δίνει μια ποίηση αποκαλυπτική, που γίνεται προσευχή, σιωπή, που κρύβει μέσα της τόσες και τόσες φωνές αγνοουμένων και αδικημένων.

Κράτα γερά, να δεις το εντός του νου μου,

που όργωσα κι έσπειρα με τον αγέρα του φτερού μου

στα στήθη του να κουβαλά μια φλόγα ήσυχη

που σέρνει μια κραυγή όλο μυροβόλα κι ασύλητη.


Στράτα τη στράτα

διανύσαμε τη ζωή

προς το θάνατο.


ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

του Βασίλη Μαστροκώστα


Λογοτέχνη -Ποιητή

για το ποιητικό βιβλίο

Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ

                                                                 του Ιωάννη Μποζίκη



Ο Γιάννης Μποζίκης, γεννήθηκε στην Πόλη. Αναθρεμμέ­νος με την κουλτούρα των αγιασμένων χωμά­των και σωστά σπουδασμένος, μιλάει τρεις ξέ­νες γλώσσες παρακαλώ, ανήκει σ' εκείνους τους ικανούς σκαπανείς του γραπτού λόγου, που γνωρίζουν καλά τα μυστικά του. Ξέρει σε ποιο και σε πόσο βάθος θα σκάψει για να βρει τις κατάλληλες λέξεις, έτσι ώστε, όταν τις ανασύρει και μετά το φινίρισμα, το απο­τέλεσμα του κόπου του να φαντάζει αστρα­φτερό.

Δε δεσμεύεται από κλισέ, δεν εμπλέκεται με ανούσιες τεχνοκρατικές διαδικασίες, ούτε άνευ λόγου ακροβατεί. Αντίθετα, ως γνώστης και ώριμος ανιχνευτής, βαδίζει σταθερά και επισημαίνει τελετουργικά την ερμηνεία των πραγμάτων. Εμβαθύνει στην ουσία τους! Ξεδιαλύνει μικρά καθημερινά θαύματα, που συντελούνται γύρω μας, καθώς εκατομμύρια ανυποψίαστοι δεν τα αντιλαμβάνονται.

Το παν είναι Θείο

Η σκέψη είναι λιγότερο Θεία

από τον άνθρωπο

καθώς ο άνθρωπος

είναι λιγότερο Θείο από το Θάνατο.

Τολμηρός ποιητής, διαθέτει το σθένος να ψηλαφίσει το Θείο. Να αναρωτηθεί, να διαφωνή­σει, να υψώσει τη φωνή του για να διαμαρτυρηθεί, αλλά και να αντιπροτείνει όπως αυτός το οραματίζεται και εκ βαθέων το κατανοεί. Όμως πάντα με σκέψη μεστή και σεβασμό προς το Υπέρτατο. Υπάρχουν φορές, που θα προβληματίσει ή ακόμα και θα καθοδηγήσει, αναφορικά με την υπαρξιακή μας οντότητα. Είναι εγκεφαλικός, λυρικός, ενίοτε ικέτης α­κόμα και σαρκαστής όμως ποτέ του αυθάδης.

Θα μπορούσα να ισχυρισθώ, διαβάζοντας τα χειρόγραφα του, ότι αποτολμά να μας αφυπνί­σει, να μας παροτρύνει να γίνουμε λιγότερο κωδικοποιημένοι και περισσότερο ανθρώπινοι. Νοηματικά συγκροτημένος και εκφραστικά χαρισματικός, δεν χρησιμοποιεί βαρύγδουπες φράσεις εντυπωσιασμού. Οι έννοιες του λε­πτές, ισορροπημένες και κατανοητές, ιδιαίτερα νηφάλιες, όταν όμως αισθάνεται πως η στιγμή το απαιτεί, δεν διστάζει να τις μετατρέψει σε πιο κοφτερές, πιο επιθετικές αλλά χωρίς απο­λύτως κανένα σημάδι μελοδραματισμού. Το σημαντικότερο και συγχρόνως το πιο ενδεικτι­κό προσόν του είναι πως πάντοτε κατευθύνεται άμεσα στον αρχικό του προορισμό χωρίς ουδεμία προσχηματική παρακαμπτήριο.

Όταν θέλω ν ' οάλλάξω μορφή λέει ο Θεός

γίνομαι άνεμος, βροχή, μυρμήγκι ή χελιδόνι

άλλοτε τριαντάφυλλο

κι άλλοτε ανεμώνη.

Ή πολύ απλά ένα ποίημα.

Δε σκοπεύω να κουράσω τον αναγνώστη με σχολαστικές και ανιαρές φλυαρίες. Θέλω μο­νάχα να τον προϊδεάσω ότι αυτή εδώ ακριβώς την στιγμή κρατά στα χέρια του το πρωτότοκο δημιούργημα ενός ικανού ποιητή και οφείλει, με περίσσια περισυλλογή και ορθάνοιχτη σκέ­ψη, να το καλοδεχθεί. Του εύχομαι σταθερή και γόνιμη πορεία στο πλευρό της τέχνης, που επέλεξε να υπηρετήσει.


Β΄  ΒΡΑΒΕΙΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ

                  ΓΙΑ ΤΟ  ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΣ  CHAMPAGNAT

                   ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΗ


Κι εδώ η κριτική επιτροπή, που απετελείτο από τους Κυριάκο Βαλαβάνη πρόεδρο και μέλη τους Π. Κηρούκη και Δημ. Πετράτο στον 25ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό βραβεύσεως θεατρικού έργου 2006, που διοργάνωσε η Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ.) ξεχώρισε το «ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟ CHAMPAGNAT» (Σαμπανιά), θεατρικό έργο και το βράβευσε με το 2ο βραβείο και ως το καλύτερο αυτής της περιόδου. Συγγραφέας αυτού του θεατρικού έργου είναι ο με ψευδώνυμο «Ιωνάς» και ονοματεπώνυμο αυτού Ιωάννης Μποζίκης.

Ένα έργο αληθινό με πρωταγωνιστή τον άγιο των ημερών μας Μαρκελλίνο Champagnat, ιδρυτή του Τάγματος των Μαριανών Αδελφών που ο άγιος πατέρας Ιωάννης Παύλος Β΄, Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, με πανηγυρικό τρόπο, στη Ρώμη, στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, ανακηρύσσει αυτόν άγιο, κατατάσσοντάς τον στην χορεία των αγίων της Ουράνιας Δόξας, στις 18/4/1999.

Ένα καλοστημένο έργο ευρείας θεατρικής γνώσεως σε 6 εικόνες, εκφρασμένο με πολλά πρόσωπα, με αφηγητή, αδελφούς, αδελφές, ιερείς, με χορό από 4 καλόγριες, αββάδες και πατέρες, ιερείς, ιεροσπουδαστές κ.α.

Ένα πλήρες επιτελείο μοναχών, πατέρων και αδελφών του Τάγματος των Μαριανών αποτελούν το όλο θεατρικό επιτελείο της παραστάσεως, που πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν κυρίως οι αδελφοί του Τάγματος Μαριανών με ηγούμενο και ιδρυτή τον άγιον Μαρκελλίνον. Χώρος και πατρίδα του Τάγματος η Γαλλία, και μάλιστα στις ημέρες της Γαλλικής Επαναστάσεως η οποία τα είχε βάλει και εναντίον της εκκλησίας που εδιώκετο. Οι ταγοί της Επαναστάσεως εγνώριζαν το τεράστιο φιλανθρωπικό και εκπαιδευτικό έργο της αδελφότητας του Τάγματος των Μαριανών που, είχε ιδρυτή όπως γνωρίζουμε τον σημερινό άγιο Μαρκελλίνο και που όλοι οι επαναστάτες εσεβάστηκαν κάθε άγια προσπάθειά του (παιδεία με ίδρυση σχολείων και φιλανθρωπικά έργα). Πέραν αυτών είναι όντως ένα έργο σοβαρό, ευθύνης, δυναμικής προσπαθείας, γνώσεως και συγκροτημένης διαδικασίας. Ένα έργο πλούσια εκφρασμένο σε 6 εικόνες που ο δημιουργός έχει ιστορική γνώση των γεγονότων, θεατρική παιδεία και γνώσεις σκηνικής οικονομίας και γραμμής.

Β Α Λ Α Β Α Ν Η Σ   Ι.  Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ


Διευθυντής - εκδότης εφημερίδος κριτικής λόγου & τέχνης

Συγγραφέας - δημοσιογράφος - τεχνοκρίτης

Τακτικό μέλος Διεθνούς Εταιρίας Κριτικών Λογοτεχνίας


Εις την ανάγκη

και οι θεοί πείθονται

απεγνωσμένοι.


ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΑΝΩΓΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΕΜΟΣ

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΣΩΤ. ΜΠΟΖΙΚΗ


Καλαίσθητη και εντυπωσιακή, η ποιητική συλλογή του Ιωάννη Σ. Μποζίκη. Τον μεγάλο άνεμο, μπορούμε να τον εκλάβουμε, σαν τον άνεμο της δημιουργίας ή σαν τον άνεμο της φθοράς και της καταστροφής.

Ο ποιητής IΩΑΝΝΗΣ Σ. ΜΠΟΖΙΚΗΣ, πορεύεται στην ποίησή του, ανάμεσα σ' αυτές τις δύο πλευρές, με επικρατέστερο τον άνεμο της πνευματικής δημιουργίας και προσπαθεί να δει και να θεωρήσει τον κόσμο, απ' αυτήν την άποψη, μέσα στους στίχους των ποιημάτων του.

Ο κύκλος των ποιημάτων, αρχίζει από τη γέννηση, από το πρώτο χάδι, που μπορεί να είναι το χάδι ζωής ή το χάδι και η έννοια του έρωτα, καθώς, νιώθει να πορεύεται στο περιβόλι των θεών, αφιλόξενο, βαθύ και σκοτεινό, για να τον οδηγήσει στη ζωή, στην ωρίμανση.

Κάπου όμως μακριά, αχνοφαίνεται ο «όλβιος θάνατος» και ο ποιητής απαριθμεί τις στιγμές της χαράς και του πόνου, καθώς στο βάθος προβάλλει απροσδιόριστο το Χάος.

Κι όλα γύρω γίνονται ερωτήματα κι ερωτηματικά δίχως απαντήσεις. Όλα προβάλλουν, σαν ένας κύκλος της δημιουργίας και της καταστροφής, της γένεσης και της φθοράς.

«Γιατί κλαίω και γελώ

γιατί μισώ κι αγαπώ

γιατί γεννιέμαι γερνάω και πεθαίνω»

θα μας αυτοαναρωτηθεί στους στίχους του ποιήματος «πες μου γιατί;». Κι είναι ένα ερώτημα που συχνά έρχεται σ' όλων τα χείλη, δίχως να υπάρχει ικανοποιητική απάντηση.

Η ποίηση έχει όλα εκείνα τα στοιχεία της πανανθρώπινης πορείας και προσπαθεί να κάνει το πέρασμά μας ανώδυνο, μέσα από τον πόνο μιας γέννησης, από την πορεία ζωής και από έναν εξαγνισμό και μια κάθαρση, καθώς μέσα από το θάνατο προσδοκούμε μια Ανάσταση ή έναν κύκλο μιας νέας πνευματικής ζωής.

Η ποίησή του, έχει προβληματισμό αισθηματικού ρεαλισμού.


ΓΡΑΦΕΙ Ο

ΝΙΚΟΣ ΑΝΩΓΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ

του ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΩΤ. ΜΠΟΖΙΚΗ

(Εκδ. Νέα Λάμψη, Αθήνα 2003)


Δεν γνωρίζω αν το "Αδειο" είναι κι αποτελεί το ανεξερεύνητο σημείο του Σύμπαντος και του νου, που τείνει να κατακτήσει και να καλύψει η εξέλιξη. Ή αν όλα αυτά που είναι και γίνονται, που κατακτιούνται και ξεπερνιούνται, είναι ένα φαινόμενο μιας απροσδιόριστης κατεύθυνσης ή ενός όλου που κινείται, δημιουργείται και καταστρέφεται μέσα σ' ένα χάος που το περιβάλλει και μας περιβάλλει.

Η ποίηση του Ιωάννη Μποζίκη κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα στόχασης, εκεί που μπορεί να φτάσει ο θνητός νους. Μέσα στα ασύνδετα νεκρά υλικά, ο άνθρωπος, κομμάτι κι ο ίδιος, είναι μόνος κι όλο πυκνώνει γύρω του η γέννηση και ο θάνατος. Η στασιμότητα και η εξέλιξη.

Η ανακύκλωση στον υλικό κόσμο γίνεται με τα ίδια πρωτογενή υλικά, το ίδιο και στις πνευματικές κατακτήσεις του νου εκεί που γεννιούνται και πεθαίνουν οι παλιοί θεοί κι ανανεώνεται ο στόχος και ο προορισμός. Τι μένει πια! Να γεμίσουμε, να κατακτήσουμε το "Άδειο" του Σύμπαντος και το "Άδειο" του νου, που ίσως αποτελεί ή καταντά ουτοπία.

Ο ποιητικός λόγος του Ιωάννη Μποζίκη σε βγάζει από τα κοινά, σε αφυπνίζει και σε οδηγεί σε φιλοσοφικές σφαίρες, εκεί που ο άνθρωπος ισούται με το θεό και ο θεός ισούται με τον θνητό άνθρωπο. Εκεί όπου η ζωή και η μητέρα φύση είναι και κρύβουν το μυστικό του Συμπαντικού κόσμου.

"Η μορφή μου είναι η σκιά μου" θα μας πει στο ποίημα "Ο άλλος θεός" λόγια που βάζει στο στόμα του θεού, πράγμα που θα πει πως ο θεός είναι παντού "πανταχού παρών" κι αντιτάσσει τον άνθρωπο σαν ουτοπία. Ήτοι: "ο άλλος θεός που με κατατρώει."

Ο προβληματισμός και η υπαρξιακή αγωνία ολοκληρωτικά του θνητού νου. Ο ποιητής υψώνεται σε μια πτήση ανάμεσα στο Σύμπαν και στο τίποτα.


Π ρ ο λ ό γ η σ ι ς


Της ποιητικής συλλογής

του  Ιωάννη Μποζίκη

« Η  Α ν ά σ α  τ ο υ   Ά δ ε ι ο υ »

                                                                     Ποιήματα - 2003


Ο Αττικός Πνευματικός Όμιλος, ανταποκρινόμενος στην αποστολή του, δεν παύει να καλλιεργεί το λόγο, την τέχνη, τη λογοτεχνία και την ποίηση, τόσο με την συνεργασία όσων ανθρώπων του πνεύματος επιθυμούν την συνεργασία αυτή, όσο και με την αμέριστη συμμετοχή και δραστηριότητα των μελών του, μεταξύ των οποίων και ο τιμώμενος την ώρα αυτή λογοτέχνης και ποιητής, πάντα πρόθυμος και ακούραστος συνεργάτης μας κ. Ιωάννης Μποζίκης, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κωνσταντινούπολη, την κάποτε Βασιλίδα των πόλεων, όπου και ετελείωσε τις Γυμνασιακές του σπουδές, φοιτώντας στο Γαλλικό Κολλέγιο. Εκεί, πέραν από τη μητρική του γλώσσα, τα ελληνικά, έμαθε, όπως ήταν φυσικό, και τα τουρκικά, χωρίς να παραλείπει να διδάσκεται και τα γαλλικά και τα αγγλικά, τα οποία και άπταιστα ομιλεί. Τις σπουδές του συνέχισε στη Γαλλία ως χημικός μηχανικός και μετά από λίγα χρόνια εργασιακής εκεί απασχόλησης εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα.

Ο κ. Μποζίκης είναι άριστος οικογενειάρχης, αφοσιωμένος σύζυγος και πατέρας της μικρής χαριτωμένης κορούλας του Αριάδνης. Διακρίνεται για την ψυχική του ανωτερότητα, τον ευγενή χαρακτήρα του και την βαθειά του πίστη προς τον Θεό, τον οποίο θαυμάζει για την σοφία του, την εντελέχεια και νομοτέλεια του κόσμου, όπως εξυμνεί στην ποιητική του συλλογή, υπό τον τίτλο «Η Ανάσα του Άδειου», που παρουσιάζουμε την ώρα αυτή.

Τρισδιάστατος στη φιλοσοφία του, θαυμάζει την τελειότητα της θείας προνοίας, η οποία διαχέεται και απεικονίζεται τόσο στη φύση, όσο και στον άνθρωπο. Γι' αυτό και μέσα στο απλό και ωραίο λουλούδι οραματίζεται την εικόνα του θεού και της θείας δημιουργίας. Στο κελάηδημα των πουλιών, ακούει το θείο τραγούδι. Στην κίνηση των αστεριών, στο φως του ήλιου, στην πτώση της βροχής, στο γάργαρο νερό του ρυακιού, σ' ολόκληρο τον ενόργανο και ανόργανο φυσικό κόσμο, διαβλέπει την μεγαλοσύνη της θείας παρουσίας. Μεγαλοσύνη που εκφράζει με τον ποιητικό του λόγο.

Και αυτή τη θεία παρουσία, ιδιαίτερα ο κ. Μποζίκης εντοπίζει στο τελειότερο δημιούργημα του Θεού, τον άνθρωπο, που ο Θεός επροίκισε με το πνεύμα του και του έδωσε τη δύναμη της κυριαρχίας του σ' όλη τη φύση, ώστε τα πάντα να καταδαμάζει και σε όλα να κυριαρχεί.

Έτσι σήμερα ο άνθρωπος, με τη δύναμη του πνεύματος αυτού διασχίζει τους ουρανούς και επιζητεί να φθάσει τον δημιουργό του Θεό κατακτώντας το σύμπαν.

Όσο όμως εισχωρεί προς αυτό, τόσο η απόστασις του θεού ξεμακραίνει μέσα στον άναρχο και ατελεύτητο της ουρανίας υπάρξεώς του χώρο, πραγματικότητα την οποία πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια είχε διεκτραγωδήσει ο τραγικός της αρχαιότητας ποιητής Σοφοκλής, αναφερόμενος, αφ' ενός μεν στο πολυμήχανο, το δυναμικό και παράτολομο ανθρώπινο πνεύμα, χαρακτηρίζοντας τον άνθρωπο ως το φοβερώτερο των όντων με τους στίχους του: «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει...», αφ' ετέρου δε, με απογοήτευση και μελαγχολία καταλήγει στην τραγική διαπίστωση, ότι παρά τη δύναμη της σοφίας του, ο άνθρωπος μόνο τη φθορά, το θάνατο δεν θα μπορέσει να υποτάξει: «Αϊδάν μόνον φεύξιν ουκ επάξεται˙ πότε μεν ες εσθλόν, άλλοτε δ' επ' ες κακόν έρπει...» «... μόνο την αποφυγή του θανάτου δεν θα επιτύχει ο άνθρωπος˙ πότε μεν στο καλό, το αγαθό, άλλοτε δε προς το κακό σύρεται...» της εποχής μας ατυχώς, αδιάψευστα φαινόμενα κοινωνικής εικόνας.

Κινούμενος, λοιπόν ο ποιητής μας κ. Μποζίκης μέσα σ' αυτές και παραπλήσιες άλλες φιλοσοφικές σκέψεις, επισημαίνει τελικά, ότι ποτέ ο άνθρωπος δεν θα κατορθώσει να γνωρίσει και πολύ περισσότερο να κατακτήσει «το Άδειο» ή την έννοια του «Άδειου», που είναι ο υπέρτατος χώρος του Θεϊκού Νου, το Πνεύμα του θεού, οι Σκέψεις Του και ο Λόγος Του, δηλ. η «Ανάσα του Άδειου».

Η Ανάσα αυτό το θείο πνεύμα, που από την αρχή του κόσμου και ανά τους αιώνες κυβερνά, και με αμεροληψία και δικαιοσύνη παρακολουθεί και προσδιορίζει κατά τα έργα ενός εκάστου την ανθρώπινη πορεία. Αυτή την ανεξιχνίαστη θεϊκή βούληση, την «Ανάσα του Άδειου», όπως τιτλοφορεί την ποιητική του συλλογή ο ποιητής κ. Μποζίκης, θα παρουσιάσει ο λογοτέχνης και ποιητής, μέλος του Ομίλου μας κ. Μαστροκώστας.

Τριαντάφυλλος Γιατίλης

Επίτιμος Λυκειάρχης

Αντιπρόεδρος του Αττικού Πνευματικού Ομίλου.


ΓΡΑΦΕΙ Η ΝΤΟΛΛΗ ΝΤΑΛΚΑ

ΔΙΔΑΚΤΟΡ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ

ΤΟΥ JOHANNESBOURG ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

"Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ"

του ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΗ


Η σκέψη του ποιητή βαθιά και γι' αυτό η ποίησή του εγκεφαλική αλλά με γλυκύτατους τόνους, κι ο ποιητής απευθύνεται με τρυφερότητα στο θεό εκφράζοντάς του τις απορίες και τα παράπονά του για τον ατελή άνθρωπο που όμως είναι το πιο παντοδύναμο πλάσμα της δημιουργίας. Η βαθιά και ώριμη σκέψη του τον οδηγεί πολλές φορές κρυφά και διατακτικά στην υπόνοια ότι ο άνθρωπος δημιούργησε το θεό, φέρνει κοντά τις πνευματικές υποστάσεις τους παραβάλλοντας τον γερασμένο κι αποδυναμωμένο θεό, και τρυφερά νουθετώντας τον αιώνια νέο, επαρμένο αφέντη άνθρωπο. Ο Ιωάννης Μποζίκης εμφανίζεται στον ποιητικό χώρο με την απαιτούμενη ωριμότητα κι ερευνητική σκέψη που την εκφράζει μ' ευγένεια, και του ευχόμαστε να συνεχίσει με την ίδια επιτυχία διατηρώντας ταυτόχρονα το όμορφο προσωπικό του ύφος.



Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ

του ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΗ

Ποιήματα - Εκδόσεις «Νέα Λάμψη» 2003

γράφει και σχολιάζει

ο Αντώνης Ν. Σιμιγδαλάς

Εκδότης και Λογοτέχνης

Θαυμάζω το ποιητικό σφρί­γος και εύρος, αλλά και την κάθε σκέψη και αίσθημα που μας πλημμυρί­ζουν οι στίχοι του. Θ'αντικρίσεις αποκαθαρμένα τ' ανθρώπινα σε μια ουσια­στική εκδοχή τους.

Πολύ αδρός λό­γος γιατί όπως ξέρουμε η φλυαρία μας έ­χει κουράσει α­φάνταστα τα τελευταία τριά­ντα χρόνια. Διαβάζω και ξα­ναδιαβάζω την ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ, με την ελπίδα ν' ανασάνω και να γεμίσω το άδειο, με συμβολισμούς και προεκτάσεις. Η λύρα, που κρατάει στα χέρια του, ο ποιητής παί­ζει σε πολλούς τόνους την μουσική της αγάπης. Περιμένω εξά­παντος το δεύτερο.


Γράφει η κ. ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΜΙΣΡΑΧΗ

πεζογράφος - κριτικός


ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΗΣ

Στο Αίμα που Ξυπνάει

Ποιήματα (2006)


Ένα αφιέρωμα στις παιδικές αναμνήσεις, μια φωνή λαγαρή που ποτέ δεν παύει να μιλάει στην ψυχή και στη ζωή του ποιητή. Είναι δε τόσο διάχυτη και τόσο χρωματισμένη με τη νοσταλγία και τον πόνο, που σου μεταδίδει αμέσως όλη αυτή την εσωτερική του ταλαιπωρία.

Ένα παιδί περπατά μέσα στο χρόνο, ενώ παράλληλα κιθαρωδεί καθώς κρούει τη λύρα του, πάντα κάτω από τον νοητό Βυζαντινό ήλιο, με τις λάμψεις εκείνες, που φωτοσκιάζουν τις χαραγμένες βαθιά αναμνήσεις του. Λένε, ότι το φως των αναμνήσεων "πονάει" περισσότερο στην ωριμότητά μας.

Στραμμένα τα μάτια της ψυχής του στη Βασιλεύουσα, προσεύχεται μ' ένα δικό του τρόπο, γιατί το 'χει ανάγκη, γιατί ζει με το όνειρο και το όραμα, γιατί πρέπει ν' αγγίζει το μεγαλείο της Πόλης, για να μπορεί ν' αναπνέει. "Ω Εάλω, εάλω ... Ω Πόλη μου Βυζαντινή" αναφωνεί με δέος ...

Ακούραστος, συγκινημένος τραγουδά, όλα εκείνα τ' αφιερώματα των εποχών, όσα έμειναν κι ακόμη διηγούνται κι ακόμη περιμένουν καρτερικά ένα θαύμα.

Μέσα από την έντονη παρατηρητικότητά του, διατηρεί το αειθαλές δέντρο των ιστορικών γεγονότων. Ακόμη και στο πρωινό ξεκίνημά του αναζητά τις ομοιότητες και τις ομορφιές της Ανατολίας.

" Ω, μέρα διάφανη κι ηλιόλουστη / μέρα φωτός στα τείχη των αρχαίων / Ω, Γη που άνοιξες και φώτισες τη μέρα ..."

Όλα τα πρόσωπα και οι καταστάσεις ξυπνάνε, γίνονται οράματα που έχουν το προνόμιο να φανερώνονται σ' όσους τ' αναζητούν. Γνωρίζει ο ποιητής ότι όλη η ιστορία έχει καταγραφεί στη μνήμη του σαν μια τεράστια τοιχογραφία. Η Άλωση, ο ξεριζωμός, η καταστροφή, συνομιλούν με την ιστορία, υπάρχει τρόπος συνομιλίας. Αλλά και κείνος λαβαίνει μέρος σ' αυτή τη σύναξη των καιρών, γιατί μιλάει με τους στίχους του. Κι επειδή η ποίηση δεν είναι μόνο ιερή, αλλά και σοφή, δεν αφήνει αξεδιάλυτη καμιά κατάσταση. Κάθε έπος ανακεφαλαιώνει την τραγωδία, αλλά συνάμα και στέλνει μηνύματα.

"Έτσι αγνάντευα την Πόλη / και με τα μάτια ενός προφήτη / τίμια, χωρίς έχθρα, χωρίς μίση / τη μαγεύτρα μου Αφροδίτη " (Από το ποίημα "Στου Αγίου Ρωμανού την Πύλη" ).

Ο αντίλαλος της κάθε συμφοράς που ακολούθησε γίνεται όλο και μεγαλύτερος λυγμός. Υμνεί, θρηνεί, με αξιοθαύμαστη διάθεση αλλά και με μια ευφορία ποιητικής χάρης.

"Εκείνοι που φεύγουν από τις πατρίδες τους ταπεινωμένοι

  γίνονται πέλαγος καημού, γίνονται ανεμοδαρμένοι.

  Τρέχουν με μια καρδιά γιομάτη σκάγια κι αδειανοί

  τρέχουν βαθιά μέσα στου νου τα χάσματα γυμνοί"...

Έμμεσα ή άμεσα συνδέονται βιωματικά, αλλά και με βαθύτατη αγάπη όλοι όσοι έζησαν τις περιπτώσεις του κατατρεγμού των νεωτέρων χρόνων. Αλλά και ο Ελληνικός συναισθηματικός πλούτος, πάντοτε διατηρεί την ευαισθησία του και πάντοτε διατρανώνει τον πηγαίο λόγο του άσβεστου πόνου.


Για τα στραβά μου δε θέλω τσιμουδιά!

Για τα στραβά των άλλων συνανθρώπων

ανυπομονώ για να σας ακούσω!


Γράφει ο κ. ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Λογοτέχνης - Πρώην Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών


ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΗ

Στο Αίμα που Ξυπνάει

Ποιήματα - έκδοση του 2006 


Ποιήματα προσεγμένα εκφραστικά και άρτια νοηματικά. Μια συλλογή άξια να διαβαστεί επωφελώς απ' τον όποιον φιλομαθή και ευαίσθητο στην ποίηση αναγνώστη. Το μότο του Τάσου Λειβαδίτη, που παραθέτει στην αρχή του έργου του, προϊδεάζει τον διαβαστή για το βαθύτερο νόημα του βιβλίου. Στηρίζεται σε μνήμες αγαπημένες απ' τη γενέτειρα πόλη του, την κοσμοξακουσμένη Κωνσταντινούπολη. Γέννημα θρέμμα της "Πόλης", μεγάλωσε με ακούσματα ιστορικά και θρύλους γύρω απ' τον αγαπημένο τόπο που πρωτοείδε το φως της ζωής. Οι μνήμες τον ακολούθησαν ολόζεστες σ' όλη την μετέπειτα ξενιτεία του σε άλλες χώρες. Διαβάζοντας τα ποιήματά του νιώθουμε να μας συνεπαίρνει ένα κύμα θερμής επιθυμιάς να επισκεφτούμε τις γειτονιές, τους ναούς, τα χριστιανικά και ισλαμικά μνημεία, να συνδιαλεχτούμε με τα ιστορικά πρόσωπα που αναφέρονται στα ποιητικά κείμενα του Ι.Σ.Μ. και να οσφραντούμε τις ευωδιές και τ' αρώματα από εκείνη την υπέροχη και ξεχωριστή μεγαλούπολη. Στήνονται μπροστά στα μάτια μας πρωτόγνωρης ομορφιάς εικόνες, αναστημένες απ' τη χλωρή καρδιά του ποιητή, που μας μιλά με την παιδική θέρμη και τα αγνά μάτια της αθωότητας. Τα αφηγείται με τόση ενάργεια και μαστοριά, που μας τυλίγουν στο μαγικό τους πέπλο μυστικά και διαιώνια. Είναι σπαραχτικά τα ποιήματά του: "Με μια ευχή", "Μαύρε Ιούλιε", "Εκείνοι που φεύγουν κυνηγημένοι"... Κατάπικρο και το ποίημά του: "Ήρθα κι εγώ εδώ". Με τέσσερις στίχους στο ποίημά του "Κάποτε ελπίζαμε" χαρακτηρίζει καίρια την πόλη της Αθήνας, όταν πρωτόρθε, με το φίλο του Στέφανο Μποσταντζόγλου, γράφοντας: "... Αργότερα βρεθήκαμε στην Αθήνα, / πόλη ανεξήγητης μοναξιάς, / γενικής ερημιάς / κι αμοιβαίας εχθρότητας." Με το ποίημά του αυτό εκφράζει την περιπετειώδη ζωή του απ' την Κωνσταντινούπολη που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι την εγκατάστασή του στην Πρωτεύουσά μας. Κάτι, επίσης, που στην ποίησή του δεν προβάλλεται ιδιαίτερα τονισμένο (φαντάζομαι ότι το κάνει εσκεμμένα), είναι η ανοχή που δείχνει για τον τούρκικο λαό. Δεν εκφράζεται μ' αυστηρότητα για όσα παθήματα υπέφεραν οι Έλληνες απ' τις αγριότητες του λαού αυτού. Η εκφραστική του στα ποιήματα είναι κράμα παραδοσιακής και μοντέρνας τεχνοτροπίας. Έχουν τα κείμενά του σαφήνεια λόγου αλλά και στιχουργική ελευθερία. Κάποτε οι στίχοι του ριμάρουν· όχι όμως πάντα επιτυχώς. Αυτά βέβαια αφορούν τα εξωτερικά γνωρίσματα της τέχνης του. Τα εσωτερικά γνωρίσματα είναι πιο άρτια. Π.χ. ο πλούσιος συναισθηματισμός του που είναι διάχυτος σ' όλη την ποιητική του δημιουργία, η έμφυτη ευγένεια των Κωνσταντινουπολιτών, η φυσιολατρεία του, ακόμα και η ιλαρή θέαση των πραγμάτων που τον περιτριγυρίζουν και νύσσουν το ποιητικό του ενδιαφέρον. Έχω τη βέβαιη εντύπωση πως έχει να δώσει ωραία πράγματα στη λογοτεχνία του τόπου μας. Συνηθέστατα οι πολυταξιδεμένοι και οι συνεχώς αλλάζοντες χώρες και μέρη διαμονής, αποχτούν ευρύτερο φάσμα του κόσμου και περιεχόμενο ψυχικό ποικιλόμορφο και "εν πολλοίς ευγενέστερο". Οι εναλλαγές δυναμώνουν το συναισθηματικό και νοητικό πεδίο. Φορτίζονται και κινούνται με άνεση σε πολλούς τομείς. Ελπίζουμε ότι έχει να δώσει πλέον εύχυμους καρπούς στα Γράμματα.

Αν ο αιώνιος νόμος της Αγάπης

λειτουργεί σε όλες τις καρδιές μας

τότε είναι ελεύθερος ο δρόμος.


Γράφει ο γραμματικός Ιερομόναχος

Σάββας Εσφιγμένος

                                                                       της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου, Άθω

για την ποιητική συλλογή

Η ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΑΔΕΙΟΥ

του ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΩΤ. ΜΠΟΖΙΚΗ


Αγαπητέ κ. Ιωάννη Μποζίκη.

Λάβαμε το βιβλίο που είχατε την ευγενή καλοσύνη να μας στείλετε αλλά δεν μπορούμε να το κρατήσωμε στη βιβλιοθήκη μας δια τους εξής λόγους:

Δεν γνωρίζουμε τα κίνητρα που σας ώθησαν να γράψετε και μάλιστα ποιητικώς για τον άγιον Θεόν. Αυτό αν δεν το γνωρίζετε είναι πολύ επικίνδυνο. Το να καταγράφει κανείς τους στοχασμούς του για τον θεό, όπως θα το "κάνε για ο,τιδήποτε άλλο φέρει τον κίνδυνο της αιρέσεως.

Τα θέματα, που θίγετε έχουν ήδη συζητηθή από την Εκκλησίαν Του εδώ και αιώνες και δυστυχώς βρίσκεσθε διαφωνών. Η πίστις αγαπητέ είναι πολύ ευαίσθητο πράγμα διότι η αλήθεια δεν ανακαλύφθηκε από τον ανθρώπινο νου (διότι θα το είχαν καταφέρει οπωσδήποτε οι Έλληνες) αλλά ανακαλύφθηκε από τον εναθρωπήσαντα Θεόν. Δεν έχετε λοιπόν, να προσθέσετε τίποτε. Δυστυχώς το κάνατε, και τώρα τα αθώα ποιηματάκια σας είναι βέλη βλάσφημα κατά του Αγίου Θεού. Τι κρίμα! Θα σας πρότεινα να ενημερωθείτε για τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να μιλάμε και να φρονούμε για τον Δημιουργό μας και στη συνέχεια να εντρυφήσετε στα ποιήματα των Αγίων Πατέρων, όπως του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου ή του Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου, κ.λ.π.

Ελπίζουμε να μην συνεχιστεί η αποτυχία σας. Καλής θελήσεως ένδειξη θα είναι να το αποσύρετε από την κυκλοφορία και να κυκλοφορήσετε ένα φυλλάδιο στο οποίο θα ομολογείτε το σύμβολο της Αμωμήτου Ορθοδόξου ημών πίστεως διαφορετικά φοβάμαι ότι θα συμπεριληφθείτε στα αναθέματα των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων, και δυστυχώς θα ευρεθείτε εκτός Εκκλησίας και Σωτηρίας.

Με αγάπη και αγωνία για την σωτηρία της αθανάτου ψυχής σας εκ της γραμματείας,

ο γραμματικός

Ιερομόναχος Σάββας Εσφιγμένος
Ιερά Μονή Εσφιγμένου, Άθω


Απόστολος Αποστολόπουλος

(Συγγραφέας, ποιητής, δοκιμιογράφος)


Κριτική προσέγγιση στο ποιητικό έργο

του Γιάννη Μποζίκη


Ο ποιητής μας Γιάννης Μποζίκης, με σαφή και πλήρη γνώση των γεγονότων της πατρίδας του Ανατολίας, η συνειδητοποίηση του βάθους και της αλληλουχίας γεγονότων - ιστορικών, κοινωνικών, οικονομικών, ψυχησμικών, ψυχολογικών - θάλεγα ότι περισσότερο αναδείχνει ένα περίσσευμα ψυχής δοκίμιο.

Μια γέννηση, μια πορεία δύσκολης ζωής, μια απόδραση αλλά και μια αισιοδοξία, απαισιοδοξία, υποταγή αλλά και απογείωση, με ποιητική ρομφαία για τα κακώς κείμενα (ιστορικά, κοινωνικά, συναισθηματικά), με όραμα, ελπίδα και προσδοκία ότι η ειρήνη, η αγάπη και η λευτεριά θα θρονιαστούν στον πολύπαθο πλανήτη - κόσμο μας.

Παιδί των χαμένων πατρίδων, το πνεύμα - έμπνευση αφετηρία τους. Η απανθρωπιά, που υπέστησαν οι πρόγονοί του - συγγενεία πάντα βρίσκεται στην πρώτη σκέψη και τον βουκεντρίζει να σταθεί με ιστορικό και συναισθηματικό βηματισμό δίπλα στον άνθρωπο των χαμένων πατρίδων με την μεγάλη του καρδιά και τρυφερή αγάπη του, προβάλλοντας των οραματισμό τους, την ζωή τους, την ομορφιά και καλοσύνη τους.

Ο Μεγάλος Άνεμος χωρίζεται σε τρία μέρη:

  • Από το πρώτο χάδι.

Ερωτικά ποιήματα, ερωτικές πινελιές που θα τις ζήλευε και ο καλύτερος ζωγράφος. Ποιήματα της πιο αγνής αγάπης. Αγάπης και έρωτα συνείδησης και αυτογνωσιακής θέασης του Λόγου και της Πράξης. Ρομαντισμός, Λυρισμός, Άσμα Ασμάτων, όλα σε μία αρμονική ισορροπία συναισθημάτων.

Μια υπέροχη ερωτική ποίηση, ένας ύμνος στη γυναίκα, την πηγή ποθοπλάνταχτων ορμών και πόθων, γυναίκα όνειρο, πηγή ζωής.

Ένα εύγε στον ποιητή μας Γιάννη, που θαυμαστά τα ζευγαρώνει για να τα κάνει νόστο, ανάμνηση, ανάπλαση, ζευγάρωμα της φύσης, πηγή ζωής.

Ποιήματα:

Δίχως έρωτα σελ. 20, Εσύ σελ. 26, Δίχως Ήμαρτον σελ. 28, Στα Βήματα του έρωτα σελ. 31, Ερωτικό Ανάβλυσμα σελ. 32, Άφησέ με για λίγο σελ. 38, Δίπλα σου σελ. 40, Διαβήκαμε μαζί σελ. 41, Φίλη της νύχτας σελ. 43.

  • Ο όλβιος Θάνατος.

Από το ταξίδι στ' αστέρια, από την αισιόδοξη πηγή και με φρουμισμένο άτι την άδολη, όλο υπόσχεση ζωή του έρωτα και της συνείδησης για την συνέχεια της ζωής, ο ποιητής Γιάννης , μεταπηδά στο άλλο άκρο με τον ύμνο στην Ματαιότητα.

Είναι ο Γιάννης Μποζίκης, ο ποιητής μας που γνωρίζουμε και χαιρόμαστε το γελαστό, αισιόδοξο, πραγματικά και ουσιαστικά παιδί. Ανθρώπου - ποιητή που σφίζει χαμόγελο, ευπροσηγορία, αισιοδοξία, συνεπή αγωνιστή της ζωής και της πράξης. Για το ωραίο πρόσωπο του Ανθρώπου και του Πολιτισμού.

Για την, των Αρχαίων Ελλήνων, Αρχαίας και Ελληνικής Γραμματείας, Α Ρ Ε Τ Η , που θεωρώ ότι στεφανώνει το Όραμα της Ιστορίας και της κοινωνίας γέννημα και προπαντός (και ίσως περισσότερο από το μέτρο) των παραμέτρων που γεννάν οι χαμένες πατρίδες. Στίχοι που αγγίζουν το πνεύμα του μαύρου ελέους και του θανάτου.

Ποιήματα:

Θεά μου Ματαιότητα σελ. 53, Προς τι λοιπόν σελ. 54, Ρόδο των στεναγμών μου σελ. 58, Το άλλο φως σελ. 63, Μια σταλιά ζωής σελ. 67.

  • Ο τέλειος πόθος.

Ελεγεία - Δικαίωση - Λύτρωση. Κλείνει η τριλογία του Μεγάλου Ανέμου.

Ποιήματα:

Άφθαρτος πόθος σελ. 77, Προσευχή σελ. 85, Η τελευταία μου ενασχόληση σελ. 87, Ελεγεία σε ένα νεκρό ποιητή σελ. 79.

Η δεύτερη ποιητική συλλογή:

Στο Αίμα που Ξυπνάει χωρίζεται σε τρία μέρη

  • Η συνείδηση του Βοσπορίτη

Με τέχνη φτασμένου ποιητή, τα γεγονότα των Χαμένων Πατρίδων, τα μετουσιώνει σε στίχους μνήμης, ιστορίας, συναισθημάτων αλλά και διδαχής για την πορεία, σημερινή και αυριανή, του Ελληνισμού.

Ποιήματα:

Κωνσταντινούπολη σελ. 11, Το αίμα μου σελ. 13-16.

Μία ιστορική, γεωγραφική, παραδοσιακή περιγραφή, με εξαίρετη ποιητική μορφή που ομορφαλίνει, νοσταλγεί, αναστυλώνει ποιητικά μια ιστορική περίοδο του Ελληνισμού.

Στου Ρωμανού την Πύλη σελ. 21.

Ένας θρύλος και μία μελλοντική ελπίδα για τους Πανέλληνες, που από τα θρανία την κλώθουν περνώντας στη σκέψη και στη συνείδηση, για να έρχονται στιγμές ανειρικού οράματος, που σαγηνεύει το όνειρο.

  • Κατά το Σταυροδρόμι.

Ποιήματα:

Πόλη που γνώρισα παιδί σελ. 25

Μια παιδική νοσταλγία. Μια παιδική ευγνωμοσύνη στην πολυεθνική Πόλη, την ιστορική «Βασιλεύουσα» στα όνειρα των Πανελλήνων. Στίχοι μεστοί, ονείρων και οραματισμών, παιδικών ανθρώπινων συναισθημάτων. Στίχοι όαση στην σημερινή απαξία των φανερωμάτων της ζωής.

Ναι, εγώ είμαι, ο ίδιος σελ. 27. Το χαρίζει στη Μάνα.

Μια ονειρική αυτοπροσδιοριστική αυτογνωσία.

Με μια ευχή σελ. 30, το χαρίζει στον Πατέρα. Αδελφικά σελ. 38.

  • Δάκρυα μαστίχας.

Ποιήματα:

Της Σμύρνης τα παιδιά σελ. 45.

Στων Παθών τη Λύσσα. Η τρίτη ποιητική συλλογή.

  • Της πικρής σοφίας.

Μια από καρδιάς και συνείδησης θέαση πολλών του Χριστιανισμού. Μια ποιητική σύνθεση αυτών που χαράχτηκαν και αιωρούνται κριτικά στις σκέψεις των απλών ανθρώπων - χριστιανών.

Ποιήματα:

Αχ θεέ μου σελ. 10, Αλεξανδρινή μου Υπατία ( άνοιξη του 416 μ. Χ.), Σε μια Βοσποριανή μπαλάντα σελ. 20.

  • Από τη λαθεμένη πορεία.

Μια ποιητικά καταγγελτική των γεγονότων, ιστορικών και καθημερινότητας. Μια ποιητική ρομφαία υψώνει για να φωτίσει και προβληματίσει συνειδήσεις που υπνώτουν, να τις διεγείρει και οδηγήσει στο δρόμο για λευτεριά και δικαιοσύνη.

Ποιήματα:

Προσευχή σελ. 24, Σήκω Λαέ, σήκω σελ. 26, Θα ρθεί η ώρα σελ. 27, Το ίδιο δράμα σελ. 29, Βούλιαγμα σελ. 31, Δεν είναι κατόρθωμα σελ. 32.

  • Η ζωή τριγύρω μας.

Ποιήματα: Το μονοπάτι της ζωής σελ. 34, Στο παράθυρο της Ειρήνης σελ. 41, Για πάντα διαγραμμένη σελ. 42.


Από την γέννα

σφραγισμένη η μοίρα

και με συνέπειες.


Qualis Rex - Talis Grex


του Ιωάννη Σωτ. Μποζίκη

( Όποιος ο βασιλεύς, τέτοιο και το ποίμνιό του)

Ιστορικός δηκτικός λόγος- 2010

Γράφει η κ. Ευαγγελία Μισραχή


Συχνά αναρωτιόμαστε ποια είναι τα καθ' εαυτά όρια του κάθε λογοτεχνικού είδους. Οι κριτικοί προβάλλουν διάφορες απόψεις, που έχουν σχέση και με τη φόρμα και με τη σύνθεση, αλλά και τη συμπύκνωση του λόγου.

Σε άλλα κείμενα επαληθεύονται όλες αυτές οι επισημάνσεις που αποβαίνουν σε όφελος του λογοτεχνικού είδους. Γεγονός όμως είναι ότι δεν μπορούν εκ του ασφαλούς να δώσουν ορισμούς σαφείς που να περιχαρακώνουν ώστε να υποχρεωθούν οι γράφοντες να μπουν σε στενά ή ευρύτερα όρια. Κι αυτό οφείλεται στην εκάστοτε εξέλιξη των κοινωνικών προβλημάτων, που ανανεώνουν το πνεύμα, αλλάζουν την αρχιτεκτονική παρεμβάλλοντας νέα στοιχεία και καταργώντας συχνά παλιούς τύπους γραφής.

Στην εποχή μας οι μικρογραφίες - συντομογραφίες τείνουν να επιβληθούν ακόμη και στα μυθιστορήματα όπου οι τύποι, χαρακτήρες και τα κατορθώματα περιορίζονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι η αξιολόγησή τους, δεν απαιτεί «τεχνίτες» του λόγου. Αντίθετα μάλιστα η δύναμη του συγγραφέα όσο κι αν επιβάλλει νέους τρόπους, δεν ξεχνάει ποτέ να είναι ένας καλός αφηγητής που με υπευθυνότητα και σαφήνεια παρουσιάζει ή αναμεταδίδει γεγονότα.

Κι επειδή εδώ πρόκειται για ιστορικό δηκτικό λόγο, και με επιλεγμένες μονογραφίες - προσωπογραφίες, με κύριο άξονα τα «ολέθρια λάθη» των ιστορικών γεγονότων, που έγιναν είτε με γνώμονα τις λανθασμένες προθέσεις, που υποκινήθηκαν από προσωπικές επιδιώξεις εξουσίας, είτε από μη σωστές εκτιμήσεις των δεδομένων, είτε από επιδράσεις κακών συμβούλων (η αυλή) κ.λ.π. Βλέπουμε ότι όλα αυτά τα «δεινά» να επαναλαμβάνονται από τις παλαιότερες εποχές μέχρι τις σύγχρονες.

Η ιστορική ανάλυση, η έρευνα και η προσωπική εκτίμηση, είναι καθοριστική, όταν «πρέπει» ν' αναφερθείς σ' αυτά και να εκφράσεις την ατομική σου θέση.

Ο συγγραφέας εύστοχα επισημαίνει σε σχέση με τ' αποτελέσματα αλλά και με την απουσία της «ευσυνειδησίας». Δηλαδή στοχεύει στο ουσιαστικό κι όχι στο απατηλό.

Θα έλεγα ότι αυτή η ευστοχία διαπερνάει όλο το βιβλίο το οποίο περιάγεται σε πολλές ιστορικές εποχές όπως των Περσικών πολέμων, Ρωμαϊκής και Βυζαντινής εποχής κ. ά.

Η φήμη πετά

εκ του ουδενός ουδέν,

σφάλμα δεν κάνει.

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΑΝΩΓΗΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΡΑΨΩΔΙΑ

Η ΕΑΡΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΠΟΖΙΚΗ

(εκδ. Διάστερος, Αθήνα 2004)


Αν στον ποιητικό Λόγο του προηγούμενου βιβλίου του ο Ιωάννης Μποζίκης μάχεται σαν άνθρωπος και σαν Θεός, να ερμηνεύσει τις δυνάμεις, που καθοδηγούν την εξέλιξη, στην Ραψωδία του ανυψώνει και υμνεί τη Φύση και επιστρατεύει τον συνάνθρωπο σε μια "Εαρινή Επανάσταση" για να τη σώσει από την καταστροφική του μανία.

Αυτή που κινδυνεύει είναι η Γη... Κατοικία Θεών και ανθρώπων. Κατοικία της παντοδύναμης φύσης. Το έργο αναπτύσσεται σε τέσσερις λόγους.

-Λογιών ανάβασις και αναίμακτος λυτρωμός, όπου απευθύνεται στους λόγιους και τους καλεί σε μια κοινή προσπάθεια να κτίσουν μια ηλιόφωτη εποχή μέσα από την "Εαρινή Επανάσταση".

- Κατάβασις και καταφυγή Λαγωνικών, όπου θριαμβεύει η φύση και οι δυνάμεις της δημιουργίας και της προόδου. Ξεχωρίζει τα τρία κακά της καταστροφής : ο άρχοντας της Γης, ο αμόρφωτος άπληστος χρυσοθήρας και ο φτωχός νεόπλουτος, που καταστρέφουν απερίσκεπτα τη Γη, για να έρθει η ώρα της ήττας και της καταστροφής τους μέσα από τα ίδια δικά τους έργα.

- Αναγέλασμα και οργή Διός, που είναι των θεών η οργή για τον άπληστο άνθρωπο, που οδηγείται στην αυτοκαταστροφή με τα αλόγιστα έργα του. Αναζητείται η πίστη και η αγάπη μέσα από την προσευχή.

- Κι έρχεται ο τέταρτος λόγος για την : αναδημιουργία και ο τέλειος άνθρωπος. Αυτός ο άνθρωπος που πάλεψε και παλεύει τη φύση, έρχεται η οριακή στιγμή της συμφιλίωσης φύσης και ανθρώπου. Η στιγμή της αδέρφωσης της άκακης, ήρεμης, παντοδύναμης φύσης, με το ανήμερο θεριό τον αδίσταχτο άνθρωπο.

Αυτή η συμφιλίωση αποτελεί το σκαλί της σωτηρίας και ευημερίας. Η ποιητική αυτή σύνθεση βάζει τον άνθρωπο υπεύθυνο μπροστά στο χρέος να πορευθεί με ειρήνη και να προοδεύσει, να ευτυχήσει...

Η θεματολογία επίκαιρη και ο ποιητικός λόγος δυνατός με έμπνευση και φιλοσοφική στόχαση.



ΕΑΡΙΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

                                                             του Ιωάννη Μποζίκη


Γράφει ο Τριαντάφυλλος Γιατίλης

Φιλόλογος και Επίτιμος Λυκειάρχης



Ήλιε, εσύ, πηγή αστείρευτη

κάθε ζωής, εικόνα

του ωραίου υπερτέλεια

και του Απείρου κορώνα.

Πριν αρχίσουν το διάβα τους

των θεών οι λεγεώνες,

πρώτο θεό σε αγνάντεψαν

και μοναχόν οι αιώνες.


Κωστής Παλαμάς


Θέλω να πω, ότι οι Παλαμικοί αυτοί στίχοι με την επίκληση προς τον Ήλιο, δεν συμβολίζουν απλώς την πραγματικότητα, την αλήθεια, το φως που τρέφει και αναζωογονεί όλη τη φύση με την γήινη ομορφιά της, αλλά και την ηθική και πνευματική ωραιότητα όλων των φυσικών στοιχείων, όπως βλέπει και προσωποποιεί τα φυσικά αυτά στοιχεία στην τετραλογία του «Εαρινή Επανάσταση» ο ποιητής κ. Ιωάννης.Μποζίκης, εντοπίζοντας την αφύπνιση και δραστηριότητά τους σε μια εποχή εαρινή, ανοιξιάτικη, ζωτική και έτοιμη για όποια απαιτείται αγωνιστική αντιπαλότητα.

Αντιπαλότητα στην οποία, ο φυσιολάτρης, υμνητής και τραγουδιστής της ζωής, απευθύνοντας επίκληση προς όλες τις φυσικές αυτές δυνάμεις της γης, που κάτω από το φως του Ήλιου ενδυναμώνονται, καλεί σε εγρήγορση και ξεσηκωμό για λύτρωση από την άμετρη ανθρώπινη σκληρότητα και ταπείνωση, που δέχονται πεύκα και έλατα, χλόη και βλάστηση, βουνά και λόφοι, κοιλάδες και κάμποι. Ακόμη δε και του θαλάσσιου χώρου την καταφρονεμένη ύπαρξη, σε γενικό ξεσηκωμό με τη μητέρα γη και τους θεούς μαζί και τα στοιχεία της φύσεως, αποφασιστικά καλεί ν' αντισταθούν στην καταστροφική μανία των ανθρώπων, που απερίσκεπτα απεργάζονται και με την αφροσύνη τους υπονομεύουν την ίδια ύπαρξή τους.

Ξεκινώντας, λοιπόν, ο ποιητής από τη φύση που δεινοπαθεί, έρχεται στα ανθρώπινα πάθη, που σαν να τα βιώνει ο ίδιος, σαν ο ίδιος να δεινοπαθεί, αγωνίζεται να τα απολακτίσει, να τα απομακρύνει, να ελευθερωθεί και ν' απελευθερώσει, όσους πάσχουν από την απάνθρωπη και εγκληματική συμπεριφορά εκείνων που θέλουν να αδικούν, που χαίρονται να καταδυναστεύουν, που κομπορρημονούν, όταν ακόμη και επί αδυνάτων κυριαρχούν.

Αγωνίζεται και επιθυμεί, με μια «Εαρινή Επανάσταση» να ανατείλει ο ήλιος της ελευθερίας και με τις λαμπρές του ακτίνες, να διασκορπίσει τα σκοτάδια της αθεΐας από τις σκοτεινές ψυχές των αδίκων · και θέλει ακόμη να υπομνήσει, ότι ο δικαιοκρίτης θεός τιμωρεί το έγκλημα και την αδικία, την μικρότητα και την υποκρισία.

Γι' αυτό και ό,τι είναι ηθικό, δίκαιο και αληθινό, ο κ. Μποζίκης το μετουσιώνει σε τραγούδι και αυτό το αληθινό είναι και η ψυχική του απελευθέρωση, είναι η προσωπική του δικαίωση .

Έτσι, ξεκινώντας από μια μαγευτική εικόνα της άνοιξης, όμοια με εκείνη που περιγράφει με τους ωραίους του στίχους στους ελεύθερους πολιορκημένους ο Διον. Σολωμός,

«Μάγεμα η φύση κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,

η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξηρό χορτάρι,

με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει,

όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει.»

και ακούοντας το γλυκύτατο τραγούδι της άνοιξης, ο κ. Μποζίκης θέλει να εκφράσει το θαυμασμό του και την αγωνία του και την αγάπη του προς τη φύση, την πηγή της ζωής, όπου ελεύθερα μπορεί κανείς να αναπνέει και να υπάρχει, μακριά από την επιβουλή και την ανθρώπινη κακία. Και ονειρεύεται τον τέλειο, τον «χαρίεντα» άνθρωπο, απαλλαγμένο από την ματαιότητα της φιλοδοξίας, του εγωκεντρισμού και της σκληρότητας, γνωρίσματα άφιλα, αντικοινωνικά και επιζήμια.

Αποδοκιμάζει τη δολιότητα και τη βία, την κενοδοξία και αφροσύνη, όσων νομίζουν, ότι, με την τελειότητα της τεχνολογίας, είναι δυνατόν να υπερβούν την θεότητα, την σοφία, το πνεύμα της θείας δημιουργίας, χωρίς να αντιλαμβάνονται, ότι και αυτοί είναι δημιουργήματα, αλλά και σε κάθε στιγμή αθύρματα, παίγνια του ίδιου δημιουργού.

Καταδικάζει ανεπιφύλακτα, όπως και κάθε ελεύθερος άνθρωπος, την επιβουλή της γης και της ελευθερίας των λαών και με μελανά χρώματα περιγράφει την αρμόζουσα τιμωρία και τους ερεβώδεις χώρους της κολάσεως, όπως είναι και η αρμόζουσα θέσις κάθε κακούργου, όπως οι τρεις εγκληματίες της ανθρωπότητος, που με πρωτοφανή αγριότητα συνεχίζουν το ανελέητο αιματοκύλισμα και ξεκλήρισμα αθώων λαών και οι οποίοι αναιδώς, προκλητικώς και ανερυθρίαστως αντί της ανανήψεως, της συγγνώμης και της αγάπης, θρασύτατα ζητούν και επιβράβευση των κακουργημάτων τους, με τιμητική μάλιστα διάκριση «βραβείου Νόμπελ... ειρηνιστών», ώστε δικαιωματικώς να αναφωνούμε και ημείς: «O, tempora, O, mores», ω, χρόνοι, ω, ήθη, ω, απεραντοσύνη ηθικής αναισχυντίας και καταπτώσεως!!!

Και παρατηρώντας ο ποιητής τον παραλογισμό της ξέφρενης ανθρώπινης πορείας και την έκταση της ηθικής αναρχίας, υπενθυμίζει ότι μόνη οδός σωτηρίας είναι η συμπόρευση με τα διδάγματα του θεού, ο οποίος «τα πάντα εν σοφία εποίησε», η σύμπνοια και η αγάπη προς την φύση και τον συνάνθρωπο.


Μην ευεργετείς

αχάριστο άνθρωπο,

θα σε κλωτσήσει.


Γράφει η ΜΑΡΙΑ ΠΛΕΣΣΑ


Λογοτέχνις

για το βιβλίο

του Ιωάννη Σωτ. Μποζίκη

Η Ανάσα του Άδειου

Ποιήματα - 2003


Γιάννη, καλέ φίλε,

Ό,τι διαβάζω, είναι παρμένα απ' όσα εσύ αποθανάτισες, μετά από βαθιές σκέψεις, ψάχνοντας τα αίτια και μια γιατρειά για ένα κόσμο ανθρώπινο, έστω και κάπως ανθρώπινο!

Η ποίησή σου είναι γεμάτη με ήχους και χρώματα. Οι φιλοσοφικοί σου στίχοι, σαν κελαηδίσματα πουλιών, σαν το θρόισμα των φύλλων στο πέρασμα τ' ανέμου, υπαρκτός και άυλος. Κάθε ποίημα, στέλνει πάντα κάποιο μήνυμα ξεχωριστό στον άνθρωπο, ανάλογα το πώς σκέπτεται, πώς το αντιλαμβάνεται. Απ' όλα τα ποιήματά σου, αυτό που με καθήλωσε και με τράβηξε πιο πολύ κοντά του, είναι στη σελίδα 30 το «Nonne canis similus lupo est?». Θα σας το αναφέρω, δεν είναι μεγάλο - για την επίδραση που είχε σε μένα:

Στο περιβόλι του Θεού

εισέβαλε μια νύχτα ο διάβολος,

αόριστος, κρυφός κι αόρατος.

Τρομοκρατήθηκε ο Θεός,

τρομοκρατήθηκαν το δένδρο,

η πέτρα, η ανεμώνη, το χελιδόνι.

Ο άνθρωπος μόνο παρέμεινε αδιάφορος.

Τον έψαξε παντού ο Θεός,

στα φύλλα της βελανιδιάς,

στη βροχή,

στη βαρύτητα της πέτρας,

στον ήλιο της ημέρας,

στ' αστέρια της νύχτας,

στα χρώματα της ανεμώνης

και στο κελάηδισμα του αηδονιού.

Δεν το βρήκε πουθενά.

Δεν τον έψαξε όμως στον άνθρωπο,

μέσα στα μάτια του, μες στην καρδιά

και τη ψυχή του.

Αυτό το έναυσμα που βγήκε από τη φλόγα της ψυχής σου, δεν το περιόρισες μέσα στα όρια της ρίμας, αλλά έδωσες το μέτρο του απείρου, του ατέλειωτου, εκεί που ταξιδεύουμε, ψάχνοντας να βρούμε ό,τι μας πήρε κι έδωσε ο θεός, που εμείς τον πλάσαμε σε μια στιγμή ανάγκης, φόβου, ξεφεύγοντας από την αρμονία της φύσης, όπως γράφεις, από το φως, τη θάλασσα, την βοή, το βράχο, τ' αηδόνι, την ανεμώνη. Μεγάλο το λάθος μας. Κι έτσι άδειοι και μόνοι , προσπαθούμε να γεμίσουμε το κενό που εμείς φτιάξαμε, για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε τα πάθη μας, να βρούμε νόμους σοφούς για μια καινούρια δημιουργία. Θα μπορέσουμε όμως να φτάσουμε σ' αυτήν; Πιστεύω ναι!!! Όταν μέσα στην Ανάσα του Άδειου, που υπάρχει μέσα μας εδώ και αιώνες, φυτέψουμε το δέντρο της γνώσης αγνό, καθαρό, άσπιλο, χωρίς δράκους και φίδια που σπέρνουν το φόβο, τότε θα είμαστε έτοιμοι για μια καινούρια δημιουργία, δική μας, κατάδική μας, ανθρώπινη, γεμάτη αηδόνια, βροχή, δέντρα, ποτάμια, θάλασσες κι ανεμώνες...

Σ' ευχαριστώ Γιάννη, για τις ωραίες στιγμές, τις γεμάτες γαλήνη, τις όμορφες σκέψεις που εσύ μου εχάρισες, διαβάζοντας τα ποιήματά σου και ξέρω, σε κάποιες φουρτουνιασμένες μέρες που φέρνει η ζωή, θα ψάχνω να βρω καταφύγιο στους στίχους σου, σιγοδιαβάζοντάς τους σαν προσευχές, ζητώντας την ψυχική μου γαλήνη.....



KΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

του ΘΕΟΧΑΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ

PAUCIS VERBIS

του ΙΩΑΝΝΗ Σ. ΜΠΟΖΙΚΗ


Έχουμε ξαναγράψει για μικρά ποιήματα, που σε ελάχιστους στίχους κατορθώνουν να αποδώσουν σπουδαία νοήματα και σήμερα, παρατηρούμε ότι πολλοί ποιητές διακονούν μια τέτοιου είδους ποίηση. Οι στίχοι λιγοστεύουν, το ποίημα γίνεται μια κραυγή, ίσως σαν απάντηση στα σημερινά κοινωνικά αδιέξοδα. Θα 'λεγε κανείς, ότι οι σύγχρονοι ποιητές βιάζονται να γράψουν στα γρήγορα δυο - τρεις στίχους και να ξεμπερδέψουν, όμως, αν αναλογιστεί κανείς το πόση τέχνη χρειάζεται για να συμπεριλάβουν ένα σπουδαίο νόημα μέσα στα τόσο στενά όρια, που οι ίδιοι ορίζουν και να προσδώσουν στο ποίημα έναν εσωτερικό ρυθμό, συμπεραίνουμε ότι ο χρόνος, που χρειάζεται ο ποιητής είναι πολύ περισσότερος από ότι σε ένα πολύστιχο ποίημα. Ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία παρουσιάζεται όταν ο ποιητής χρησιμοποιεί συγκεκριμένο είδος σύντομης ποίησης, όπου χρειάζεται αυστηρό μέτρημα στίχων και συλλαβών.

Τέτοιες σκέψεις μας ήρθανε στο νου διαβάζοντας το βιβλίο του Ιωάννη Σ. Μποζίκη: " PAUCIS VERBIS ". Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή, που όπως μας πληροφορεί ο ίδιος στον υπότιτλο περιέχει μανζουμέδες και χαϊκού. Αν τα χαϊκού θεωρούνται δύσκολα για το αυστηρό μέτρημα των συλλαβών, οι μανζουμέδες είναι ακόμα πιο δύσκολοι. Πρόκειται για παραδοσιακό είδος, που προέρχεται από την Τουρκία στην οθωμανική της περίοδο και είναι τρίστιχα ποιήματα, όπου ο κάθε στίχος περιέχει έντεκα συλλαβές. Τα χαϊκού προέρχονται από την Ιαπωνία και είναι τρίστιχα δεκαεπτασύλλαβα ποιήματα, όπου ο πρώτος στίχος περιέχει πέντε, ο δεύτερος εφτά και ο τρίτος πέντε συλλαβές. Ο Ιωάννης Σ. Μποζίκης, έρχεται να μας αποδείξει, λοιπόν, με τη συγκεκριμένη ποιητική συλλογή ότι κατέχει καλά και τα δύο αυτά είδη, καθώς καταφέρνει να συνδυάσει το σωστό μέτρημα των συλλαβών με την απόδοση έξυπνων νοημάτων.

Η ποιητική συλλογή του Ιωάννη Σ. Μποζίκη "PAUCIS VERBIS " χωρίζεται σε δύο μέρη.

Το πρώτο μέρος φέρει τον τίτλο «Τα Ουρανικά» και περιλαμβάνει μανζουμέδες, όπου ο ποιητής διακρίνεται για την αμεσότητα των νοημάτων του και τη λεπτή ειρωνεία, που διαπερνά τους στίχους του:

Ήταν οι θεοί τόσο μακριά μου, 

που δεν έφτανε αυτό το χέρι μου

αγάπη και βοήθεια να τους δώσει.


Και αλλού:


Ερωτηθείς δε ποιος δικαιότερος; 

ο Βασιλιάς ή το Δικαστήριο; 

Εκείνοι του απάντησαν "ο χρυσός"!


Το δεύτερο μέρος φέρει τον τίτλο «Οι από Ιωνίας στίχοι» και περιλαμβάνει χαϊκού, που έχουν περισσότερο συμβουλευτικό χαρακτήρα χωρίς, όμως, να χάνουν τη λεπτή ειρωνεία, που διαχέεται σε όλο το έργο του ποιητή: «Συγχωρέσετε με / και θα μ' ενθαρρύνεται / να πράξω κι άλλα!» Και αλλού: «Τι με διώκεται; / Δεν είμαι κακοποιός, / ποιητής είμαι!!!»

Θα κλείσουμε αυτή τη μικρή κριτική προσέγγιση στην ποιητική συλλογή του Ιωάννη Σ. Μποζίκη "PAUCIS VERBIS ", παραθέτοντας μια γνώμη για την ποίηση, που ο ίδιος αποτυπώνει σε τρεις στίχους:

Κερματισμένα 

η ψυχή και το ποίημα

σε λευκό χαρτί.

Γράφει ο

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΒΑΓΙΑΣ ( ΜΑΝΟΛΟ )

ΛΟΓΟΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΕΚΔΟΤΗΣ ΤΟΥ ΑΤΕΡΜΟΝΟ

ΓΙΑ ΤΟ ΕΜΜΕΤΡΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ

ΦΛΑΝΤΑΝΕΛΛΑ

ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ

του ΙΩΑΝΝΗ ΣΩΤ. ΜΠΟΖΙΚΗ


Έχουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με την ποίηση διαβάσει πολλά ποιήματα που αναφέρονται σε διάφορα θέματα, γεγονότα και πρόσωπα της ελληνικής ή ξένης πολιτικοκοινωνικής ζωής που ανήκουν πια στην ιστορία μέσα στο πέρασμα του χρόνου.

Ως διεθνιστής και σκεπτόμενο άτομο, θα ήθελα να πω πως δεν σκέφτηκα ποτέ μου να περιοριστώ στα στενά όρια (σύνορα) του τόπου που με γέννησε, ή μάλλον του τόπου που έτυχε να γεννηθώ. Πρώτον διότι καμία σκέψη δεν ανήκει σε κανέναν τόπο και το πνεύμα το οποίο την καταρτίζει ανήκει στο υπερπέραν. Δεύτερο, μια σκέψη είναι σίγουρα πιο καταρτισμένη με την ευρεία έννοια του όρου όταν αυτή δεν περιορίζεται.

Συνεπώς ο διεθνισμός της ανθρώπινης σκέψης είναι δεδομένος και τύφλα τους σε όσους έκαναν γραμμές πάνω στον πλανήτη γη δηλαδή τα σύνορα. Αυτές τις γραμμές ο σκεπτόμενος άνθρωπος δεν πρέπει να τις λαμβάνει υπόψην του, και καμιά φορά όταν περιπέφτουν στην αντίληψή του θα πρέπει να τις υπερπηδά. Δημιουργώντας τις δικές του προσωπικές ελευθερίες ψυχικής έκφρασης, που είναι και το ζητούμενο της σκέψης για να εκφραστεί ακόμη τελειότερα και να αποδώσει έργα ποιότητας, με διεθνιστική εμβέλεια κι όχι στενόμυαλων αντιλήψεων του περιορισμένου τοπικού εθνικισμού που ως γνωστόν μπορεί να μην έχουν και πολύ μεγάλη σημασία.

Αντιπροσωπευτικότερος Πνευματικός Άνθρωπος Διεθνιστικών Αντιλήψεων, που συνάντησα τα τελευταία χρόνια της ζωής μου είναι και ο κ. Ιωάννης Μποζίκης.

Όσοι γνωρίζουν ιστορία, καλή ιστορία όχι παραποιημένη, και με ανακρίβειες, θα το διαπιστώσουν σ' όλα του τα έργα. Αλλά κι όσοι δεν γνωρίζουν ιστορία, τότε ειλικρινά αυτοί είναι ακόμη πιο τυχεροί διότι από τα ποιήματά του θα έχουν να μάθουν πάρα πολλά, όχι γεγονότα που τα γεννά η φαντασία αλλά ιστορικές αλήθειες πραγματικότατες και τεκμηριωμένες.

Όσοι πάλι γνωρίζουν από ιστορία, τότε αυτοί σίγουρα θα ξαφνιαστούν από το πλήθος των πληροφοριών, που παρέχουν τα ιστορικά του ποιήματα την καταρτισμένη του σκέψη και τις γνώσεις του.

Μήπως αυτός ο κατά τα άλλα ευγενής άνθρωπος μέσα του κρύβει μια εγκυκλοπαίδεια; Θα πει κάποιος διαβάζοντας αυτό το σημείωμα πιθανώς ναι, και λέω ναι, διότι έχω συζητήσει μαζί του (δυστυχώς μόνο για λίγες ώρες) και όχι μόνο μπορεί να είναι μια (κινητή εγκυκλοπαίδεια) αλλά σε πολλά με βρίσκει σύμφωνο ως προς τις απόψεις του για την ιστορία.

Η ιστορία είναι η πυξίδα, που μπορεί να οδηγήσει κάθε άνθρωπο στο παρόν, από τους πιο σίγουρους δρόμους και να φτάσει στα ποθητά του συμπεράσματα με σιγουριά χωρίς να παραπλανηθεί και να περιπλανηθεί.

Για αυτό πρέπει να θεωρηθεί η ιστορική ποίηση με την οποία ασχολείται ο κ. Μποζίκης πολυτιμότατη, διότι χρησιμεύει στον καθένα μας να δούμε ιστορικά γεγονότα γνωστά ή άγνωστα και να τα μελετήσουμε με μια άγνωστη μέχρι σήμερα (διδακτική) αντίληψη, με πιο ωριμασμένη σκέψη ελεύθερη χωρίς τις προκατασκευασμένες στενές τοπικές προλήψεις κάποιων συμφεροντολόγων ιστοριών, με αναπτερωμένη την ηθικοψυχολογική μας διάθεση, πιο φευγάτοι και φυσικά με προορισμούς προς το μέλλον, που όλων μας είναι το ζητούμενο (ή εξέλιξη), όχι με ισοπεδωτικές ή παραποιημένες και ακαθόριστες έννοιες αλλά με σίγουρες βάσεις ισχυρές. Η άσκοπη ή η σκόπιμη ασύδοτη παραποίηση της ιστορίας στην εποχή μας, μόνο διαφθορά εγκυμονεί για το Ανθρώπινο Μέλλον, γιατί; Γιατί θα λείπει η σωστή πυξίδα .... η Ιστορία.


ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΗΣ

Ιωάννα, λίγη τρέλα δεν μας βλάπτει


Δηκτικός λόγος
 2009

Γράφει η Ευαγγελία Μισραχή


Η ευρηματικότητα των χρονογραφημάτων αυτών του συγγραφέα με το ύφος και τη διατύπωση του δηκτικού λόγου, που συγγενεύει άμεσα με τη σάτιρα και το σκώμμα αλλά και τον σαρκασμό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, και οι λόγοι είναι πολλοί: Όπως ότι ο συνδυασμός αυτός της παράδοσης - του σατιρικού λόγου (δηκτικού) - προσεγγίζει την ανάγκη εξισορρόπησης των αναγκών του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος χρειάζεται και επιδιώκει να βρει απαντήσεις στα πνευματικά του αιτήματα αλλά και στα κοινωνικά απ' όπου απουσιάζει το μέτρο. Αναζητά λοιπόν λύσεις, μια από τις οποίες είναι η έκφραση του λόγου που αφορά τα «κακώς κείμενα».

Όμως απαραίτητη προϋπόθεση είναι η παρακολούθηση εκ του σύνεγγυς του κοινωνικό-πολιτικού βίου, ο οποίος και διασφαλίζει «τρόπον τινά» και τις τύχες του έθνους και της ζωής που συντάσσεται μέσα στον τόπο και τον χρόνο των οποίων ερμηνευτής γίνεται ο εκάστοτε συγγραφέας όπως ο κ. Ιωάννης Μποζίκης, που έχει προσανατολισθεί και προς αυτήν την κατεύθυνση, της καταγραφής της κοινωνικοπολιτικής λογοτεχνίας υπό την μορφή του δηκτικού λόγου.

Έτσι συμβάλλει προς τον ενιαίο πολιτισμό και την διατήρηση των συνθηκών, χωρίς ν' αδιαφορεί ή ν' απομονώνεται ή αποσιωπά κυρίως το πνεύμα των αξιών. Εξ άλλου ο αντίστροφος λόγος της λογικής, είναι το παράλογο το οποίο ανανεώνει μεν την εξέλιξη αλλά και χρειάζεται ποτέ να μην απομακρύνεται από τον γενικό ωφελιμισμό. Η ισοπέδωση αποτελεί επικίνδυνη κατάληξη. Βέβαια κάθε εποχή παρακμής, χάνει την ακέραιη αντίληψη της προηγούμενης εποχής, αλλά συνεχίζει την πορεία της, με το να θολώνει τα νερά της λογικής, χωρίς όμως να τη διαλύει ούτε και να την στερεύει, γιατί ακόμη και το παράλογο διατηρεί ζωντανή την αίσθηση, ότι όλα μεταβάλλονται αλλά παράλληλα αυξομειώνονται άρα ενσωματώνονται σε νέες διαστάσεις οι οποίες γίνονται εμφανείς μετά από κάποιο χρόνο γιατί όλα τα ατοπήματά μας πληρώνονται ακριβά. Κι όσο πιο κοντά βρισκόμαστε προς την ερμηνεία, ή και την επισήμανση - με τον δηκτικό λόγο - των φαινομένων, τόσο αυτά μας εξαναγκάζουν να υψωθούμε προς τη λύτρωση, οπότε το πάθημα γίνεται μάθημα ακριβοπληρωμένο. Τότε μόνο ισορροπούμε γιατί μόνο ο πνευματικός αγώνας, που είναι ενεργητικός και που έχει τον σκοπό της τελείωσης, είναι στο τέλος ηθικός.

«Ιωάννα, λίγη τρέλα δεν μας βλάπτει» αυτός και μόνο ο τίτλος είναι δηλωτικός μιας νέας υπόστασης, που διαμορφώνεται και που σ' αυτήν συμβάλλει ο συγγραφέας, μ' αυτόν τον τρόπο και την έκφραση του δηκτικού λόγου κι όταν το γενικό πνεύμα τείνει προς αυτήν την κατεύθυνση, βλέπουμε και διαπιστώνουμε να διαμορφώνεται μια νέα πραγματικότητα που δεν μπορούμε ν' αγνοήσουμε.

Διαβάστε προσεκτικά τις μεταφορές του λόγου, που τόσο έντεχνα χειρίζεται ο κ. Μποζίκης. Μιλάει και συνδιαλέγεται με τον ίδιο τον εαυτό του, το ALTER EGO του, σε μια διαλογική σχέση υποτιθέμενη μεταξύ του Ιωάννη και του απρόσωπου εαυτού του.

Ένα δείγμα γραφής:

Ο σκύλος μου (σελ. 30).

Ιωάννα, ρώτησα το σκύλο μου εάν ήθελε να ασφαλιστεί στο ΙΚΑ. Αυτή η πράξη μου, μη σου φαίνεται περίεργη, από εμάς τους ποιητές, όλα να τα περιμένεις. Αυτός, μου απάντησε λακωνικά! Ποιος, ο σκύλος μου!! Και άκου τι μου είπε: «Εάν με ασφαλίσεις στο ταμείο σου, εννοώντας το ταμείο των Μηχανικών και Εργοληπτών Δημοσίων Έργων, ίσως και να το σκεφτόμουνα. Για το Ι.Κ.Α. όμως, δε θέλω ν' ακούσω κουβέντα, προτιμώ να πεθάνω στην ψάθα, σαν σκύλος, τουλάχιστον με αξιοπρέπεια!» Αυτά από το σκύλο μου, Ιωάννα! Είναι να το φυσάς και να μην σβήνει! Και μην προβληματίζεσαι καθόλου, πώς ένα τετράποδο θα μπορούσε να μου το είχε πει;; Ίσως και να έχει ισχυρό DΝΑ κι όχι απαραιτήτως ελληνικό!!!


Γράφει η Λογοτέχνις

κ. ΜΑΡΙΑ ΠΛΕΣΣΑ

για το βιβλίο

του Ιωάννη Σωτ. Μποζίκη

Η Εαρινή Επανάσταση

Ραψωδία - 2003



Γιάννη, καλέ φίλε,

Όταν εδιάβασα το βιβλίο σου, με τις αράδες γεμάτες σοφία, σε φαντάστηκα σαν ένα τεχνίτη με την σμίλη στα χέρια, που προσπαθεί ν' αποδώσει το κάλλιστο, το αψεγάδιαστο, το τέλειο. Και σαν το τελείωσα, ήρθε ένα όραμα, σαν μια ταινία που παίζεται στην οθόνη του μυαλού, με ήρωες τις σκέψεις σου, τον εσωτερικό σου κόσμο.

Είδα να κρατάς σφικτά στην αγκαλιά σου την μάνα Γη, τη μάνα μας, ρυτιδωμένη, πικραμένη, ανήμπορη να σταθεί, κι απεγνωσμένα να καλείς τ' αδέλφια μας , να την στηρίξουν. Στο κάλεσμά σου ανταποκρίθηκα, κι έτρεξα κοντά σου, μαζί με λίγους που αντάμωσα στο δρόμο μου, επιταχύνοντας τα βήματά μας, να φτάσουμε, πριν πέσουμε θύματα, σ' αυτούς που τρέχαν πίσω μας, επικαλώντας θεούς και δαίμονες να φράξουν το διάβα μας, κι από ψηλά, από τον ουρανό, όλοι οι θεοί να μας χλευάζουν, αντί να κλαίν για την δημιουργία τους.

Ταράχτηκα με όσα έβλεπα, κι ήλθα κοντά σου, στον πόνο σου, σ' αγκάλιασα αδελφέ, με λίγα παρήγορα λόγια, και με τους λίγους πιστούς, πιαστήκαμε και κάναμε μια αλυσίδα να την στηρίζουμε επάνω μας. Κι οι λίγοι γίναμε πλήθος, κι όλο μεγάλωνε, μεγάλωνε γύρω από τη γη. Και σου φώναζα «Γιάννη, πρέπει να κρατήσουμε αυτό το ανθρωπομάζωμα, πριν ξαναγίνει θύμα ψευδολογιάς κι ανημποριάς για αντίδραση. Κι όλοι φωνάζαμε «η αντίδραση πρέπει να ζήσει, να μην πεθάνει ποτέ!!!».

Κι εσύ ανέβηκες πάνω στη Γη, προσεκτικά μη την πονέσεις, κι είπες: «Αδέλφια!!! Μαζί με το ξεσηκωμό μου, σας φέρνω την λευτεριά της γνώσης. Τη παντιέρα της επανάστασης, μόλις θα 'ρθη η άνοιξη θα ξεδιπλώσω κι όλοι μαζί θα φωνάζουμε "Ζήτω η Εαρινή Επανάσταση" να την ακούσουν τα πουλιά, να την λαλήσουν στις άλλες χώρες που θα παν. Κι οι μέλισσες που πάνω στα λουλούδια θα σταθούν τη γύρη για να πάρουν, καλά μαντάτα θα τους πουν, κι όλοι γεμάτη ελπίδα, θα σκορπίσουν τον σπόρο τους γύρω στη γη, κι αυτοί θ' ανθίσουν και θα στείλουν με τον άνεμο τις ευωδιές τους, να γητέψουν τον άνθρωπο να λογιστεί την μάνα τους, τη Γαία. Τα σύννεφα, θα ρίξουν τη βροχή, να γίνει ρυάκια, να φέρει το μήνυμα της επανάστασης, σε ποτάμια και θάλασσες, για ν' ακουστεί σ' αυτά που κατοικούν κει μέσα.

Κι ήλθε η άνοιξις κι ο ποιητής ξεδίπλωσε τη σημαία της επανάστασης και δίπλα το μοσχοβόλο αγέρι την φύσηξε να κυματίζει στο διάβα τους, πέρα απ' τον Όλυμπο ως τα παλάτια των θεών. Και κάτω απ' τη σκιά της, όλα τα πλάσματα, παιδιά της Γης, πορεύονταν και τα φυτά και δέντρα ριζωμένα κι ανήμπορα ν' ακολουθήσουν, έστειλαν μέσα σ' ένα στρόβιλο φύλλα και πέταλα για να μη λείψουν από το κάλεσμα των θεών. Κι ο άνθρωπος σιγά - σιγά, κάτω από το βάρος των αμαρτιών του, σκυθρωπός, έσερνε τα βήματά του ξοπίσω τους.

Κι ο Δίας σαν είδε την επανάσταση να πλησιάζει, έστειλε τον γοργοπόδαρο Ερμή, να βρει τους Κρόνιους που 'χουν ξεμείνει πάνω στη γη - δικό του σφάλμα - να τους φέρει γονατιστούς στα πόδια του. Κι εκείνοι ήλθαν, σήκωσαν τα μάτια γεμάτα φόβο, κράζοντας ήμαρτον.

Κι ο Δίας έριξε με το θείο του δάκτυλο μίαν αχτίδα στη Γαία, για να φανούν οι πληγές στο μανδύα της φύσης που τη σκέπαζε ολόγυρα, σχισμένο, κουρελιασμένο, καμένο, φυτά και δέντρα μ' άνθη και φύλλα άχρωμα, δηλητηριασμένα πουλιά, ερπετά, ζώα να σέρνονται πεινασμένα, ανήμπορα να βρουν τροφή, κι ο αέρας ραδιενεργός, στερνός φονιάς για ό,τι απόμεινε, κι ο Χάρος ο λυτρωτής του πόνου, με δάκρυα να μαζεύει ψυχές στο σκοτεινό του βασίλειο.

Κι οι Κρόνιοι οι κοσμοκράτορες, άλλοι θρεμμένοι με αίμα ανθρώπινης φτωχολογιάς, ανήμπορων παιδιών, άλλοι στοιβάζοντας μεσ' στους ναούς τους χρυσό κι αργύρια απ' τα σπλάχνα της γης, που αλυσοδεμένοι σκλάβοι, μαστιγωμένοι εξόρυγναν, κι άλλοι που το πρόσκαιρο χρήμα εμάζεψαν που τους μετάλλαξε σε κτήνη με χορτασμό τους την ανθρώπινη σάρκα, άρχιζαν να σέρνονται σαν φίδια ανάμεσα σε ανθρώπους και θεούς, ζητώντας την συγχώρεσή τους.

Κι ο Ερμής, μ' ένα νεύμα του Δία, σέρνοντάς τους σαν τα σκουλήκια, στου Άδη τα τάρταρα τους κατέβασε, εκεί, που στοιβαγμένοι εδώ κι αιώνες είδαν τη φάρα τους, μαζεμένοι μέσα στο πέπλο της Έρεβως, με βογκητά, ουρλιαχτά, αλαλαγμούς, ικεσίες που πάσχιζαν να βρουν έλεος. Σαν ράκη τους έφερε ξανά ο Ερμής στη Γη, ακόμα με την βρώμα και τη δυσωδία πάνω τους, απ' τους αχνούς που "βγαιναν από τις σάπιες ψυχές. Ζητώντας τρομαγμένοι μετάνοια από θεούς, πλάσματα της γης, ουρανού κι ύδατος, την ίδια τη φύση, πλησίασαν ταπεινά με σεβασμό τη Γαία, τη μάνα τους, χαρίζοντάς της ποτάμια από δάκρυα, να γιατρευτούν οι πληγές της.

Ο ποιητής κρατώντας με το ένα χέρι τη σημαία και με τ' άλλο την Γαία, πλησιάζει τους θεούς, απλώνοντας την δημιουργία ολόγυρα με τάξη, Πρώτα τ' αγέρι απόθεσε γύρω τους φύλλα και πέταλα από άνθη μυρωμένα και διακριτικά έκατσε λίγο πιο πέρα περιμένοντας να τα φέρει πίσω στις ρίζες τους για να τους πουν την κρίση των θεών.

Κοντά τους ήλθαν οι πεταλούδες οι ποικιλόχρωμες, το πιο απαλό χάδι της δημιουργίας, μέλισσες, ζουζούνια, έντομα γλυκοκοιτάζοντας το ένα τ'άλλο με στοργή κι αγάπη. Και οι θεοί κοίταζαν αυτό το κοινωνικό αλληλοεξαρτώμενο, ήρεμο, αρμονικό, το τέλειο πάντρεμα που οι ίδιοι ευλόγησαν και δάκρυσαν.

Κι οι Κρόνιοι, πεσμένοι στα πόδια των θεών, με ντροπή και δέος κοίταζαν αυτό το ιδανικό απόλυτο ταίριασμα αγάπης... Και τότε βόγκηξαν ζητώντας έλεος από τους θεούς. Αυτά τα μικρά παιχνιδιάρικα δημιουργήματα, αυτά που εδώ κι αιώνες ποδοπατούσαν, ήταν ανώτερα. Ήταν δημιουργοί, κι αυτοί καταστροφείς, Αυτά μύρα και χρώματα, κι αυτοί λέρα και βδέλυγμα. Αυτά με γνώση, κι αυτοί μ' άγνοια. Ω θεοί!! Αλί και τρις αλί!!

Κι ο Δίας καθισμένος στο θρόνο του θωρούσε τα πλάσματα που πλησίαζαν στα παλάτια του Ολύμπου, τελευταίοι οι άνθρωποι. Οι πιστοί του Δία άρχισαν να φεύγουν απ' το μπουλούκι, στάθηκαν δίπλα στον ποιητή, φίλησαν τη σημαία κι έκατσαν κάτω απ' τη σκιά της, λες κι ήταν σύννεφο τ' ουρανού !!! Απλοί, σεμνοί, φίλοι και φύλακες της φύσης. Κι ο Δίας, Πανάγαθος, γι' άλλη μια φορά, θα τους μιλήσει για τη δημιουργία του σύμπαντος Θεών τε και ανθρώπων και πάντων κατοικούντων στη γη, παραπέμποντας τους ενόχους στη δικαιοδοσία της φύσης... την μόνη... τιμωρό...

Αθώοι κι ένοχοι περιμένουν τή δικάσιμη μέρα της φύσης. Ανάμεσα στους θρήνους και βογκητά, που έβγαιναν από τα σπλάχνα των Κρονίων, η Γαία, σαν ν' άκουσε κάποιο πικρό παράπονο, και κάποια πουλιά πετώντας γύρω της, άφησαν δάκρια να πέσουν.

Ξαφνιάστηκε, κι αφήνοντας το χέρι του ποιητή, τα βήματά της έσυρε ανάμεσα στα παιδιά της. Τα είδε σκυμμένα, απελπισμένα, ανήμπορα να μιλήσουν, αφημένα στην μοίρα τους, κι ο χάρος παραπέρα, γεμάτος λύπη να περιμένει.

Η Γη ταράχθηκε σαν τον είδε και ρώτησε ποιο κακό περιμένει τα παιδιά της. Κι αυτός είπε: Γαία! Η Φύσης έρχεται να τιμωρήσει τους Κρόνιους κι όλους τους οπαδούς τους. Μα για να εξοντώσει αυτούς, πρέπει πρώτα να καταστρέψει τα παιδιά σου. Χωρίς τροφή, νερό, τότε μόνοι τους θα πέσουν στα Τάρταρα. Κι εσύ μόνη θα μείνεις, χωρίς ποτάμια, ωκεανούς, πουλιά, ανθρώπους, ζώα. Γαία! Φώναξε τους σοφούς με την ορθή σκέψη τους, που τόσους καταδιωγμούς,- τόσα μαρτύρια υπέστησαν απ' τους Κρόνιους και μαζί με τον σύντροφό σου, τον Επαναστάτη Ποιητή, μιλήστε στη Φύση να κατευνάσει την οργή της κι ας κάνει πράες τις καρδιές των όντων...

Και η Φύσης τα είδε όλα, τ' άκουσε όλα. Κι έστειλε τον Ορφέα στην πιο ψηλή κορφή του Ολύμπου, να παίξει την λύρα του για ν' ακουστεί παντού, στα πέρατα της Γης. Κι άρχισαν τα δέντρα να ξαναβλαστίζουν, τα λουλούδια ν' ανθίζουν, τα πουλιά να κελαηδούν και σιγά - σιγά οι άνθρωποι ν' ανηφορίζουν με κόπο μεγάλο να φτάσουν στην κορυφή του Ιερού Βουνού, να σμίξουν τις ψυχές τους με την θεϊκή λύρα, να βρουν γαλήνη, καλοσύνη, αγάπη, να ηρεμήσουν.

Θα πάρει πολύ καιρό για να φτάσουν ψηλά εκεί...

Μα κάποτε... θα...